De man-made vervuiling van de diepzee

Bij de vervuiling van onze oceanen denk men in eerste instantie aan vogels en zeeschildpadden welke gewurgd worden door plastic draagtasjes, visnetten en andere troep die aan de oppervlakte van onze oceanen drijven. Maar ondertussen verzamelt zich op de bodem ook de erfenis van onze moderne maatschappij. De gevolgen voor het maritieme leven op duizenden meters diepte is een grote onbekende.

Hoe al dit afval het leven van de wezens op deze grote dieptes verandert is een grote vraagteken, vertelt onderzoekster Susan von Thun, Monterey Bay Aquarium Research Institute (MBARI).

Sinds 22 jaar onderzoekt MBARI de bodem van de diepzee, dit over een gebied van Califonië tot Canada en de kuststreek van Hawaï. Tijdens de diepzeeduiken van de onbemande onderzeeërs wordt ieder stuk afval genummerd. Onlangs werden de resultaten in het tijdschrift Deep Sea Research Part I: Oceanographic Research Papers gepubliceerd.

Nadat meer dan 1100 video-opnames met afval werden bekeken, kwamen de onderzoekers erachter dat plastic toch wel de meest voorkomende vervuiling is.

Von Thun: dit was geen verrassing. Meer dan de helft van deze plastic resten waren zakken. Bij de kust van Oregon werd op 2115 meter diepte een met zwarte zak ingepakt diepzeekoraal gevonden.

Diepzeekoraal ingepakt in een plastic zak

Op de tweede plaats eindigde metaal en dan vooral blikjes. Ander veel voorkomend afval: visnetten, glasflessen, karton, hout en kleding. Opvallend is dat juist recyclebare materialen in grote aantallen worden teruggevonden. Von Thun hoopt dan ook het onderzoek mensen zal aanzetten om meer te gaan hergebruiken, dan zal het afval de bodem van onze zeeën en oceanen niet eens bereiken.

Een veranderend landschap

Autoband op de zeebodem

Sinds schoenen, autobanden en visserijresten op de bodem van de diepzee opdoemen is dit tevens een drastische verandering voor het zeeleven op deze diepte. Normaliter bestaat hun leefomgeving voornamelijk uit modder. Harde oppervalktes komen dus zelden voor en het zeeleven koloniseert deze eilandjes snel.

Von Thun: bij Montery Canyon, een diepe kloof ten hoogte van centraal Californië, verzameld zich het afval zowel op de oevers als in de kloof zelf. Dit is vergelijkbaar met de situatie op land. Stromingen zorgen ervoor dat het plastic zich bijvoorbeeld vasthaakt in een walviskarkassen.

We zijn ervan overtuigd dat de dynamiek van de canyon en de stromingen bijdrage aan de verspreiding van het plastic en de blikjes bevordert. Indien men zich bedenkt dat we slechts 0,24% van de Canyon hebben onderzocht is het een hypothese, maar wel een heldere.
Hoogstwaarschijnlijk vinden we bij meer onderzoek in de Canyon nog veel meer troep terug.

Bron: Live Science

*Nawoord

In eerdere artikelen is vaker vermeld dat draagtasjes van PE een dichtheid bezitten welke kleiner is als water.Het spul blijft dus drijven op water. Desondanks vindt men het spul terug op de bodem van zeeën en oceanen. Hoe is dit nou weer mogelijk?

Allereerst hebben we de vorm van de plastic zak, zo is de plastic zak zwaarder dan lucht en desondanks kan het door de wind over grote afstanden verplaatst worden.Vvergelijk de stromingen van de wind maar die van water op verschillende dieptes. De stroming van het water duwt het plastic naar beneden en de vorm van de plastic tas versterkt dit effect.

Daarnaast bestaat er ook nog het effect biofouling. Allerlei levende wezens, bijvoorbeeld micro-organismen, algen en dieren klampen zich vast aan het drijvende oppervlak. Hierdoor verandert de dichtheid en het plastic zakt langzaam in de diepte.

Trouwens op een paar honderd meter diepte zal de degradatie van plastic ook nog eens compleet anders zijn als aan de oppervlakte. Terwijl zuurstof, zonne-energie (vooral UV-straling) en golfslag aan de oppervlakte grote stukken plastics vermalen in een plastic soep ontbreken deze krachten op grotere dieptes. Er vinden complete andere degradatieprocessen plaats, welke: een groot vraagteken?*

*Update (09-06-2013)

Terwijl vele onderzoekers zich druk maken over de gevolgen van plastic zijn het vooral de burgers die het heft in eigen hand nemen, bijvoorbeeld Beth Terry:*