<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Boodschap uit Istanbul

In Turkije zelf wordt door de mainstream media nauwelijks verslag gedaan over de werkelijke gebeurtenissen rondom het Taksim Plein in Istanbul.

Ook de media hier doet voorkomen alsof het allemaal nogal meevalt, maar volgens rechtstreekse berichten uit Turkije is dat allesbehalve de waarheid en begaat de politie onvoorstelbare wreedheden.

Het onderstaand verhaal is dat Insalik Hali, een blogger uit Turkije. Hij was vanaf het allereerste begin in het Gezi Park in Istanbul en vraagt iedereen om zijn verhaal te lezen en waar mogelijk te verspreiden, want er heerst een totale media black-out omtrent de ware gebeurtenissen rondom het Taksim Plein. Gevolgd door een kort bericht met belangrijke(!) link van een lezer met vrienden in Istanbul die ons ook proberen in te lichten over wat er gaande is.

Voor mijn vrienden die buiten Turkije wonen:

Ik schrijf dit om jullie te laten weten wat er de afgelopen vijf dagen in Istanbul is gebeurd. Ik moet dit wel op deze manier doen, want de media zijn afgesloten door de overheid en daarom blijft er alleen mond op mond en internet over als manieren voor ons om dingen uit te leggen en te vragen om hulp en steun.

Vier dagen geleden kwam een groep mensen die niet tot een bepaalde organisatie behoorden of een ideologie aanhingen samen in het Gezi Park in Istanbul. Daartussen bevonden zich vele van mijn vrienden en studenten. De reden dat we daar waren was eenvoudig: Om te protesteren en te voorkomen dat dit park moest wijken voor weer de bouw van een winkelcentrum, precies in het midden van de stad.

Er zijn talloze winkelcentra in Istanbul, tenminste één in iedere wijk. Het neerhalen van de bomen stond gepland voor donderdagochtend. Mensen gingen naar het park met hun dekens, boeken en kinderen. Ze zetten kleine tenten op en brachten de nacht door onder de bomen.

’s Ochtends vroeg toen de bulldozers begonnen met het neerhalen van de honderd jaar oude bomen, stonden de mensen op om te proberen dit te stoppen. Het enige wat ze deden, was staan voor de machines. Geen krant, geen televisiestation was aanwezig om dit protest te verslaan. Het was een volledige media black-out. Maar, de politie kwam wel, met waterkanonnen en pepperspray. Ze joegen het publiek het park uit.

Tegen de avond had het aantal mensen dat deelnam aan de demonstratie zich vermenigvuldigd. En zo was het ook met het aantal politiemensen in en rond het park.

Ondertussen had de gemeente van Istanbul alle wegen die naar het Taksim plein (waar het Gezi Park zich bevindt) leidden afgesloten. De metro werd ook gesloten, ponten werden uit de vaart gehaald en wegen geblokkeerd. Toch wisten steeds meer mensen de weg naar het plein te vinden door gewoon te lopen.

Ze kwamen uit alle wijken van Istanbul. Ze waren van veel verschillende achtergronden, verschillende ideologieën en verschillende religies. Ze kwamen allemaal samen om de verwoesting van iets dat groter was dan het park te voorkomen. Het recht om als eerbare burgers van dit land te mogen leven. Ze kwamen samen en ze marcheerden. De politie joeg hen op met pepperspray en traangas en reed met hun tanks over de mensen heen die op hun beurt voedsel aanboden aan de politie.

Twee jonge mensen werden overreden door de pantserwagens en stierven. Een ander jonge vrouw, een vriendin van mij, werd in het hoofd geraakt door een gasgranaat. De politie schoot deze recht in de menigte. Na een drie uur durende operatie ligt ze nu nog op de intensive care en is haar toestand kritiek.

Terwijl ik dit schrijf weet ik niet of ze het gaat halen. Dit stuk is aan haar opgedragen.

Noot redactie: Hoogstwaarschijnlijk heeft Hali het hier over de vrouw op de volgende foto. Zij is volgens latere berichten overleden.

Deze mensen zijn mijn vrienden, studenten en familieleden. Ze hebben geen “verborgen agenda”. Het hele land wordt door de regering verkocht aan de megabedrijven zodat ze grote winkelcentra kunnen bouwen, luxueuze appartementen, snelwegen, dammen en kerncentrales.

De regering loert op (en creëert die waar nodig) een excuus om Syrië te kunnen aanvallen, tégen de wil van ons, de bevolking. Daar komt nog eens bij dat de controle van de overheid over het privé leven van inwoners de laatste tijd ondraaglijk is geworden. (Redactie: wij zien dat er een kans bestaat dat dit "behoud de bomen protest" door " de regering" met opzet is geëscaleerd vanuit een politieke agenda.)

De staat met haar conservatieve agenda heeft veel wetten aangenomen en regels ingesteld betreffende abortus, keizersnede, de verkoop en gebruik van alcohol en zelfs de kleur van de lippenstift die door stewardessen van de luchtvaartmaatschappijen wordt gedragen. Mensen die naar het centrum van Istanbul marcheren eisen het recht om als vrije mensen te wonen die recht, bescherming en respect van de staat krijgen.

Ze eisen dat ze betrokken worden bij het besluitproces over de stad waarin ze wonen. Wat ze in plaats daarvan hebben gekregen is buitensporig geweld en enorme hoeveelheden gas wat direct in hun gezicht werd gespoten. Drie mensen zijn blind geworden.

Toch marcheren ze door. Honderdduizenden voegen zich bij hen. Nog enkele duizenden gingen lopend over de brug van de Bosporus om de mensen van Taksim te steunen.

Er was geen krant of televisiekanaal aanwezig om verslag te doen van de gebeurtenissen. Het laatste nieuws betrof Miss Turkije en “de vreemdste kat ter wereld”. De politie bleef achter mensen aanjagen en hen besproeien met pepperspray op zo’n wilde manier dat ook loslopende honden en katten werden geraakt die vervolgens stierven.

Scholen, ziekenhuizen en zelfs vijfsterren hotels rond het Taksimplein openden hun deuren voor de gewonden. Artsen stroomden de lokalen en hotelkamers binnen om eerste hulp te bieden. Sommige politiemensen weigerden om onschuldige mensen te bespuiten met pepperspray en namen ontslag.

Rond het plein zetten ze “jammers” neer, apparaten die het internetsignaal verstoren en ook het mobiele telefoonverkeer werd geblokkeerd. Inwoners en bedrijven in de omgeving gaven gratis toegang tot internet voor de mensen op straat. Restaurants boden mensen water en voedsel aan.

Mensen in Ankara en Izmir gingen de straat op om het verzet in Istanbul te steunen. De mainstream media toonde zonder onderbreken Miss Turkije en de “vreemdste kat ter wereld”.

Ik schrijf jullie dit nu zodat je weet wat er gebeurt in Istanbul. De mainstream media zal je dit allemaal niet vertellen. Tenminste niet in mijn land. Verspreid dit en gelijksoortige berichten zoveel mogelijk.

Toen ik wat artikelen plaatste op mijn Facebookpagina gisteravond stelde iemand mij de volgende vraag, “Wat denk je erbij te winnen door te gaan klagen bij buitenlanders?”.

Dit verhaal is mijn antwoord aan haar. Door het zogenaamde “klagen over mijn land” hoop ik te bereiken:

Vrijheid van meningsuiting. Respect voor mensenrechten.

Controle over beslissingen die ik neem aangaande mijn lichaam.

Het recht om in ieder deel van de stad samen te mogen komen zonder dat ik beschouwd wordt als een terrorist.

Maar, bovenal het spreiden van het woord naar jullie, mijn vrienden, die in andere delen van de wereld wonen.

Ik hoop dat dit meehelpt bij de bewustwording en dat ik mag rekenen op jullie steun en hulp. Verspreid alsjeblieft dit verhaal zoveel mogelijk.
Dit is het einde van het verhaal van Insalik Hali.
Via een lezer van onze site die ook vrienden heeft in Istanbul, ontvingen wij beeldmateriaal (Dank!) over de situatie ter plaatse en van de wreedheden die de politie tegen de Turkse mensen begaat. Allemaal gefilmd door medemensen die ter plaatse waren en zijn. Geen censuur, maar de, ook in dit geval, harde waarheid! Voor deze impressies klik hier. Ook als je op de hoogte wilt blijven dan is die site een goede bron. Hij wordt zeer regelmatig ge-update met nieuw materiaal. Wat een vreselijk situatie waar ook deze Turkse mensen zich nu in bevinden. Ons hart gaat uit naar hen.
Bron:

Global Research

www.niburu.co