<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Een open brief aan politiek Den Haag 1

Dag beste mensen in Den Haag. Zoals de titel van dit schrijven verraadt, is het hiernavolgende artikel voornamelijk bedoeld voor u, de zogenaamde volksvertegenwoordigers van Nederland. Ik – en met mij ondertussen steeds meer mensen – ben ervan overtuigd dat het maatschappelijke en sociale systeem waarbinnen wij ons bevinden, het slechts denkbare systeem is dat wij als mensheid ooit omarmd hebben. In dit bepaald niet korte artikel zal ik uitleggen en onderbouwen waarom dat volgens mij zo is en waarom wij als mensheid mijns inziens moeten kiezen voor een totaal andere aanpak, willen we sowieso nog zoiets als een toekomst hebben. Dat klinkt misschien dramatisch en… dat is het ook. Sorry. Op de manier waarop wij als mensheid met de Aarde en haar bronnen omgaan, veranderen wij deze prachtige planeet in beangstigend hoog tempo in een onleefbaar stuk steen. Maar laat ons bij het droeve begin beginnen.

De basis van alle ellende: oneindige economische groei en cyclische consumptie
Om te herleiden waarom wij ons als mensheid in de huidige exponentieel verslechterende toestand bevinden, is het een kwestie van kijken naar de verkozen prioriteiten van het systeem waarbinnen mensen leven. Je zou abusievelijk kunnen denken dat ons systeem bedoeld is om mensen een zo aangenaam mogelijk leven te verschaffen, aangezien dat wel is wat vaak door ditzelfde systeem gesuggereerd wordt. Niets is echter minder waar. In ons globale systeem tellen mensen eigenlijk niet echt mee, tenzij ze een bepaalde rol op zich nemen: die van producent of juist die van consument. En het liefst allebei. Het maakt daarbij trouwens niet uit of we te maken hebben met een dictatuur, een communistische samenleving of een zogenaamd democratische samenleving als de onze. Allemaal één pot nat. Heel erg zuur nat.

Ons wereldomvattende systeem draait niet om mensen, ons wereldomvattende systeem draait om “de economie”. Bijna alle processen binnen de samenleving zijn bedoeld om deze economie eeuwig te doen groeien. Ter verduidelijking: als we het over de staat van een land hebben, hebben we het dan over hoe de inwoners van het land zich voelen? Kijken we dan naar de hoeveelheid blijdschap en liefde die mensen zeggen te ervaren in hun leven? Nee. Dat doen we niet. We kijken naar de economische toestand van een land. Hoe is de stand van de inflatie? Hoeveel leningen hebben we als land nog lopen? Wat is het bruto nationaal product? Zijn er voldoende groeimogelijkheden voor onze economie of moeten we ons zorgen gaan maken? Et cetera, et cetera. Nergens wordt in deze vergelijking het welzijn van de mens meegenomen, laat staan het welzijn van de flora en fauna die ons verblijf op Aarde in eerste instantie mogelijk maken.

Alles draait om economische groei en in alle moderne samenlevingsvormen die onze aardkloot rijk is, staat deze groei dan ook logischerwijs centraal. Er is alleen een nogal grote “maar” te benoemen: oneindige economische groei is een illusie. Het is een werkelijk totaal onbegrijpelijke hersenkronkel van mensen die zich totaal gefocust hebben op het sprookjesverhaal waarop onze huidige globale samenleving gebaseerd is. De grondstoffen van de Aarde zijn beperkt. Zoals we allemaal weten, wonen we op een ronde bol van beperkte omvang en daarom kan ook iedereen zonder moeite verzinnen dat de grondstoffen die in en op deze bol te vinden zijn, een keertje op zullen raken. En als we wetenschappers mogen geloven, heeft de mensheid in 2030 behoefte aan een extra planeet. Ik kan u vast vertellen dat we die niet in een kleine twintig jaar gaan vinden. Het lijkt mij daarom wenselijk dat we ons gaan richten op een andere manier van omgaan met onze aardkloot. En het liefst een beetje snel, als dat mogelijk is. We hebben nogal wat in te halen.

Omdat alles in ons leven slechts om het verwezenlijken van eeuwige en oneindige economische groei draait, is het ook duidelijk dat mensen (en de eerder aangehaalde flora en fauna) eigenlijk helemaal niet in de grote vergelijking meegenomen worden. Niet interessant. Het streven is tenslotte om de economie te doen groeien en dan zijn zaken als menselijkheid, diervriendelijkheid of respect voor alles dat groeit en bloeit, totaal niet boeiend. Alles mag wijken voor het bizarre en wereldvreemde concept van oneindige economische groei en als u even terugkijkt in onze recente geschiedenis, zult u telkens zien dat alles ook daadwerkelijk moet wijken voor de aangeleerde ziekelijke obsessie met altijd maar meer.

Een goed voorbeeld van deze krankzinnige manier van omgaan met grondstoffen is te zien in iets waar bijna elke wereldburger waarschijnlijk al eens mee te maken heeft gehad: cyclische consumptie en het daarmee direct samenhangende begrip “geplande overbodigheid”. Ter verduidelijking: cyclische consumptie betekent het alsmaar moeten blijven consumeren van producten omdat anders de beoogde eeuwige economische groei niet haalbaar is. Aangezien deze groei alleen plaats kan vinden wanneer er dus alsmaar meer en meer geconsumeerd wordt, hebben fabrikanten van producten gekozen voor een speciale – en mijns inziens totaal krankzinnige – manier van handelen: men maakt producten zodanig dat ze niet lang meegaan of door technologische vooruitgang binnen zeer korte tijd “overbodig” worden.

Iedereen kent waarschijnlijk wel voorbeelden waarin geplande overbodigheid de hoofdrol speelt maar ter verduidelijking een voorbeeld uit mijn eigen situatie. Ik kocht ongeveer een jaar geleden een koffiezetapparaat van een bekend merk. Een mooi en strak ogend designexemplaar waarvan de verpakking mij beloofde dat ie perfecte koffie zou zetten en dat tevens voorzien was van allerlei handigheidjes die mijn leven op het vlak van koffiezetten nog vele malen makkelijker zouden gaan maken.

Na een maand of twee bemerkte ik echter al dat er iets niet helemaal lekker zat met mijn toch nog vrij verse aanschaf: het apparaat lekte als een bezetene en stond daarom continu te sissen en andere behoorlijk irritante geluiden te produceren. Mijn toch niet al te goedkope designapparaat bleek niets meer dan een hele geslaagde poging om een toestel te leveren dat het zo spoedig mogelijk weer zou begeven om daarna vervangen te worden. Ik heb het nog een poosje volgehouden en met allerlei omslachtige en uiterst onhandige manieren gepoogd alsnog een drinkbaar kopje koffie uit het apparaat te verkrijgen maar na een kleine drie maanden had ik het echt totaal gezien met het kreng. Op naar de vuilstort ermee.

En daar sta je dan. Bijna 100 euro betaald voor een apparaat dat uiteindelijk net aan drie maanden meegaat. En wat doe je dan? Naar de winkel rennen om maar weer een nieuw apparaat te kopen? Ja, dat is uiteraard wel wat onze moderne, ontwikkelde en beschaafde maatschappij van je verwacht, de economie dient tenslotte wel te groeien. Maar ik kon mijzelf niet meer tot dat niveau vernederen.

Zwaar geïrriteerd over deze zoveelste dolksteek van de corporatistische sector besloot ik daarom wat anders te gaan doen: een tweedehands koffiezetapparaat te kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Met mijn geliefde Fischli ben ik afgereisd naar de lokale kringloopwinkel en ja hoor, daar stond ie: een droomkoffiezetapparaat. Een oerlelijk plastieken wit ding van naar schatting zo’n dertig jaar oud, zonder spannende foefjes om mijn leven “verder te vereenvoudigen”. Voor het overweldigende bedrag van maar liefst… één hele euro. Ik kan u met een groot gevoel van blijdschap vertellen dat ik nog dagelijks heel erg veel plezier van deze aanschaf beleef en dat het apparaat me nog geen seconde heeft teleurgesteld, al is het in de ogen van onze huidige samenleving een zwaar bejaard en daarom totaal achterhaald apparaat. De koffie heeft mij nog nooit beter gesmaakt.

Een ander voorbeeld waarin de behoefte om oneindige economische groei te verwezenlijken duidelijk naar voren komt is het naar mijn mening extreem denigrerende gedrag van een toko als Apple. Ik heb al eens vaker een artikel gewijd aan dit bedrijf maar aangezien ze nog steeds precies hetzelfde ranzige gedrag vertonen dat ze al jaren vertonen, leek het mij aardig om dit prachtige voorbeeld van hoe het volgens mij niet moet, nog eens te hanteren. Wat Apple doet (en ja, dit geldt absoluut voor veel meer corporaties maar bij de hippe boys van Apple valt het zo enorm op) is simpel: ze brengen producten op de markt die op het moment dat ze uitkomen al gigantisch achterlopen op technologische ontwikkeling. Hadden we in een echt normale en geestelijk gezonde maatschappij geleefd, dan hadden mensen dit als bizar en achterlijk bestempeld. Helaas. Niet in een maatschappij die volledig draait om het onmogelijk en krampachtig in stand houden van eeuwige economische groei.

In onze maatschappij is het volstrekt normaal dat Apple producten op de markt brengt die het ontbreekt aan basale functionaliteiten die op het moment van uitgave al lang en breed beschikbaar zijn. Mensen verdedigen dit gedrag zelfs omdat ze door ervaring simpelweg niet beter meer weten: alles binnen onze maatschappij, van politiek en “educatie” tot aan entertainment, vertelt ons continu dat cyclische consumptie de enige methode is die wij zouden moeten aanhangen om als land te kunnen blijven voorbestaan. Hoe cru dat het tegenovergestelde uiteindelijk het geval is: hoe erger de focus op cyclische consumptie, hoe sneller de toestand binnen onze globale samenleving achteruit rent. Hoe sneller we de Aarde leegroven, hoe eerder we als mensheid ten onder zullen gaan. Kijk om u heen en zie het gebeuren.

De functie van politiek binnen dit alles
Omdat mensen en de flora en fauna op onze Aarde helemaal niet centraal staan in het globale maatschappelijke systeem dat de mensheid op dit moment hanteert, is het ook absoluut niet verwonderlijk dat het politieke systeem dat wij kennen, ook totaal niet om het welzijn van mensen draait. Het doel van moderne politiek is altijd het vergroten van de onmogelijk haalbare eeuwige economische groei, waarbij de eventueel schadelijke effecten op bijvoorbeeld de mensheid, niet in de formule mee worden genomen. Wederom niet interessant.

Kijk voor voorbeelden van bovenstaande eens naar onze huidige Nederlandse maatschappij. Laten we bijvoorbeeld eens de situatie van de Ov-chipkaart nemen. Dat deze chipkaart het reizen van mensen niet makkelijker, goedkoper of praktischer maakt, dat hoef ik u ondertussen niet meer te vertellen, daar kunt u op internet of in oude media als kranten meer dan genoeg informatie over vinden. Dat deze chipkaart wel perfect is om “economische groei” te verwezenlijken, dat blijkt natuurlijk uit het feit dat we hier óók te maken hebben met “geplande overbodigheid”, al is het op een iets ander vlak.

Vanaf de vroegste ontwikkeling van de Ov-chipkaart roepen echte experts al dat de kaart een gigantisch drama gaat opleveren. Deze berichtgeving werd door politiek Den Haag echter volledig genegeerd omdat “de wet van economische groei” geldt: het uitbesteden van een project als implementatie van de Ov-chipkaart levert enorme aanbestedingen op voor het corporate bedrijfsleven. En aanbestedingen voor het bedrijfsleven, die zijn natuurlijk goed. Die kun je namelijk wederom in het plaatje van “economische groei” passen en aangezien er nou eenmaal niets belangrijker is, kies je daar als politieke en elitaire toplaag dan ook enthousiast voor.

Tot je een paar jaar verder bent en er door uitontwikkeling van het systeem weinig economische groei meer te bemerken is. En wat doe je dan? Logisch: je benadrukt de fouten (dan dus ineens wel) van de kaart en laat in mainstream media breed uitmeten dat het onding nu te misbruiken is waardoor er gevaren optreden voor… daar is ie weer, de economische groei. Als mensen nu en masse gaan zwartrijden, dan nekt dat natuurlijk de gewenste groei omdat er inkomsten misgelopen worden. Dus wat doe je als “betrokken” overheid? Dan ga je een “hersteltraject” in dat waarschijnlijk weer miljarden gaat kosten. Miljarden die weer richting de corporaties stromen die in eerste instantie de lekke kaart hebben geïmplementeerd. Op naar een nieuwe chip. Die daarna natuurlijk wederom gehackt wordt, waarna we weer een volgend “hersteltraject” in kunnen gaan. Et cetera, et cetera.

Een andere best briljante maar totaal denigrerende ontwikkeling die ook op het conto van economische groei te schrijven is, is de bizarre en irreële politieke focus op misdaad en vervolging daarvan. Het principe is megasimpel en daarom ook zo vreselijk effectief: noem als overheid iets “crimineel” of “illegaal” en je kunt er daarna economische groei mee verwezenlijken. Neem bijvoorbeeld een befaamd “probleem” als drugscriminaliteit. Politiek Den Haag probeert u achterstevoren te laten redeneren (“Criminaliteit is slecht en dus hard aanpakken die ellendelingen!”) maar u dient – we leven tenslotte in een totaal omgekeerde wereld – andersom te denken. Wanneer wordt iets “crimineel” genoemd? Zodra een overheid er dat label aan geeft.

Drugscriminaliteit bestaat niet in een wereld waarin drugs niet opzettelijk illegaal gemaakt worden. De beste oplossing voor het doen verdampen van drugscriminaliteit is dan ook logisch en door landen als Portugal reeds succesvol geïmplementeerd: legaliseer alle drugs. Harddrugs als alcohol, sigaretten en natuurlijk niet te vergeten het gigantische assortiment aan vreselijk verslavende middelen dat de farmaceutische sector voortbrengt, zijn om commerciële redenen wel volledig geaccepteerd maar alle andere drugs worden door politici bestempeld als “illegaal”. Alleen maar omdat door bestrijding ervan “de economie kan groeien”. Telkens weer hetzelfde verhaaltje.

Denkt u maar even mee: wat heb je nodig om zelfgecreëerde misdaad te bestrijden? Mankracht en middelen. “Mankracht” betekent natuurlijk het scheppen van banen (iets dat in de huidige moderne maatschappij altijd als positief gezien wordt, zelfs al zijn het totaal onwenselijke en mensonterende banen) en “middelen” betekent dat er weer bestellingen geplaatst kunnen worden bij het bedrijfsleven, dat vervolgens wederom zal zorgen voor de ondertussen befaamde economische groei.

Een andere vreselijke ontwikkeling waaraan door politiek en aangetrouwde corporaties stelselmatig aan toegeven wordt, is het voeren van oorlogen. Oorlog is echt een van de allerbeste manieren om “economische groei” te verwezenlijken. Eerst bombardeer je een land plat (wat miljarden kost aan wapens en bommen, miljarden waar bepaalde industrieën natuurlijk heel erg blij van worden) en daarna ga je dat land “weder opbouwen”, wat natuurlijk weer bakken met geld doet stromen richting corporaties als Halliburton en de Carlyle Group, om maar eens een paar monsterachtige toko’s bij naam te noemen.

www.anarchiel.com