Na Cyprus

'Eurosceptici hadden zich geen betere illustratie van hun gelijk kunnen wensen dan het Cypriotische debacle dat zich de komende maanden zal afspelen,' aldus Ewald Engelen.

Over tien jaar zal 16 maart 2013 te boek staan als het begin van het einde van de euro, wat de spinmachines in Brussel, Den Haag, Frankfurt en Berlijn ook mogen beweren. Met het akkoord van afgelopen zondagavond zijn we namelijk niet terug bij af maar zijn we een nieuwe, hardvochtige Europese werkelijkheid binnengetreden.

Hij is terug!
De crisis is ten einde, heette het een paar weken terug. Schäuble: er schijnt licht aan het einde van de tunnel. Rehn: we hebben het ergste achter de rug. Draghi: we hebben het vertrouwen van de markten herwonnen. Van Rompuy: het dieptepunt ligt achter ons. Knot: nog even doorbijten, mensen.

Ook al proberen de heren ons wijs te maken dat Cyprus niets om het lijf had, de fase tussen Draghi's 'we-zullen-alles-doen-wat-nodig-is' van juni 2012 en de slag om Cyprus zal toch echt de geschiedenis ingaan als een 'phoney war'. U weet wel: die schotloze periode tussen de invasie van Polen in september 1939 en de inval in Frankrijk in mei 1940.

Zestien maart markeerde het einde van de Europese monetaire vrede. Cyprus heeft gedemonstreerd dat de grens van Noord-Europese solidariteit is bereikt. Niet meer dan tien miljard mocht de reddingsactie kosten. Meer zou Merkel haar achterban niet kunnen verkopen. Maakt niet uit dat het Duitse 'Nein' haaks staat op Draghi's monetair messianisme. Maakt niet uit dat Cyprus het onschuldige slachtoffer was van de Griekse schuldherstructurering van zomer 2012. Het is de Duitse kiezer die bepaalt. En die heeft geen zin meer in overdrachten. Zeker niet aan corrupte Russische oligarchen, in het racistische Europa een probaat middel om het denken te doen stokken en de empathie te doven.

Het bijlapprincipe

www.ftm.nl