<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Zelfs in de woestijn roept niemand meer

U brengt uw auto naar de enige garage in het dorp, maar in plaats van de auto te repareren verkoopt de garagist uw karretje en presenteert hij u de rekening voor de gemaakte kosten bij de verkoop. De opbrengst van de verkoop houdt hij uiteraard zelf.

U stapt naar de ombudsman, naar de rechter, naar uw volksvertegenwoordiger. Zij allen geven de garagist gelijk: "Het garagebedrijf verkeerde in zwaar water, en als hij geen auto's meer kan repareren stort de hele economie in. De garagist had geen andere keuze dan uw auto te verkopen."

De volgende dag staat het precies zo in de krant.

De columnisten hebben begrip voor uw frustratie, bekritiseren de risico's die de garagist heeft genomen. "Die Bentley voor de poetsvrouw met tankkaart en chauffeur was erover. Maar zonder garage kunnen we niet meer rijden. Dan loopt alles in het honderd. Er was geen alternatief."

U fietst naar de groenteman, geeft hem een daalder, maar u krijgt uw appels niet.

U springt hoog en laag ... stoot uw hoofd ... er valt iets om.

"Een aanslag!"

Wanneer u thuiskomt ligt uw man met een ander in bed. De vrouw vaart tegen u uit omdat het bed niet verschoond was. Ze dient een klacht in, stapt naar de rechter en vraagt een schadevergoeding.

Krijgt die.

U wordt gek.

Ze sluiten u op, want u bent een gevaar voor uzelf en de samenleving.

Wat was er eerst: de kip of het ei?

Hoe oud en afgezaagd is die vraag?

En hoeveel mensen vinden dat er geen antwoord op is?

Dat is er natuurlijk wel.

Het ei was er eerst, maar het kwam niet uit een kip, en er kwam ook geen kip uit het ei. Kippen kwamen pas veel later, en het ei leek in niets op die bruine of witte exemplaren die u vandaag misschien wel gekocht, gekookt of gebakken heeft, of ergens tegen de gevel van een willekeurig bankgebouw heeft gesmeten. Geloof me: u bent momenteel echt niet de enige met een dergelijke dadendrang. Of erger.

Maar goed, alle zever aan de kant.

Tijd voor andere zever.

Wat was er eerst: arbeid of perverse rijkdom?

Die vraag is wat minder oud, en al veel minder afgezaagd, omdat zij die hem stellen moeten - financieel journalisten, economen, politici - hem niet stellen. En al zouden ze hem stellen: na het antwoord zouden uw oren tuiten, en zou u wellicht weer naar uw eieren willen grijpen. Wijzer zou u in ieder geval niet zijn geworden.

Laat mij hem beantwoorden: de arbeid.

Als we stoppen met werken is het kapitaal verloren. Maar ons wordt wijsgemaakt dat het omgekeerde het geval is. Het is een waanidee dat onze Westerse cultuur nu al meer dan 500 jaar in ere houdt en dat ons in het vroege voorjaar van 2013 in een absurde situatie heeft doen belanden.

Want absurd dat is ze.

De bloedzuigers zijn aan de macht.

De luizen delen de lakens uit.

Teken, vlooien, maden en wormen zwaaien de scepter.

De ratten staan aan het roer.

De memel timmert aan de weg en heeft hem voor iedereen onbegaanbaar gemaakt. Gaten waar u uw voet zet. Rookgordijnen van zaagsel belemmeren iedereen het zicht, terwijl houtwormen als zeppelins zo groot doen alsof ze vliegen kunnen en de hele Aardse houtvoorraad opeisen om het gammele gebouw schransend en zwelgend drijvende te houden.

Ze vreten alles op!

Tot straks de hele planeet kaalgevreten naar adem hapt en iedereen zich af zal vragen hoe het zover heeft kunnen komen.

Zeven Bijbelse plagen - of waren het er negen; of honderd?

Ze worden allemaal over ons uitgestort.

Zij die het niet meer aankunnen verliezen zich in denkbeeldige gevaren.

Red jezelf!

"Kom tot bij ons in onze hogere dimensie!"

"Binnenkort zullen ze komen, van ver weg uit het heelal, om ons te redden."

Maar ze komen niet.

"Het zal vanzelf goedkomen! Leef in het nu!!"

...

De burger zeult voort. Hakt bomen voor de memel. Hakken, hakken, de hele dag.

"Waarom hak je niet mee? Zie je dan niet dat het schip moet blijven drijven?! De Grote Memel heeft het toch gezegd!?!"

Ik zie drie dikke houtwormen, vechtend om de laatste boomstronk, om de laatste magnoliasplinter, op een leeg strand, in een leeg land, naast een lege oceaan die stillekes glinstert bij een volle maan.

Zelfs in de woestijn roept niemand meer.

***

Er wringt zich iets naar de oppervlakte. Wie weet wat het is mag het zeggen. Het kan goed zijn. Het kan slecht zijn. Grote banken tegen kleine banken. Kleine banken tegen de burger. De burgers tegen elkaar. Ergens daartussen zwemmen de politici die allemaal hypernerveus zijn en doen alsof ze het allemaal onder controle hebben. 'Tuurlijk knul.

Eén ding weet ik zeker: hetgeen zich naar de oppervlakte dringt is enorm groot, en het zal de wereld grondig veranderen.

www.zonnewind.be