Plastic soep, dringend hulp gezocht

EU komt met strategie voor plastic afval maar wil input

In een gisteren gepubliceerd ‘groenboek’ (26 pag.) probeert de EU commissie het plastic afval in ons milieu bespreekbaar te maken. En is er ook een openbare consultatie gestart.

Met dit EU-schrijven wordt een interessante discussie gestart, namelijk wat moeten we doen met het kunststofafval dat niet in de wet is vastgelegd. Een mooi voorbeeld zijn de microplastics in huidverzorgingsartikelen, zoals tandpasta (bijvoorbeeld Colgate/Elmex).

Uiteindelijk belandt deze plastic troep in de rivieren, zeeën en oceanen en het is ondertussen bekend dat iedere vrijwel iedere haring en stormvogel in de Noordzee deze man-made troep met zich meedraagt.

Opvallend is het juist de Life Cycle Asessment (LCA) oftewel de levenscyclus ter discussie wordt gesteld. Wat blijkt, nadat de industrie de producten in de winkelschappen heeft gelegd zijn ze niet meer verantwoordelijk. De conusment koopt namelijk het product (on)bewust.

Wat er vervolgens gebeurt met het afval dat is niet het probleem van de industrie maar van de consument. De zwakte van deze redenering is natuurlijk dat de industrie de consument vergeet te vertellen wat de gevolgen zijn voor mens en milieu. Dit trouwens op korte en lange termijn. De EU belooft via de input een evenwichtiger standpunt in te nemen zodat men in de toekomst op een meer ecologische verantwoordlijkere wijze met plastic omgaat.

De meeste lezers weten ondertussen allang dat plastic geen zegen maar een vloek is. Het man-made massaproduct (250 miljoen ton jaarlijks!) bezit heel veel nadelen, sommige zijn hormoonverstorend, andere bevatten giftige additieven en daar zijn er nog enkele van nature giftig. Op dit moment wijst de industrie met een beschuldigend vingertje naar, dankzij LCA, de consument en de (omgekochte) volksvertegenwoordigers.

Het ‘groenboek’ probeert het plastic probleem te beschrijven, hierbij worden bestaande wetten besproken maar nog belangrijker: de omzetting in de praktijk. Ook worden de huidige oplossingen zoals recycling en productdesign ter duscussie gesteld. Ondertussen is duidelijk dat deze oplossingen niets meer dan loze beloftes van de industrie zijn.

Een andere gouden toekomst van de industrie: biopolymeren. Nou als men zich een beetje in de beloftes van BigChem durft te verdiepen dan blijken deze beweringen weer eens op drijfzand te zijn gebouwd. Zo brengt bijvoorbeeld de Chemical Compagny BASF het biopolymeer Ecoflex op de markt. BASF blijkt met dit semi-synthetisch plastic compleet de plank mis te slaan. Nog erger, de hybride plastic (half bio, half synthetisch) valt zo snel uit elkaar in het milieu dat volgens huidige inzichten extra belast met de restproducten zal worden. Deze zijn zo klein dat ze in het weefsel en bloedsomloop kunnen worden opgenomen.

Maar hieraan heeft de industrie niet gedacht, de redenering is gebaseerd op economische korte termijn winst. Deze gasten begrijpen helemaal niets van de acute, laat staan de lange termijn gevolgen voor mens en mileu. Dit kan men hen niet kwalijk nemen, hierop zijn ze niet getraind. De EU-commissie zet met de ‘groenboek’ de deur echter op een kier.

Nu is het vertrouwen in de EU superstaat op Zaplog niet erg groot maar het probleem van vervuiling houdt helaas niet op bij onze afgesproken landsgrenzen, vervuiling is globaal. Plastic deeltjes laten bij de grens van bijvoorbeeld België-Nederland niet hun identiteitskaart zien. Zij vervolgen onverstoord hun weg en primair onderzoekje laat zien dat de Maas per uur 15.000 deeltjes in de Noordzee uitspuugt. Dit aantal is gebaseerd op plastic welke groter is dan 3,2 mm oftewel 3200 micrometer.

Microdeeltjes in cosmeticaproducten, bijvoorbeeld de tandpasta’s van Colgate/Elmex, bezitten een deeltjesgrootte die variëert van 40 tot max. 1000 micrometer. Deze deeltjes zullen door de fanatieke rivieronderzoekers van Mosa Pura niet opgemerkt worden. Zij slippen letterlijk en figuurlijk door de mazen van het (vang)net.

In het totaal stelt de EU-commissie in het ‘groenboek’ 26 vragen. De tijd om te reageren op deze vragen, of inspraak, eindigt op 7 juni 2013. Redenerend vanuit het voorzorgsprincipe biedt dit voldoende mogelijkheden om het plastic afval eens critisch te gaan bekijken.

Wat is de betekenis van hergebruik (moet hierbij denken aan de firma Biereco), thermische recycling, downcycling en dumpen op de vuilinisbelt. Ook economische aspecten, zoals belastingmaatregelingen voor mens en milieu worden aangestipt.

Ook de plastic soep wordt besproken en op dit moment is het duidelijk dat geen land ter wereld de verantwoording durft te nemen. Desondanks durf ik te keihard beweren dat wij mensen in onze huidige consumptiemaatschappij verantwoordelijk voor de plastic troep zijn.

Maar de consument wordt alleen de voordelen voorgespiegeld, nadelen verdwijnen in de ruis van de economische malaise en hoogstwaarschijnlijk zal deze alleen maar groeien.

Daar ik ook een EU-burger ben, wil ik een bezwaarschift in gaan dienen, de komende tijd wordt er een serie artikelen geplaatst waarbij er een kritische noot wordt gegeven op de huidige situatie. Iedereen die mee wil lullen wordt hierbij uitgenodigd. Zal het antwoord mede baseren op input uit reacties en publiceren op Zaplog.

De antwoorden op de 26 vragen worden in 2014 door de milieu-commissie van de EU behandeld, trouwens 2014 is door de EU ook uitgeroepen tot het jaar van afval. Er zal oplossing moeten worden gevonden om van afval weer een product te maken.

Uit het verleden weten we dat dit absoluut niet de geschikte oplossing is, fluoride-afval als oplossing van het cariërsprobleem aan drinkwater toevoegen is geen goed idee. Hooggiftig kwikafval in vaccinaties of spaarlampen dumpen kan men ook geen bijdrage noemen aan en betere samenleving.

Wolfraamzouten in hout en de inzet van zware metalen in plastic is ook stompzinnig, wat er ingaat zal er ook uitkomen. Ondanks dat cadmium en lood überhaupt geen bekende functie bezitten in onze huidige biochemie worden we er veelvuldig mee in contact gebracht dankzij plastic.

Persmedeling EU-commissie

Een filmpje van Chris Jordan, Jordan werkt hard aan en documentaire over de plastic vervuiling op Midway Atoll. Dit zijn slechts de acute gevolgen van de levenswijze van de moderne westerse mens. Over de lange termijn gevolgen kunnen we slechts gissen............ niets doen behoort niet meer tot de opties!