<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Verborgen gifstoffen in ons voedsel ontmaskerd, mycotoxinen

Gewassen, zoals granen, mais en pinda’s, kunnen chemische stofjes ontvangen van schimmels die op de planten groeien. Sommige van deze stofjes lijken onschadelijk maar onderzoekers hebben aangetoond dat onze darmbacteriën deze schijnbaar onschudlige verbindingen afbreken en veranderen in gif. De studie is onlangs gepubliceerd in Chemical Research in Toxicology.

Op dit moment bestaan er nog geen regelingen van de overheid over deze gemaskeerde gifstoffen maar het resultaat laat zien dat het hoog tijd wordt.

De wetenschap weet allang dat schimmels, zoals bijvoorbeeld Fusarium, giftige chemicaliën op onze voedselgewassen kunnen achterlaten. Dit zijn de zogenaamde mycotoxinen en kunnen een hele serie gezondheidsproblemen, zelfs de dood, veroorzaken. Om deze reden gelden er in veel landen een limiet voor de hoeveelheid mycotoxinen in voedsel.

Pas sinds 10 jaar wordt het langzaam maar zeker duidelijk dat mycotxinen zich kunnen verstoppen. De plant probeert deze mycotoxines onschadelijk te maken door er een suiker of een sulfaatgroep aan te hangen. Door deze maskerade worden de gifstoffen ook niet waargenomen door de voedselautoriteiten. Trouwens ook wetenschappers snappen nog weinig van deze chemische carnaval.

Chiara Dall’Asta (University of Parma) vraagt zich dan ook af: indien cereals deze gemaskeerde gifstoffen met zich mee kunnen zeulen wat gebeurt er tijdens de vertering en zijn ze mogelijk net zo toxisch als hun transparante familieleden.

Om dit eens beter te gaan onderzoeken bouwden Dall’Asta en collega’s spijsverteringskanaal na in het lab. Vervolgens gingen zij eens kijken wat er gebeurde met drie gemaskeerde mycotoxinen: eentje was het gif deoxynivalenol, gemaskeerde door een suiker. De andere twee waren een derivaat van zearalenone, gemaskeerd door een suiker en sulfaatgroep.

In het begin, nadat de mycotoxines werden toegevoegd werd niets vreemds gezien. Spijsverteringsappen en enzymen van de mond, maag en een stukje dunne darm hadden er geen last van.

Maar toen de onderzoekers de mycotoxines mengden met menselijke poep, de dikke darm gesimuleerd in een warm zuurstofvrij bad, waren de bacteriën in staat om de chemische verbindingen te ontmaskeren. Het kostte de microben 24 uur om de deoxynivalenol-afgeleide te ontmaskeren, bij de twee boeven van zearalenone lukte dit binnen 30 minuten.

Een andere groep onderzoekers uit Schotland vonden onlangs vergelijkbare resultaten. Echter hier waren de bacteriën uit poep in staat om de ware gedaante van deoxynivalenol binnen 6 uur te laten zien.

Franz Berthiller (University of Natural Resources and Life Sciences, Wenen) had geen deelname aan beide studies. Volgens hem tonen de studies aan dat we nog weinig begrijpen van dit soort truukjes van moeder natuur. In het bijzonder moeten we leren begrijpen hoe de ontsnapte toxines in de bloedbaan terechtkomen. Indien de toxines daadwerkelijk in de dikke darm vrijkomen kan het lichaam hiervan kleine hoeveelheden absorberen.

Dall’Asta is het er volkomen mee eens dat er meer onderzoek dient plaats te vinden. Daarnaast hoopt ze dat beide studies ook de wetgever bereiken.

Helaas dreigen dit soort toegepaste wetenschappelijk innovaties onder te sneeuwen in de huidige economische malaise.........

cen.acs.org