Leven op een tijdbom (video - Fukushima)

Je woont in Japan, hebt een paar kleine kinderen en maakt je zorgen over hun toekomst.

Het Fukushima probleem is nog steeds levensgroot, maar de meeste Japanners halen ondertussen hun schouders op; “shoganai”, niets aan te doen.

Het volgende is geschreven door een jonge moeder in Japan en het schetst een goed beeld van het leven na de ramp in Fukushima. Eén die nog steeds iedere dag grote gevolgen heeft, maar waar men eigenlijk liever niet meer over na wil denken:

"Het is moeilijk in te schatten hoeveel straling mensen dagelijks absorberen via hun eten en drinken. Ze hebben een “veilige” standaard vastgesteld voor wat beschouwd wordt als veilig om te eten. De veiligheidslimiet is 100bq/kg en als alles wat je eet 99bq/kg is, is dat dan nog steeds niet erg gevaarlijk?

Zelfs met deze veiligheidslimieten die van kracht zijn slippen er toch iedere dag weer een aantal dingen door de mazen van het net. Waarschijnlijk veel meer dan bekendgemaakt wordt.

Ik zie alsmaar dat groenten uit Fukushima te koop worden aangeboden zoals aardappelen en komkommers. Als er straling in het water zit dan kook je daarmee, je baadt erin, je wast er je kleren in. De meeste Japanners drogen hun kleren buiten op de veranda.

Buiten het district Fukushima worden er geen tests gedaan voor schilklierafwijkingen bij kinderen. De commerciële stralingsmeters die je nu kunt kopen zijn beperkt tot een paar types en merken. Het is absoluut zeker dat de overheid en Tepco informatie achterhouden en dat niet alleen, er zijn veel scholen die openlijk groente uit Fukushima serveren bij de schoollunch. De kinderen hebben geen keus, die móeten het eten.

Wat het meest trieste is? Het kan bijna niemand nog wat schelen. Niemand doet er nog wat aan om dingen te veranderen. Er wordt onderling nog wel over gesproken, maar als je je zorgen kenbaar maakt word je uitgemaakt voor angstzaaier. Dit komt omdat men liever niet over dit soort dingen wil nadenken.

Ik ben afgelopen november bevallen van een meisje en ik heb mijn hele zwangerschap doorgebracht in Tokyo, trouwens ook de drieëneenhalf jaar daarvoor. Het grootste deel van mijn zwangerschap heb ik mij zorgen gemaakt over of mijn kind niet één of ander gebrek zou vertonen. Zo te zien is dat niet gebeurd, maar waarschijnlijk is haar DNA op één of andere manier wel gemuteerd, net zoals dat waarschijnlijk gebeurd is met mijn driejarige zoon. (Hij was net één geworden toen de ramp gebeurde).

Op een goede dag als ze veel ouder zijn en zelf gezinnen zullen hebben en als ze gaan trouwen met Japanse mensen vanuit de regio, dan zullen hún kinderen waarschijnlijk afwijkingen gaan vertonen. Dat maakt mij heel erg droevig. Ik denk dat wat ik bedoel is dat we pas echt vele jaren later de verwoestende effecten van deze ramp zullen merken.

De Japanse regering heeft haar eigen bevolking verdoemd. De Japanners echter hebben een houding die wij “shoganai” noemen, er is niets wat je er aan kunt doen".

Tot zover de jonge moeder uit Tokyo.

Veel van de kinderen uit Fukushima werden nooit geëvacueerd na de ramp van maart 2011. Nu blijkt dat het aantal onder hen met schildklierafwijkingen in Fukushima dramatisch hoog is. Ze worden ingedeeld in Type A2 of A1. Watvoor toekomst gaan zij tegemoet? Is er ook maar iemand die het iets uitmaakt?

Bron:

Fukushima Emergency

www.niburu.co

No Rights Apply