<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Bankieren en olie Deel 1

*We hebben het hier op Zaplog vaak over het geldsysteem en het feit dat,

Hoofdsom lenen + rente > Hoofdsom

Zodat er altijd geldtekort is. Ook met name het exponentiele karakter hiervan roept ethische vragen op. Ook de fortuinlijke positie van bankiers in zowel ‘’goede’’ als ‘’slechte’’ tijden is mogelijk ethisch onverantwoord.

Nu is het wellicht interessant om te weten dat de basis van dit geldsysteem al minstens 2000+ jaar oud is en dat dit geldsysteem nooit op zo een grote schaal (gecentraliseerd) kon worden toegepast als door de ontdekking en ontwikkeling van aardolie in de late decennia’s van de 19e eeuw.
Ik ben ervan overtuigd dat de ontwikkeling van de Federal reserve Bank voornamelijk mogelijk is gemaakt door de onderliggende ontwikkeling van olie-welvaart en schaalvergroting.

Voor de olie revolutie was er gewoonweg te weinig geld in omloop om een gecentraliseerd bankensysteem op te zetten voor een enorm groot land als de VS.
Het is nergens goed terug te vinden hoeveel extra leningen banken konden uitschrijven aan olie concerns en met hoeveel procent de geldgroei toenam dankzij de olie-industrie. Maar men kan aannemen dat dit enorm toegenomen moet zijn.
Vroeger waren industrieën afhankelijk van bankiers maar sinds de ontwikkeling van de olie industrie zijn bankiers afhankelijk geworden van de olieconcerns gezien de enorme winsten en de enorme lening een bank mag uitschrijven.

Maar ook iets anders is noemenswaardig om te vermelden: voor de olie revolutie was men in ieder geval minder welvarend, maar men was wel onafhankelijker dan vandaag te dag.

Rond 1895 toen John D. Rockefeller eigenaar was van 90% van raffinaderijen in de VS zei Rockefeller : ,,De dag van de combinatie/ samenspanning zal blijven. Individualisme is voorbij om nooit meer terug te keren".

Ter illustratie onderstaand artikel over de geschiedenis van olie industrie en de kartelvorming daarbinnen. Ook komt de samenzwering met bankiers aan bod.

Dus naast meerdere geldsystemen zijn ook zeker meerdere energiesystemen benodigd voor een wat onafhankelijker bestaan. Ikzelf ben vooralsnog voorstander van zonne-energie maar dan met name voor de Mediterrane landen en Zuiderlijker.*

Terwijl Amerikanen bij de benzinepomp worden beroofd, zal Exxon Mobil deze week verslag doen van een toename van 60 procent in haar kwartaalcijfers: een nettowinst van een koele 10 miljard dollar. Royal Dutch/Shell zal verslag uitbrengen van een stijging van 30%.

In 1975 schreef de Britse schrijver Anthony Sampson het boek The Seven Sisters, een verzamelnaam voor een schimmig oliekartel, die in zijn geschiedenis getracht heeft concurrenten te elimineren en de controle over ’s werelds oliebronnen te verkrijgen en te behouden. Sampson’s titel voor het boek "Seven sisters " kwam van de onafhankelijke Italiaanse olieman Enrico Mattei.

In de jaren 1960 begon Mattei onderhandelingen met Algerije, Libië en andere nationalistische OPEC-landen die hun olie wilden verkopen zonder in zee te gaan met de Seven Sisters. Algerije had een lange geschiedenis van grote olie tarten en werd geregeerd door president Houari Boumedienne, één van de grote Arabische socialistische leiders aller tijden, die initiator was de originele ideeën voor een meer "nieuwe internationale economische orde" met vurige toespraken bij de VN, waar hij producent-kartelvorming aanmoedigde op basis van het OPEC-model als een middel tot emancipatie van de derde wereld.

In 1962 stierf Mattei in een mysterieuze vliegtuigcrash. Voormalige Franse inlichtingendienst agent Thyraud de Vosjoli zegt dat de Franse inlichtingendienst erbij betrokken was. William McHale van Time magazine, die verslag deed van Mattei’s poging om kartel van Big Oil te breken, stierf ook onder vreemde omstandigheden.

Een vloedgolf van fusies aan het begin van het millennium transformeerde Sampson’s Seven Sisters - Royal Dutch/Shell, British Petroleum, Exxon, Mobil, Chevron, Texaco en Gulf - tot een meer strak gecontroleerd kartel dat ik, in mijn boek Big Oil & hun bankiers..., de vier ruiters noem: Exxon-Mobil, Chevron Texaco, BP-Amoco en Royal Dutch/Shell.

Tijdens de late 1800 's had John D. Rockefeller in volksmond bekend geworden als "de verlichtings handelaar" (in een tijd dat olie enkel als brandstof diende voor Leeslampen van elk Amerikaans huishouden) bedacht dat de raffinage van olie in diverse eindproducten en niet de feitelijke productie van ruwe olie de sleutel tot controle over de industrie was.

Rond 1895 was Standard Oil Company eigenaar van 95% van alle raffinaderijen in de VS terwijl de uitbreiding van activiteiten overzee nog gaande was. Samengevat was zijn houding ten opzichte van zijn nieuwe olie-monopolie als volgt uit te drukken, Rockefeller zij eens, "de dag van de combinatie/ samenspanning zal blijven. Individualisme is voorbij om nooit meer terug te keren".

Rockefeller's Standard Oil Trust begon het verlichten van de nieuwe wereld met financiële steun van Kuhn Loeb en Rothschild bancaire families. Terwijl de Rockefellers aan de Amerikaanse zijde van de energie matrix werkte, consolideerde de Rothschilds hun controle over olievoorraden van de oude wereld.

In 1892 begon Shell Oil, onder leiding van Marcus Samuel, met het transporteren van Zuid Zee olie-door het nieuwe Suezkanaal om dit af te leveren aan de Europese fabrieken. Shell heeft haar naam te danken aan de overvloed van schelpen welke de oevers van de archipel: Nederlands-Indonesië bekleedden. De familie van Samuel is eigenaar van Londen's grootste zakenbank Hill Samuel, samen met het handelshuis Samuel Montagu.

In 1903 werd het Zweedse Nobel en het Franse Far East Trading (in bezit van Rothschild) - gefinancierd door koning Wilhelm III - gecombineerd met Samuel en Oppenheimers Shell Oil om Asiatic Petroleum Company te vormen.

In 1927 ontdekte Koninklijke Nederlandse Petroleum olie op Seria voor de kust van Brunei, wiens Sultan's werelds rijkste man zou worden als gevolg van zijn loyaliteit aan Royal Dutch. De Nederlandse en Britse vorsten regeren Royal Dutch, die hun bedrijf samen hebben gevoegd met Shell Oil en Nobel van de Oppenheimers en de Samuel’s en ten slotte met Rothschild’s Far East Trading Company zodat Royal Dutch/Shell uit deze fusie werd geboren. Koningin Beatrix van de Nederlandse Huis van Oranje en Lord Victor Rothschild zijn de twee grootste aandeelhouders.

Baron Julius du Reuter kreeg in 1872 zijn 50-jarige vergunning in Iran. In 1914 nam de Britse regering de controle over van zijn bedrijf Anglo-Persian en werd deze omgedoopt tot Anglo-Iranian, vervolgens tot British Petroleum, en ten slotte BP. Het huis van Windsor heeft een groot aandeel in BP Amoco terwijl de Koeweitse monarchie eigenaar is voor 9,5%.

In 1906 eist de Amerikaanse regering de ontbinding van Rockefeller's Standard Oil Trust, aanvoerend dat Standard Oil de nieuwe Sherman Antitrust Act had geschonden. Op 15 mei 1911 verklaarde het Amerikaanse Hooggerechtshof, "zeven mannen en een corporate machine hebben samengespannen tegen hun medeburgers. Voor de veiligheid van de Republiek besluiten we nu dat deze gevaarlijke samenzwering moet worden beëindigd voor 15 November".

Maar het uiteenvallen van de Standard Oil langs staatslijnen diende alleen maar het belang de familie Rockefeller, die 25%-aandeel in elk nieuw bedrijf had bewaard. Al snel begonnen de nieuwe bedrijven te integreren.

Het nieuwe Standard Oil of New York fuseerde met Vacuüm Oil tot Socony-Vacuüm tot het Mobil werd in 1966. Standard Oil Indiana werd samengevoegd met Standard Oil van Nebraska en Standard Oil van Kansas en in 1985 werd het tot Amoco samengevoegd. In 1972 werd Standard Oil of New Jersey: Exxon. In 1984 werd Standard Oil van Californië samengevoegd met Standard Oil Kentucky tot Chevron. Standard Oil van Ohio (Sohio) bewaarde het Standard merk totdat het werd gekocht door BP, die ook het kleine Atlantic Richfield (ARCO) hadden gekocht. Dus de Rockefellers kwamen in bezit van een groot stuk BP.

Omstreeks 1920 domineerde Exxon, BP en Royal Dutch/Shell de booming wereldolie-business met de families Rockefeller, Rothschild, Samuel, Nobel en Oppenheimer, en het Britse en Nederlandse koningshuis als grootste aandeelhouders. Twee andere Rockefeller kleintjes, Mobil en Chevron, waren niet ver achter de grote drie. De familie Murchison uit Texas - beschermd door de Rockefellers - controleerde Texaco, terwijl de familie Mellon - met zijn eigen banden met het fortuin van de Rockefellers - de zevende zus Gulf Oil controleerde.

De eerste bekende poging van de Seven Sisters om competitie in de kiem te smoren kwam in 1928 toen Sir John Cadman van British Petroleum, Sir Henry Deterding van Royal Dutch/Shell, Walter Teagle van Exxon en William Mellon van Gulf elkaar ontmoetten op het Cadman kasteel in de buurt van Achnacarry, Schotland. Hier werd een overeenkomst gesloten welke de wereld oliereserves en markten zou verdelen.

De Achnacarry -overeenkomst werd bekend bij olie-industrie insiders als letterlijke overeenkomst omdat het doel ervan was de status quo te behouden, waaronder de Seven Sisters welke ‘s werelds olie controleerden door marktaandeel overeenkomsten, het delen van raffinage-en opslagfaciliteiten, en door akkoord te gaan met de overeenkomst tot het beperken van de productie om hoge prijzen te handhaven. Big Oil ondertekende in de komende zes jaar nog drie overeenkomsten.

Het Memorandum van overeenstemming van 1930 voor de Europese markt werd gevolgd door de 1932 hoofdovereenkomst voor de distributie en de 1934 ontwerp-Memorandum van beginselen.

Tussen 1931 en 1933 verlaagden de vier ruiters meedogenloos de prijs voor East-Texas crude van $.98/vat naar $.10/vat. Vele Texas wildcatters werden weggeconcurreerd. Degenen die overbleven werden gedwongen in te stemmen met de strikte productiequota onder dreiging van verwoesting door de groten - quota die nog steeds bestaan tot op de dag van vandaag. Het zijn deze quota, niet "de milieuactivisten" (zoals de reactionaire juiste beweert) die dienen om de VS afhankelijk van olie uit de Perzische Golf te houden, waar Big Oil het spel domineren.

Door het nemen van de internationale olie-industrie - waarvoor miljarden kapitaal benodigd zijn – houden de vier ruiters onafhankelijke uitdagingen aan hun heerschappij op afstand. Zo houden ze ook duizenden Amerikaanse olie werknemers zonder werk in Texas en Louisiana.

John D. Rockefeller zelf had geen controle over olie reserves. In plaats daarvan had hij zwaar geïnvesteerd in raffinage en forse kortingsafspraken met de Morgan-gecontroleerde spoorwegen om transportkosten te besparen. Texas wildcatters moesten veel meer betalen om hun olie te transporteren. Zij bezaten noch de geheime kennis van ruwe olie raffinage, noch het kapitaal om dure raffinaderijen te bouwen. Al hun geld was geïnvesteerd in booreilanden, die niet goedkoop waren.

Het Rockefeller familiefortuin is vandaag de dag zelfs nog meer geïnvesteerd in downstream olie-operaties zoals petrochemie en kunststoffen, evenals in industrieën die afhankelijk zijn van olie zoals het bankwezen, lucht-en ruimtevaart en auto's.

In de jaren 1980 Chase Manhattan’s voorzitter David Rockefeller investeerde lange tijd $35 miljard in Singapore, welke sindsdien uitgegroeid is tot een belangrijk raffinage en opslagcentrum. Royal Dutch/Shell grootste opzichzelfstaande raffinaderij is op Pulau Bukom, Singapore. In 1991, toen de Aziatische tijgers begonen te brullen, introduceerde Exxon Mobil ongelood gas naar Thailand, Maleisië, Hong Kong en Singapore. Het produceert dit gas op haar gigantische Jurong raffinaderij in Singapore.

De vier ruiters hebben het geld stroomafwaarts gevolgd. Ze zijn's werelds grootste raffineerders en marketeers van ruwe olie in al zijn verschillende vormen van eindproduct. RoyalDutch/Shell is zowel de leidende marketeer als de raffineerder van ruwe olie en is momenteel de bron van één op de tien vaten van geraffineerd product in de wereld. De verankering van het bedrijf heeft sterk geprofiteerd van deze downstream zet : record winsten beginnen in 1988 en vele jaren sindsdien. Zevenenzeventig procent van Shell winst is nu afkomstig van petrochemische producten.

Shell bezit ook 's werelds grootste raffinage complex op de Nederlandse Antillen, het eiland Aruba, net voor de kust van Venezuela. In 1991 verkocht Shell een verouderde raffinaderij op het naburige eiland Curaçao tijdens het upgraden van de faciliteiten van Aruba. De voltooiing van dit enorme complex maakte dat Venezolaanse olie nog belangrijker werd voor de ’s werelds olie leveringen. Ruwe olie van Afrikaanse landen als Nigeria en Angola worden ook geraffineerd op de Shell Aruba-inrichting welke overigens naast een kolossale Exxon Mobil raffinaderij ligt genaamd Lago, vernoemd naar het Venezolaanse meer van Maracaibo, waar de meeste Venezolaanse olie van afkomstig is.

Royal Dutch/Shell is momenteel gericht op ontwikkeling van aardgasmarkten, zij investeren zwaar in Midden distillaat synthese (MDS) fabrieken die vloeibaar aardgas omzetten in kwalitatief hoogwaardige vloeibare producten. Vóór 1996 had RoyalDutch/Shell MDS faciliteiten in Maleisië, Nigeria en Noorwegen gebouwd. In 1993 ging Shell samen met Mitsubishi en Exxon Mobil een 3 miljard dollar natural gasproject in Venezuela aan en lanceerde het een $1,1 miljard kostende petrochemische uitbreiding in Brazilië. Datzelfde jaar had BP Amoco grote olievelden in het naburige Colombia ontdekt.

In 1969 bezat Exxon 67 olieraffinaderijen in 37 landen. Meer dan kwam 60% van de winst uit 1991 kwam van downstream-activiteiten. In het eerste kwartaal van dat jaar alleen al, Exxon maakte een

www.silverbearcafe.com