“Fiscale klif” is een hoax die de Derivaten & Dollar Bubble verbergt

Paul Craig Roberts
Institute for Political Economy

"De Fiscale klif is een afleidingsmanouvre: Van de Derivaten Tsunami en de Dollar Bubble"

De "fiscale klif" is weer een volgende hoax bedoeld om de aandacht van de beleidsmakers, de media en het aandachtige publiek te verschuiven, indien aanwezig, van de grote naar de kleine problemen.

De fiscale klif zijn automatische bezuinigingen en belastingverhogingen om het overheidstekort te verminderen met een te verwaarlozen bedrag over een periode van meer dan tien jaar, als het Congres zelf geen actie neemt om te bezuinigen en de belastingen te verhogen. Met andere woorden, de "fiscale klif" gaat hoe dan ook gebeuren.

Het probleem vanuit het standpunt van de conventionele economie met de fiscale klif is dat het neerkomt op een dubbele dosis bezuinigingen, opgelegd aan een haperende economie in rescessie. Sinds John Maynard Keynes hebben de meeste economen begrepen dat bezuinigingen niet het antwoord zijn op recessie of depressie.

Hoe dan ook, de fiscale klif gaat om te verwaarlozen kleine aantallen in vergelijking met de Derivaten Tsunami of de obligatie en dollar bubble markt.

De fiscale klif vereist dat de federale overheid bezuinigen doorvoert van 1,3 biljoen dollar over meer dan tien jaar. The Guardian meldt dat dit betekent dat het overheidstekort moet worden verlaagd met 109 miljard dollar per jaar of 3 procent van de lopende begroting. http://www.guardian.co.uk/world/2012/nov/27/fiscal-cliff-explained-spending-cuts-tax-hikes Eenvoudiger, deelt u 1,3 biljoen dollar door tien en het gaat tot $ 130 miljard per jaar . Dit kan simpelweg gedaan worden door het nemen van een drie maanden vakantie per jaar uit Washington's oorlogen.

De Derivaten Tsunami en de obligatie en dollar bubbels zijn van een andere orde van grootte.
Afgelopen juni 5 wees ik erop in "Collapse At Hand" http://www.paulcraigroberts.org/2012/06/05/collapse-at-hand/ dat volgens “the Office of the Comptroller of the Currency’s fourth quarter report” voor 2011 ongeveer 95% van de 230 biljoen dollar in de Amerikaanse derivaten exposure in handen zijn van vier Amerikaanse financiële instellingen: JP Morgan Chase Bank, Bank of America, Citibank en Goldman Sachs.

Voorafgaand aan de financiële deregulering, vooral de afschaffing van de Glass-Steagall Act en de deregulering van derivaten -een gezamenlijke wapenfeit van de regering Clinton en de Republikeinse Partij – waren Chase, Bank of America, Citibank commerciële banken die deposito's namen en leningen verstrekte aan bedrijven en consumenten en kochten schatkistpapier met willekeurig extra reserves.

Met de intrekking van Glass-Steagall werden deze “eerlijke” commerciële banken casino's, net als de investeringsbank Goldman Sachs, wedden zij niet alleen hun eigen geld, maar ook het geld van spaarders op ongedekte weddenschappen op rentevoeten, wisselkoersen, hypotheken, en de prijzen van grondstoffen en aandelen.

Deze inzetten overschreden vaak niet alleen het Amerikaanse BBP, maar het wereld-BBP. Sterker nog, de gokpartijtjes van JP Morgan Chase Bank alleen al zijn gelijk aan het wereld Bruto Binnenlands Product.

Volgens het verslag van de “Comptroller of the Currency” van eerste kwartaal 2012, is de volledige blootstelling aan derivaten van Amerikaanse banken niet noemenswaardig gedaald van het voorgaande kwartaal, tot 227 biljoen dollar. De blootstelling van de 4 Amerikaanse banken is goed voor bijna het volledige derivaten pakket en zijn veelvouden van hun activa of van hun risicodragend kapitaal.

De Derivaten Tsunami is het resultaat van het handjevol dwazen en corrupte ambtenaren die het Amerikaanse financiële systeem gedereguleerd hebben. Vandaag de dag hebben louter vier Amerikaanse banken een afgeleide blootstelling die gelijk is aan 3,3 maal het wereldelijke Bruto Binnenlands Product. Als ik een US Treasury ambtenaar zou zijn, zou een dergelijke mogelijkheid beschouwd worden als science fiction.

Hopelijk zal een groot deel van de derivaten blootstelling op een of andere manier verdisconteren, zodat de netto-exposure, hoewel nog steeds groter dan de meeste landen BBP, niet in de honderden biljoenen dollars zal vallen. Toch is de situatie zo verontrustend voor de Federal Reserve dat na de aankondiging van een derde ronde van kwantitatieve versoepeling, dat wil zeggen, het drukken van geld om zowel obligaties, US Treasuries en slechte activa van de banken te kopen, de Fed zojuist heeft aangekondigd dat het zijn QE 3 aankopen aan het verdubbelen is.

In andere woorden, het gehele economisch beleid van de Verenigde Staten is gewijd aan het redden van vier banken die te groot zijn om te falen. De banken zijn alleen maar te groot om te falen omdat deregulering een enorme financiële concentratie heeft mogelijk gemaakt, alsof de Anti-Trust Act niet bestond.

Het doel van QE is om de prijzen van de schuld, die de inzet van de banken bij hun gokoperaties ondersteunt, hoog te houden. De Federal Reserve beweert dat het doel van haar gigantische monetisatie van de schuld is om de economie te helpen met een lage rente en hogere huizenverkopen. Maar de Fed-beleid schaadt de economie door spaarders, in het bijzonder de gepensioneerde, de rentebaten te ontnemen, en dwingt hen om op hun spaargeld in te teren. Reële rente betaald op cd's, geldmarktfondsen en obligaties zijn nu lager dan de inflatie.

Bovendien maakt het geld dat de Fed aan het creëren is als bail out voor de vier banken, de houders van dollars, zowel in binnen-en buitenland, nerveus. Als investeerders de dollar in de steek laten en de ruilwaarde daalt, zal de koers van de financiële instrumenten die de aankopen van de Fed ondersteunen ook dalen, en de rente zal stijgen. De enige manier waarop de Fed de dollar dan zou kunnen ondersteunen is om de rente te verhogen. In dat geval zou obligatiehouders worden weggevaagd, en de rentelasten op de schuld van de overheid zou ontploffen.

Met een dergelijke catastrofe, na de vorige aandelen en onroerendgoed carsh van 2008, zouden de overblijfselen van de rijkdom van mensen worden weggevaagd. Beleggers hebben aandelen in de steek gelaten en geruild voor zgn "veilige" US Treasuries. Dit is de reden waarom de Fed de obligatiekoersen zo hoog kan houden dat de reële rente negatief is.

De gehypte dreiging van de fiscale klif is onbelangrijk in vergelijking met de dreiging van de derivaten bubble en de bedreiging van de Amerikaanse dollar en obligatiemarkt vanwege de inzet van de Federal Reserve om vier Amerikaanse banken te redden.

Nogmaals, de media en haar meester, de Amerikaanse regering, verbergt de echte problemen achter een nepprobleem. De fiscale klif is uitgegroeid tot een manier voor de Republikeinen om het land te redden van een faillissement door het vernietigen van het sociale vangnet wat opgezet werd tijdens de jaren 1930, aangevuld door Lyndon Johnson's "Great Society" in het midden van de jaren 1960.

Nu dat er geen banen, en nu dat (familie)bedrijfs inkomsten aan het stagneren zijn, of tientallen jaren dalende, en nu dat rijkdom en inkomen zijn geconcentreerd in slechts enkele handen, is het de tijd, zeggen Republikeinen, om het sociale vangnet te vernietigen zodat we niet over de fiscale klif vallen.

In de menselijke geschiedenis, levert een dergelijk beleid doorgaans opstand en revolutie, en dat is wat de VS nodig heeft.

Misschien doen onze domme en corrupte beleidsmakers ons toch uiteindelijk een plezier.

www.paulcraigroberts.org