Westenberg & Kalbfleisch… rechters voor rechters.

In de schaduw van de zaak Vaatstra (wat toevallig toch weer) werden vrijdag de oud-rechters Kalbfleisch en Westenberg vrijgesproken. Ik zat erbij om het zelf te zien en voelen. Wat je via de media meekrijgt is toch altijd een vertaling en in vertaling gaat veel van de essentie verloren.

9 en 23 november: strafzaak tegen twee rechters.
Twee weken eerder formuleerde de officier van justitie een milde eis van respectievelijk 2 en 4 maanden voorwaardelijk, met 240 uur dienstverlening. Hij begon ook met een reactie op de advertentie van de familie Poot, die door deze twee gigantisch belazerd zijn in de Chipshol-affaire. Meneer de officier legde veel van de beschuldigingen naast zich neer, waaronder de beschuldiging dat Justitie schuld draagt dat er geen telefoontaps uit Zwitserland in het dossier zitten. Hij vergat gemakshalve dat Justitie bij het verzoek aan Zwitserland ‘vergat’ aan te geven dat het om corrupte rechters ging. De officier wenste ook niet in te gaan op de vraag of de twee vrienden waren of zijn, wat de zaak had kunnen versterken. Verder werd niet ingegaan op de pogingen van de twee om de rechtsgang te verstoren door aan alle kanten vriendjes te charteren.
Als gevolg hing het proces op slechts een paar getuigenissen: van de getuigenis van advocaat Smit en zijn secretaresse en die van twee ex-en van Kalbfleisch, waaronder een grifier en de moeder van zijn twee kinderen. Deze laatste gaf wel een betrouwbare getuigenis volgens de rechter, maar om Kalbfleisch te veroordelen was nóg een bewijsmiddel nodig, wat er niet zou zijn. Bij Westenberg werd het niet bewezen verklaard dat hij de advocaat Smit had gebeld. Het feit dat de secretaresse van Smit het zich herinnerde werd als onbetrouwbaar weggezet, omdat het telefoongesprek 9 jaar terug gebeurde. De rechter doet daarmee alsof er geen ondersscheid is tussen de vraag “Waar stond je fiets 9 jaar terug?” en “Herinnert u zich een telefoongesprek dat tot grote paniek bij uw chef leidde?”. Deze gedachte staat haaks op wat rechtspsycholoog prof. dr. A.W. Wagenaar ons leert hierover: herinnering wordt vergemakkelijkt door een sterke emotie. En die was er, in dit geval. Het openbaar ministerie zorgde voor een hele zwakke zaak en de rechters (drie stuks) wilden het bewijsmateriaal niet al te streng meewegen.

Vorig jaar: de getuigenis van Westenberg.
Toen vorig jaar op een donderdag Westenberg binnenkwam op de vierde verdieping van de Utrechtse rechtbank vóelde ik de negatieve energie. Deze man is een zuiger. Het was dan ook niet handig om in de zaal vlak achter hem te gaan zitten.
In deze volle dag zat de liegende rechter te glijden en glibberen om niets concreets te zeggen over de gang van zaken in de Haagse rechtbank. “Voor zover ik nog weet”, “Bij mijn beste herinnering”, “Normaal gesproken” en “Er staat mij niets van bij dat…”, zo werd op vele vragen een juridisch onbruikbaar maar anders onthullend antwoord gegeven. Westenberg was opleidingsrechter, kon zo alle soorten recht spreken in zijn rechtzaal en had de macht om zaken naar zijn zaal te halen. Hij liet de indruk dat het wel kón, maar niet gebeurde. En verder werd duidelijk dat het aan de Haagse rechtbank bestond dat bij een kort geding één van beide partijen de rechter kon kiezen zónder dat de andere partij daar weet van had. Lust u nog peultjes?