1. #amerika
  2. #beschaving
  3. #calorieen
  4. #gaarkeukens
  5. #voedselbanken
  6. #voedselbonnen
  7. Artikelen

Honger in Amerika

Waarin de auteur zich nog maar weer eens verbaast over Amerika

Amerika is het rijkste land ter wereld, en misschien ook wel het ‘grootste’ als je kijkt naar de economische, wetenschappelijke en culturele uitschieters. Dat het in de VS gemiddeld genomen minder prettig toeven is, is iets waar ik, gezien die pieken, nog wel begrip voor zou kunnen opbrengen. Dat is nu eenmaal Amerika. Maar bij het zien van de IDFA- documentaire A Place at the Table smolt dat begrip als sneeuw voor de zon. Maar liefst vijftig miljoen Amerikanen hebben namelijk te weinig te eten.

Kinderen zijn er relatief nog slechter aan toe: één op de vier is ‘food insecure’. Het schijnt zelfs zo te zijn dat één op de twee (!) kinderen op enig moment in hun jeugd afhankelijk is van voedselbonnen. Honger maakt kinderen zwak, ziek, en beperkt hun ontwikkeling. “A Place at the Table” laat bijvoorbeeld zien hoe bij het meisje Rosie de buikpijn het wint van de concentratie in de klas. ‘Als een ander land dit onze kinderen aan zou doen, zouden we het de oorlog verklaren,’ aldus Jeff Bridges (ja, de acteur) die al sinds de jaren ’80 actief is in de strijd tegen kinderhonger.

Het bizarre is dat honger en obesitas hand in hand lijken te gaan. De staat Mississippi is bijvoorbeeld kampioen op beide fronten. Maar honger en overgewicht bestaan niet alleen naast elkaar, maar zijn ook in individuele huishoudens en zelfs in een en dezelfde persoon verenigd. Wie arm is en ondervoed, zoekt naar de grootse calorieën per dollar, zoals chips, koekjes en cakejes. Producten die de laatste dertig jaar, mede door perverse landbouwsubsidies, nog veel goedkoper zijn geworden dan groenten en fruit.

“A Place at the Table” wijst ook op Amerika’s vele ‘food deserts’, grote gebieden waar geen verse producten te verkrijgen zijn. We zien een dorpje met drie supermarkten, waarvan er één -soms- een paar bananen heeft. We zien ook hoe de alleenstaande moeder Barbie, die nota bene in de stad woont, een uur moet reizen om fruit en groenten te kunnen kopen.

Het probleem is relatief eenvoudig op te lossen. Het is een kwestie van een paar miljard dollar voor meer en betere voorzieningen, vooral ook op de scholen, en van meer voorlichting. Voor een fractie van, bijvoorbeeld, de honderden miljarden aan militaire uitgaven los je de kinderhonger op. Maar voor politici liggen de prioriteiten blijkbaar anders.

Het is overigens niet alleen een kwestie van politieke wil in Washington. De Amerikaanse economie zelf heeft een politiek probleem: werken levert voor miljoenen Amerikanen zo weinig op, dat ze niet er niet eens van kunnen eten. Dit tart de economische natuurwet dat werknemers op de lange termijn in ieder geval genoeg verdienen om in leven te blijven, en te kunnen blijven werken. Amerikaanse bedrijven zouden wat dit betreft makkelijk andere keuzes kunnen maken.

Zowel de staat als de markt faalt dus. Het is dan aan de ‘derde sfeer’ – de kerken, voedselbanken, gaarkeukens en NGOs – om in dit beschavingsvacuüm te springen. In “A Place at the Table” zien we gelukkig veel dit soort voorbeelden. Er is nog hoop.

sargasso.nl

No Rights Reserved (CC0 1.0)
2
  1. VS is zowat een derde wereld land.Hollywood en CNN laten dit niet zien want the anerican dream moet in stand gehouden worden.
  2. Regelmatig denk ik, dat ik nergens meer van zal schrikken; Dat het toch niet veel erger als dat laatste nieuws kan worden. Maar nee, dan lees je dit weer... Hoe een kleine club van oplichters een hele samenleving door het gootsteenputje wegspoelt. Weerzinwekkend!!