Demmink’s advocaat van de duivel

De laatste jaren heb ik mij, zoals zo velen, vaak druk gemaakt over de affaire Joris Demmink. De beschuldigingen zijn veel serieuzer, dan alleen maar wat vage geruchten en daarom vind ik het zelf zo onbegrijpelijk, dat er nooit een juridisch onderzoek naar hem is gestart. Ondanks video's van verklaringen van misbruikte jongetjes in Turkije en in Nederland bleef men bij hoog en bij laag volhouden, dat er werkelijk niets aan de hand was. En ondanks jarenlange hardnekkige beschuldigingen van pedofilie en kindermisbruik op basis van verschillende en ongerelateerde bronnen bleef hij, als hoogste man van justitie, gewoon op zijn post.

Maar ook Demmink zelf heb ik nooit goed begrepen. Hoe kan het bestaan, dat er iemand is, die letterlijk voor een gebouw van Justitie roeptoetert, dat je een pedofiel bent en daar mee wegkomt? En hoe kan het, dat er op naam pagina grote advertenties worden geplaatst in gerenommeerde kranten, waarin dezelfde beschuldigingen worden geuit? En een dergelijk boekje als de Demmink doofpot, dat mag gewoon worden uitgegeven. Waarom verdedigde en beschermde hij zichzelf nooit d.m.v. de wet, juist als jurist, niet tegen dergelijke zware aantijgingen?

De rol van justitie was ook opmerkelijk. Getuigen werden niet gehoord en aangiftes niet in behandeling genomen. Dat zou normaal gesproken bij verdenkingen van pedofilie en kindermisbruik en heel geloofwaardige getuigenissen op zijn minst aanleiding zijn voor een iets meer gedegen onderzoek, maar nee..

En ook de rol van de media heeft me vaak verwonderd. Kijk je dan nooit eens op het internet als journalist? Of kijk je dan alleen maar naar plaatjes? Het leek wel of ze er met alle macht niets van wilden weten. Bijna alle journalisten, die zich ooit wél in de affaire hebben verdiept en daarover programma's hebben gemaakt of geschreven, die hielden zich daarna volkomen stil en lieten de affaire voor wat die was. Het was taboe.

Al met al is bij mij hieruit de gedachte gegroeid, dat er ook werkelijk van een doofpot sprake is.

De recente nieuwe beschuldigingen waren in de eerste plaats dan ook opmerkelijk, omdat ze verschenen in een artikel van de geprinte versie van een landelijk dagblad. Eindelijk leek de doofpot gebroken en leek 'men' niet meer om een schorsing van de secretaris-generaal van Justitie en een gedegen juridisch onderzoek naar de hele affaire heen te kunnen.

Er werden zelfs Kamervragen gesteld maar de minister verklaarde ondanks alles, dat er geen enkele aanleiding was voor het onderzoeken van deze nieuwe beschuldigingen. Hierdoor lijkt het erop, alsof de doofpot nog steeds gesloten dient te blijven.

Het meest opmerkelijke van de recente ontwikkeling is misschien dan ook wel, dat Dhr. Demmink zélf een bodemprocedure tegen het Algemeen Dagblad begint, omdat hij meent, dat er ongefundeerde aantijgingen aan zijn adres zijn gedaan. De personen, die in het artikel van het AD aan het woord komen, zijn bereid hun getuigenis onder ede te herhalen.

Het is naar mijn mening goed, dat er in iedere geval één keer in een juridische procedure naar een deel van de beschuldigingen wordt gekeken. Al is het niet in een onderzoek of een rechtszaak tegen Demmink, waarbij alle verdachtmakingen aan zijn adres aan bod zouden zijn gekomen en hadden moeten worden uitgezocht.

Volgens het Recht is iemand onschuldig, totdat het tegendeel wettig en overtuigend is bewezen. En dat is maar goed ook. En elke beschuldigde heeft ook recht op een advocaat.

Advocaat van de duivel

'Men' is wel erg zeker van zijn zaak en misschien is het wel zo, dat er ooit eens in een onderzoek naar kindermisbruik en jongensprostitutie een hoge ambtenaar is ontdekt, maar dat bleek mijnheer Joris Duimtgraag en niet Joris Demmink. Of misschien was hij niet eens een hoge ambtenaar, maar gaf hij zich daarvoor uit. Hij leek namelijk sprekend op Demmink, die hij nog kende uit zijn studententijd. Misschien waren het wel ex-vriendjes.

Duimtgraag kwam overal, waar hij zijn lust naar jonge jongens kon bevredigen. Hij zocht daarvoor frequent in bepaalde plantsoenen en gelegenheden naar liefst heel jonge prostituees en ook bestelde hij zijn slachtoffers wel eens bij een pooier. Maar Nederland werd steeds intoleranter voor seks met kinderen en er werden steeds meer en vaker mensen vervolgd en bestraft.

Tijdens vakantiereizen in andere landen merkte Duimtgraag, dat hij daar zijn perverse hobby veel makkelijker, veiliger en goedkoper kon beoefenen. En om die reden emigreerde hij vervolgens naar het mooie en zonnige Turkije. Daar las hij over het Rolodex onderzoek in een Nederlandse krant en hij prees zich gelukkig, dat hij er op tijd was vertrokken.

In de jaren daarna vond hij op het internet steeds vaker hardnekkige geruchten van pedofilie en kindermisbruik door degene, voor wie hij zich had uitgegeven, zijn oud studiegenoot Demmink. Deze had het inmiddels geschopt tot hoogste man van justitie en ergens was Duimtgraag best een beetje jaloers op zo veel succes.

Dezelfde tijd las hij in de Turkse kranten veel over ene mijnheer Baybasin, die was aangehouden in Nederland. Hij had zijn dealer wel eens horen praten over de grote baas en hij vertelde hem zijn verhaal. Dat hij lijkt op de hoogste man van Justitie in Nederland en dat zelfs zijn naam gelijkenissen vertoont. Maar ook dat hij een bijzondere voorliefde voor kleine jongetjes heeft, zich tijdens zijn escapades uitgaf voor de secretaris-generaal en dat er daardoor op het internet geruchten over Demmink en pedofilie rond gingen.

Het netwerk van de maffiabaas kwam meteen in actie. Dit bood een uitstekende kans om slachtoffers te maken, daar een video van te schieten, en dat als chantagemiddel tegen Demmink te gebruiken in een poging om Baybasin vrij te kunnen krijgen. Met wat hulp van een handjevol omgekochte agenten en officials werden er rapporten opgemaakt en getuigenverslagen opgenomen van de door Duimtgraag misbruikte jongetjes.

Maar Demmink en Nederland bleken uiteindelijk niet chantabel. Demmink had voor hij was aangenomen als secretaris-generaal al heel open en eerlijk zijn verhaal gedaan. Dat er een Joris Duimtgraag rondliep, die het met heel jonge jongetjes deed en zich voordeed als Joris Demmink, die op jonge mannen valt. Dat verhaal werd nagetrokken door de veiligheidsdienst en de politie en dat bleek inderdaad het geval.

Omdat Demmink als hoogste man van justitie ook veel contacten onderhield in landen, waar homoseksualiteit gevoelig ligt, werd het niet gepast geacht, dat iedereen op de hoogte was van zijn voorkeur. Hem werd verzocht zich wat dat betreft heel discreet te gedragen en er zou van overheidswege alles aan worden gedaan, om eventuele valse geruchten in de kiem te smoren.

Toen met de jaren de beschuldigingen steeds luidruchtiger werden geuit, werd het al maar moeilijker om geen actie te ondernemen. Maar steeds werd besloten dat het beter was, om geen juridische stappen te zetten. Journalisten, mensen binnen het opsporingsapparaat en justitie werd vaak informeel en vertrouwelijk verteld, dat een onderzoek naar Demmink niet nodig en gewenst was.

Op het moment dat Demmink werd benaderd door het netwerk rond Baybasin in een poging om hem af te persen, informeerde hij hierover meteen de minister. Er werd besloten om niet toe te geven aan de chantage en er werd gelijk actie ondernomen om de mogelijke schade van de valse maar belastende informatie zo veel mogelijk te beperken. De reisgegevens en de door Demmink afgelegde werkbezoeken pasten onmogelijk in het tijdsbestek, waarin het misbruik in Turkije had moeten plaatsvinden. De aangevoerde getuigenissen tegen hem werden dan ook na vrij eenvoudig onderzoek als gefabriceerd bewijs beoordeeld en de aanklachten tegen de secretaris-generaal om die reden niet in behandeling genomen.

En al die tijd dacht Demmink na over hoe hij de zaak definitief, maar zo discreet mogelijk recht zou kunnen zetten. Een artikel in een landelijk dagblad met valse beschuldigingen en een bodemprocedure is daarvoor zeer geschikt. En dan liever over de oude aanklachten en niet de zaak met Turkije en Baybasin, die veel te gevoelig ligt. Het artikel in het AD kwam dan ook als een godsgeschenk. Nu Demmink bijna met pensioen is, kan hij eindelijk meer openlijk spreken. Hij schaamt zich helemaal niet voor zijn seksualiteit en dat heeft hij ook nooit onder stoelen of banken gestoken. Alleen naar buiten toe, moest dat een beetje met beleid.

Met opgeheven hoofd staat hij dan ook straks voor de rechter, omdat hij weet, dat de slachtoffers niet zijn gemaakt door hem, maar door ene Joris Duimtgraag.

sigmund