Verkiezingen en "democratie" in Nederland

Nederlandse kiezers zullen morgen, op woensdag 12 september, een nieuw parlement kiezen. Sinds meer dan een maand, geholpen door de staatstelevisie en de kruiperige corporatie gecontroleerde media, hebben politici van de belangrijkste partijen geprobeerd om de aandacht van het stemmende publiek te trekken.

Zoals gewoonlijk waren er televisiedebatten, lange interviews, geleerde analyses door experts en goeroes en diverse dagelijkse polls. Het is duidelijk dat spindoctors en pr-bureaus een hoop werk gedaan hebben. De belangrijkste kandidaten hebben een lawine van beloften geproduceerd, terwijl op hetzelfde moment benadrukkend dat de tijd is gekomen voor bezuinigingen en dat er, ja, offers gebracht moeten worden.

Toch heeft het verkiezingcircus grotendeels de naakte waarheid verduisterd: er zijn staan geen echte onderwerpen op het spel. Inderdaad, hoe kan er sprake zijn van onderwerpen wanneer meer dan 80 procent van de wetgeving, regels en voorschriften worden gemaakt door ongekozen ambtenaren in buitenlandse hoofdsteden? Feitelijk dicteert de Europese Commissie in Brussel het economisch beleid, landbouw en sociaal beleid en stelt richtlijnen op voor de veiligheid en juridische zaken.

De EU publiceert meer dan 30.000 regels en voorschriften per jaar, variërend van verbodsbepalingen met betrekking van het verkopen van alternatieve geneesmiddelen tot het definiëren van hoe lang bestuurders hun vrachtwagens mogen besturen. Het monetaire beleid is in handen van de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Defensie en buitenlands beleid worden bepaald door de NAVO (gemakshalve met een hoofdkantoor in Brussel), wat echt een keizerlijke instrument is gehanteerd door de baas van het Amerikaanse imperium, niet zoals Nero wonend in het Gouden Huis, maar in het Witte Huis.

Het politieke systeem in Nederland is allesbehalve een democratie. Zelfs het oude Athene, waar alleen volwassen mannelijke burgers stemrecht hadden, was democratischer dan het Nederland van nu. Helaas is Nederland niet het enige land in Europa dat zich onterecht een democratie noemt. In feite is waarschijnlijk alleen IJsland een echte democratie: er is tenminste de wil dat de meerderheid wordt gerespecteerd. Overal elders in het door de VS gecontroleerde Europa, is democratie totaal verstoken van betekenis geworden.

Ondanks de volledige afwezigheid van echte onderwerpen, kan getuige zijn van de verkiezingen in Nederland feitelijk leerzaam zijn voor de inzichten die zij leveren. Ze hebben een bepaald Latijns-Amerikaanse tintje, wat niet verwonderlijk is omdat Nederland, net als veel Latijns-Amerikaanse landen, vooral de kleinere, wordt geregeerd door een corrupte elite (volledig ondergeschikt aan zakelijke belangen) dat fungeert als een tussenpersoon voor het Amerikaanse imperium. In feite wordt Nederland soms aangeduid als een bananenmonarchie. Net als het grootste deel van Europa, is Nederland de facto een Amerikaans protectoraat, niet anders dan Cuba van 1902 tot 1958.

Het halve dozijn grote partijen in Nederland is vastbesloten om de afhankelijke relatie met de VS te handhaven. Dit betekent dat Nederland zal blijven deelnemen aan de Amerikaanse militaire en koloniale avonturen. Het houdt ook knielen in voor de wensen van grote bedrijven en banken en de bronnen van de staat tot hun beschikking te stellen, in overeenstemming met het heersende neoliberale evangelie. Omdat de publieke onvrede met de overheid is stijgt, zal de Nederlandse regering op hetzelfde moment dat wat er nog overblijft van de burgerlijke vrijheden opruimen.

De liberaal-democratische VVD heeft de weg naar de afronding van de transformatie naar een totale politiestaat geleid met de oprichting van een "Ministerie van Staatsveiligheid en Justitie". De zogenaamde "progressieve" liberaal-democraten (D'66) zijn berucht voor het leveren van een eindeloos aantal middelmatige opportunisten die de tussenliggende rangen van ministeries en de rechterlijke macht bezetten.

Net als hun tegenhangers in Europa heeft de Nederlandse sociaaldemocratische Partij van de Arbeid (PvdA), van oudsher de pro-Amerikaanse vijfde colonne, systematisch hun arbeidersklasse support verraden door het Chicago School neoliberalisme te omarmen. Hun vrienden van GroenLinks met hun ecologische en pacifistische wortels, zijn veranderd in een partij die de NAVO agressie in Afghanistan steunt.

Het christen democratische CDA, ooit een van de belangrijkste supporters van het naoorlogse politieke akkoord, verliest gestaag de steun van de kiezer en speelt niet langer een centrale rol. Schijnbaar zijn er slechts twee partijen die het systeem uitdagen. Eén daarvan is de rechtse PVV, met nauwe banden met de Israëlische ambassade in Den Haag en wordt gesteund door gulle donaties van Amerikaanse Joodse stichtingen. De andere is de SP ("Socialistische Partij") dat een radicale houding handhaaft, maar in feite zeer moderaat is en in werkelijkheid helpt om het systeem in stand te houden.

Er is slechts één conclusie te trekken: de vorm van de overheid in Nederland zou corporatisme moeten worden genoemd. Er is geen grote partij die fundamentele vragen plaatst bij het heersende politieke en economische akkoord en dat een echt alternatief biedt.

Door, Hans Vogel.

www.globalresearch.ca