SOLLICITEREN

Als zwarte abonnementenvertegenwoordiger bij een krant was ik een groot licht. Ik verdiende aanzienlijk meer dan andere legale colporteurs. Daarom wilde men mij bij die krant graag in vaste dienst nemen. Maar eerst moest ik op het kantoor mijn mooie blauwe ogen laten zien aan mijn toekomstige baas.
Die dag leek echt een geluksdag. Ik stond in een kleine winkel om een pakje sigaretten te kopen. Het was in een Limburgs dorp. Een jonge man kwam achter mij, terwijl ik stond te betalen, ook het winkeltje in.
”U bent niet van hier. Wat komt u hier doen?” vroeg hij.
Zonder op of om te kijken, vertelde ik hem: “Ik ben abonnementenvertegenwoordiger van het Limburgs Dagblad. Als u wilt, dan kunt u als andere mensen, u gerust op de krant abonneren!”
“Dat zou ik wel willen mijnheer. Maar ik kan niet lezen!”
“U kunt niet lezen? Hoe kan dat nou?"
“Ik ben blind mijnheer!”
Ik draaide mij om: “Bent u blind?. Dat is u niet aan te zien!"
“Wat een mooi compliment mijnheer.”
Zijn gezicht straalde. Ik weet niet meer wat hij en ik nog meer zeiden. Maar in ieder geval hij vond het fijn dat ik hem zo netjes en als een normaal mens behandelde.
“Omdat u zo aardig voor mij bent wil ik wel een abonnement op de krant.”
”Nee hoor, dat hoeft niet!”
“Jawel. Voor mijn moeder. Schrijft u mij maar in.”
Van de ene kant zat ik er mee in mijn maag. Maar van de andere kant - - -.
Terwijl de jonge man het aanmeldingsformulier ondertekende dacht ik:
“Verdorie, ik lijk wel een koelkastenverkoper op de Noordpool!”
Vriendelijk nam hij afscheid van mij toen ik na nog wat gebabbel naar Geleen reed, waar mijn nieuwe baas mij verwachtte.
Ik kende die goede man nog niet. En hij mij evenmin. Hij zat ook te wachten.
Ik raakte met hem in gesprek. En ik strontste: (schepte op)
“Vandaag heb ik een blinde op de krant geabonneerd.!”
Dat viel niet in goede aarde. Mijn mooie blauwe ogen en mijn vlotte babbel die interesseerden hem en de directie geen bal.
“Zo iemand als jou hebben wij een nette krant als het Limburgs dagblad niet nodig!”
Daar stond ik dus op de keien. Maar de DELA gaf mij een wurgcontract, om aan nog levende mensen begrafenisverzekeringen aan te smeren. Maar dat werd een groot fiasco. Het verzekeren van iemand, die bij arme mensen al op zijn sterfbed lag, voor een dure begrafenis vol toeters en bellen, dat pikte men bij de DELA niet. Doch, er was al betaald.
Begrafenisfraude? Verzekeringsfraude? Vroeg of laat, gaan wij allemaal dood!
De DELA moest dokken. Wat er voortvloeide, uit mijn ontslag dat is een ander verhaal.
Haras
some rights reserved