Chemische stoffen uit plastics maken autisme overerfbaar

Nieuw onderzoek toont aan dat de grote volumes aanwezige chemicaliën in onze moderne samenleving wederom schadelijker zijn dan gedacht. Het wordt steeds duidelijker dat deze man-made chemicals niet alleen nadelige effecten op ons bezitten maar ook op onze (klein)kinderen.

Overeenkomstig aan de mijnenveldstrategie van Big Tobacco, enkele decennia geleden, is Big Chem erin geslaagd om serieuze beperkende wetgevingen over bewezen hormoonverstorende chemicaliën te blokkeren. Deze hormoonverstoorders, oftewel endocriene disruptors, bezitten hun naam niet voor niets: deze synthetische verbindingen rotzooien met onze hormoonhuishouding.

De bekendste en tegelijkertijd één van de meest ingeburgerde hormoonverstoorders is toch wel bisfenol A, alias BPA. Doordat wetgeving faalde kan men aan bisfenol A niet meer ontsnappen. Men vindt het goedje in onze moderne wereld overal terug, bijvoorbeeld in plastic, blikvoedsel en kassabonnetjes. Uit eerder onderzoek blijkt dat BPA bij ruim 90% van de Amerikanen standaard in de urine wordt aangetroffen.

Al sinds geruime tijd weet men dat bisfenol A ook zeer schadelijk kan zijn, de link tussen BPA en borstkanker en diabetes is vaak uitgebreid onderzocht en bewezen. In kinderen wordt een verband gevonden met hyperactiviteit, agressiviteit en depressie.

Ook opvallend, dit soort nieuws vindt men vrijwel alleen maar in de alternatieve media terug. Ook lijkt het erop dat in de tijd van verkiezingen geen enkele politieke partij de veiligheid van de chemie in onze samenleving op de agenda heeft staan.

Maar ondertussen groeit het bewijs dat man-made chemicals een significante bedreiging voor de westerse mens vormen. Voor deze nieuwe wetenschappelijke inzichten bestaan nog geen officiële testmethoden, een wettelijk in de EU ISO en tegelijkertijd in de VS ASTM geaccepteerde norm ontwikkelen kost heel veel tijd.

Omdat deze nieuwe waarnemingen nog niet zo vaak herhaald zijn is de onwaarschijnlijkheid ook groter (statistiek: standaardafwijking). Om een geaccepteerde testmethode te ontwikkelen zijn veel meer metingen noodzakelijk.

Ondertussen doet de chemische industrie, net als destijds de tabaksindustrie, heel goed hun best om twijfel te zaaien. Politici worden door middel van campagnegeld omgekocht om de industrie te blijven steunen. Terwijl iedereen zich druk maakt over de heilig verklaarde Economische Groei lijken de schadelijke gevolgen van de huidige giftige samenleving op de achtergrond te verdwijnen.

En tot nu toe is bijvoorbeeld de BPA-beschermingsstrategie van de industrie zeer succesvol, op de babyflesjes na. Maar ondertussen blijft de man-made chemical in grote volumes op de markt verschijnen in de vele consumentenartikelen.

Hierin zou wel eens een abrupte verandering in kunnen komen: nieuwe wetenschappelijke inzichten komen met de hypothese dat de blootstelling aan BPA een significant schadelijk effect kan hebben over meerdere toekomstige generaties.

In de EU staat BPA voorlopig ook nog in het verdachtenbankje, de voedselwaakhond EFSA komt in 2013 met een nieuwe risicobeoordeling over BPA in levensmiddelverpakkingen. Daarnaast zal Duitsland volgend jaar met een advies komen over het eventueel gefaseerd uitbannen van BPA in gebruikersartikelen. In de VS is het vooral senator Frank Lautenberg (democraat NJ) aan het vechten voor een veiligere chemische wetgeving.

Trouwens sinds 6 jaar is het al bekend dat BPA schadelijke effecten heeft op meerdere generaties nakomelingen. Echter de concentraties BPA bij deze testen waren hoger dan men in werkelijkheid in mensen terugvindt. Maar de industrie had ondertussen de bermbommen al gelegd.

Met de resultaten van een nieuwe studie, gepubliceerd in Endocrinology, zou de chemische industrie wel eens met de bek vol tanden komen te staan. Bij de dosis BPA, vergelijkbaar met die in de westerse mens, worden epigenetische effecten waargenomen. De achterkleinkinderen hebben er last van.

Dragende muizen werden aan concentraties BPA blootgesteld die ook in westerse mensen worden waargenomen. Het resultaat: de nakomelingen zijn minder sociaal dan de controle groep. Voor de volledigheid, de wetenschappers gebruikten dezelfde beoordelingsmethode als voor de kwalificatie van autisme bij mensen. De nakomelingen van de dochters en zonen werden ook gevolgd, vele effecten werden tot in de derde generatie van de blootgestelde groep waargenomen.

Dat BPA een hormoonverstoorder is weten we allang, meer dan 80 jaar. Maar nu blijkt dat het ook met de hormonen van onze nakomelingen tot in de derde generatie loopt te rotzooien. Hormonen, zoals oxytocine en vasopressine, kunnen hun taak, dankzij BPA, niet meer 100% uitvoeren. Deze hormonen zorgen voor in onze gevoelswereld voor onder andere warmte en vertrouwen.

De chemische industrie zal ongetwijfeld gaan roepen dat men dragende muizen niet kan vergelijken met mensen. Klopt helemaal, maar ondertussen keurt Big Farma en de overheid op precies dezelfde beoordelingscriteria medicijnen wel goed. Voor de duidelijkheid Big Chem maakt van dezelfde meetmethodes als Big Farma gebruik om nieuwe man-made chemicals, zoals nanodeeltjes, veilig voor het publiek te verklaren. En ondertussen gaan onze politici ervan uit dat alles wel snor zit en ruziën over wie de gevolgen in de zorg gaat betalen.

Hoofdauteur Jennifer T. Wolstenholme (University of Virginia): uit de combinatie van de verschillende gebieden van de wetenschap, disciplines die wetenschappelijk breed geaccepteerd worden, blijkt dat BPA invloed heeft op de ontwikkeling van autisme. Dit tot in de derde generatie na blootstelling. Indien men zich bedenkt dat we aan vele tienduizenden chemicaliën worden blootgesteld dan is dit een zeer zorgwekkende conclusie.

Co-auteur Emilie Rissmann (University of Virginia): voor alle duidelijkheid BPA veroorzaakt geen veranderingen in het DNA, BPA heeft een epigentische invloed. Ondanks men er nog vanuit gaat dat DNA vastgelegd is in simpele codes blijkt dat deze vaststaande codes net zo flexibel zijn als een aan-uit schakelaar. Hormonen en hormoonverstoorders kunnen een trigger zijn. De synthetische verbindingen die standaard in onze samenleving aanwezig zijn bepalen het leven van toekomstige generaties.

En als men terug durft te kijken in de tijd, deze waarnemingen zijn niet nieuw. Een oude theorie uit de 19de eeuw van een zekere Lamarck komt leven. Lamarck’s idee: het leven wordt bepaalt door de omgeving, blijkt in de epigenetica tot bloei te komen.

John Peterson Myers (Environmental Health Scienes): uit de resultaten van deze studie lijkt het erop dat de lage dosis waaraan we dagelijks worden blootgesteld niet alleen gevolgen hebben voor ons maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen.

Complete studie (PDF)

www.nytimes.com