<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

‘Plastic soep’ in oceanen giftiger dan gedacht

*In de baarmoeder van moeder aarde, de oceanen, vormen zich langzaam maar zeker nieuwe ecosystemen. Plastic is tegenwoordig in zo grote volumes aanwezig dat het leven zich erop gaat aanpassen. Dat de wetenschap er nog niet zoveel van snapt kwam onlangs maar weer eens aan het licht, de hoeveelheid plastic in onze oceanen wordt dramatisch onderschat. Gaat het namelijk waaien dan kan het plastic door stromingen en turbulentie een diepte bereiken van meer dan dertig meter.

De oude schattingen gingen uit van het verzamelde plastic, slechts tot enkele meters diep. En nu blijkt opeens uit een onlangs gepresenteerde veldstudie (publicatie volgt nog) dat plastics daarnaast veel meer gif kunnen opnemen dan verwacht.*

Deze week werd in Philadelphia een bijeenkomst van de American Chemical Society gehouden, er werd een veldstudie gepresenteerd met als conclusie: sommige soorten plastic afval, die in de oceanen ronddobberen, zijn in staat om veel meer giftige chemicaliën op te zuigen dan tot nu toe werd aangenomen. Daar deze plastic rommel vaak met voedsel, door vogels en vissen, wordt verward kan de impact van de opname wel eens groter zijn dan gehoopt.

Chelsea Rochman (University of San Diego) en collega?s maakten uit zes soorten plastic korreltjes die lijken op het afval in onze oceanen. Deze werden voor 12 maanden in de San Diego Bay gehangen, maandelijks werden er monsters genomen en geanalyseerd (GC-MS). De gevoelige apparatuur was geprogrammeerd om meer dan 50 verschillende POP?s (Persistent Organic Polluters) te herkennen.

De praktijkstudie, verschillende plastic in de San Diego Bay

POP?s zijn man-made chemicals die naast dat ze giftig zijn ook nog moeilijk door moeder natuur kunnen worden afgebroken. Voorbeelden zijn de PAK?s (Poly-Aromatische Koolwaterstoffen) en PCB?s (Poly geChoreerde Bisfenolen). Van beide soorten man-made chemicals is al heel lang bekend dat ze bijvoorbeeld kankerverwekkend zijn en vrijwel in de gehele wereld gelden al jaren lage grenswaarden. Desondanks zullen toekomstige generaties er tientallen jaren last van blijven houden.

Bij eerdere studies, uitgevoerd in het lab, kwam men tot de conclusie dat er een evenwicht ontstaat tussen de opname van de POP?s, door het plastic, en de aanwezige hoeveelheid in water, dit al na enkele dagen. De conclusie van de nieuwe praktijkstudie luidt heel anders, het blijkt namelijk dat sommige plasticsoorten de tienvoudige concentratie aan synthetische verbindingen kan opnemen. Daarnaast vindt de opname over een veel langere periode plaats dan aangenomen.

Mark Anthony Browne (University of California): de praktijkstudie toont maar eens weer aan hoe ver we ons van de waarheid bevinden door de eenvoudige labstudies voor waar aan te nemen. Er moeten hoognodig veel meer veldstudies plaatsvinden en zelfs dan kunnen we de oorzaak alleen in kaart proberen te brengen, de gevolgen zullen een mysterie blijven. En dit is slechts een van de vele uitdagingen om de gevolgen van plastic in onze samenleving proberen te beschrijven.

*Indien men dit leest zou ieder normaal denkend mens toch denken, aanpakken die hap. Op het internet wordt meer en meer aandacht geschonken aan de plastic soep. Zo heeft de Stichting de Noordzee een tijdje terug een petitie opgezet om microplastics, toegevoegd aan ondere andere cosmetica en verzorgingsproducten,politiek ter discussie te stellen.

Waar plastic in de oceanen er jaren over doet om van grote stukken af te breken in zelfs schadelijker microplastic wordt het door de industrie zonder nadenken toegevoegd als scrubmiddeltje. Via het afvoerputje belandt het uiteindelijk in onze oceanen!

Toen de nederlandse professionele lobbyist voor de cosmetica industrie Ronald van Welie onlangs door RTL op deze verborgen milieuvervuiling werd gewezen kwam hij doodleuk met het antwoord: we moeten eerst de feiten op een rij hebben en kijken of het echt schadelijk is, en als dat zo is zijn absoluut maatregelen nodig.

Die van Welie toch, het wordt steeds duidelijker dat :

Plastic is becoming food en food is becoming plastic

Bron

Van Welie verschuilt zich nog handig achter de huidige EU wetgevingen, meer en meer richtlijnen en wetgevingen dwingen de lidstaten ertoe om hun afval eens op te gaan ruimen. Men probeert wanhopig een begin te maken om het eenmalig gebruik van plastic terug te dringen, vooral als verpakkingsmateriaal, denk aan de plastic tasjes. Aan scrubmiddeeltjes heeft nog niemand gedacht, de industrie geniet van de vrijheid.

Misschien dat deze beelden van Welie kunnen inspireren, een trailer van Midway: Message from the Gyre:*

cen.acs.org