<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

De staat Israël kan een voorbijgaand fenomeen worden

Ik ben geboren in 1926 als lid van een generatie die geleidelijk aan het verdwijnen is. Weinigen herinneren zich de val en catastrofale ineenstorting van het tweede rijk in grootte in de wereld. De wereldmacht Frankrijk, die de Maginotlinie had, de meest perfect ontworpen verdedigingslinie in de geschiedenis, en de beschikking had over een machtig leger, luchtmacht en marine, werd in de loop van niet meer dan drie weken voor onze verbaasde ogen onder de voet gelopen. Het was niet slechts een schok – sindsdien is mijn wereld is het ongerede geraakt. Begrippen als ‘permanent’, ‘vanzelfsprekende realiteit’, of ‘een stabiel leven’ zijn uit mijn persoonlijke woordenboek verdwenen. Maar ze hebben een centrale plaats verworven in de geheiligde Israëlische lexicon, waar ze dienen als een virtuele Maginotlinie. Misschien zijn de dingen die ik nu ga zeggen hard, maar voor mij zijn ze een waarschuwingssignaal voor mijn landgenoten, en dit is de reden waarom ik gekozen heb om ze uit te spreken in de moedertaal van mijn kinderen en kleinkinderen.

Israël is de enige na de Tweede Wereldoorlog gestichte staat die vanaf het allereerste begin van zijn bestaan een verbluffend succesverhaal werd. Hij kon als model dienen voor tal van landen die zich aan de koloniale onderwerping hadden ontworsteld en hun dromen nog niet hadden bereikt. Maar hoe komt het dat diezelfde staat Israël een paar decennia later extern is verwikkeld in een onoplosbaar geschil en intern zo verscheurd dat er bijna sprake is van een staat van verlamming? Ik denk dat het antwoord ligt in het feit dat Israël het nooit heeft aangedurfd om de directe confrontatie aan te gaan met drie fundamentele vraagstukken die er al waren vanaf de eerste dag van haar bestaan: de plaats van Israël binnen de Arabische wereld, de sociale en raciale verschillen, en de kloof tussen seculier en religieus.

De dominante cultuur in Israël heeft altijd haar ogen naar het Westen gericht. Maar dit Westen weegt het bestaan van Israël en andere landen, zoals altijd, in termen van economische winst en strategische waarde. De Europese kolonisatie van Algerije, Zimbabwe en Zuid-Afrika duurde langer dan de zionistische onderneming in Israël. De greep van de blanken op Zuid-Afrika groeide uit tot een indrukwekkende macht, maar toen d

sargasso.nl