Samenwerking vereist een vorm van structuur

Een maatschappij heeft een minimum aan structuur nodig om coöperatief te zijn.

De natuur is sterk toegespitst op het individuele succes. Survival of the fittest! Toch is er op veel plaatsen intense samenwerking tussen individuen.

De mens is een uitgesproken sociale soort, en wij werken zelfs samen zonder dat er verwantschapsfactoren aan de orde zijn. Kenmerken als dierenwelzijn en liefdadigheid zijn biologisch moeilijk te verklaren, omdat ze niet gemakkelijk een evolutionair nuttige component opgeplakt krijgen.

Wetenschappers sparen geen moeite om de eigenschappen die de mens uniek maakt, bloot te leggen. Samenwerking wordt onder meer gestuurd door de kans op directe wederzijdsheid: je gaat gemakkelijker iemand helpen als de kans groot is dat je zelf geholpen gaat worden als je hulp nodig hebt.

Volgens het vakblad Proceedings of the National Academy of Sciences schiet die wederzijdsheid op zichzelf in modellen echter te kort om het ontstaan van samenwerking te verklaren.

Ze moet gekoppeld zijn aan een vorm van maatschappelijke structuur, waardoor de kans verhoogt dat mensen die bereid zijn tot samenwerking andere samenwerkingswilligen ontmoeten. Want anders komt het systeem onder druk van valsspelers: profiteurs die wel genieten van de goedheid van anderen, maar zelf niets bijdragen. Een sociaal systeem gaat onderuit als er te veel fraudeurs in het spel zijn.

Een maatschappij heeft er dus belang bij samenwerking te bevorderen.

www.knack.be