Spaanse econoom maakt Krugmans theorie met de grond gelijk

Paul Krugman is ongetwijfeld één van ?s werelds bekendste en meest invloedrijke economen. Globale media nemen gewoonlijk aan dat zijn keynesiaans wereldbeeld ontegensprekelijk is. Op een conferentie in Spanje werd hij echter geconfronteerd met een alternatieve visie die geleidelijk aan invloed begint te winnen: de ?Oostenrijkse? visie van Professor Pedro Schwartz.

Pedro Schwartz is professor emeritus van de Universiteit San Pablo in Madrid, en vertegenwoordigt, samen met onder andere Jesus Huerta de Soto, Philipp Bagus en Guido Hülsmann, een nieuwe wind in de Europese economische wetenschap. De korte speech van de professor begint in het filmpje rond de 35ste minuut. Zijn vernietigende kritiek op Krugman wordt hier kort samengevat.

Schwartz heeft veel respect voor Krugman, maar 'jammer genoeg verkondigen Nobelprijswinnaars vaak hun mening over zaken die buiten hun bevoegdheid vallen en wordt alles wat ze zeggen klakkeloos aanvaard.'

Krugman schuift de schuld voor de eurocrisis op diegenen die het eigenlijk van bij het begin bij het rechte eind hadden. Duitsland deed het na 2003 relatief goed, en weet maar al te goed wat inflatie is en hoe belangrijk contracten zijn. Nu worden ze als booswichten bekeken omdat ze de geldvoorraad niet willen uitbreiden en hun overeenkomsten niet willen opzeggen om de rest van Europa te 'redden'.

Goede regels lagen aan de basis van de EU, maar ze werden nooit opgevolgd. In de plaats daarvan werd de EU als politiek instrument gebruikt om macht te centraliseren en de monetaire unie om andere landen te laten profiteren van de lage Duitse rentes en om de staatsuitgaven ? en politieke gunsten ? te doen stijgen.

De fundamentele these van keynesianen in het algemeen en Krugman in het bijzonder is dat alles draait rond het stimuleren van de vraag. Volgens hen is de werkloosheid hoog en de economische groei laag omdat we te weinig uitgeven. De uitgaven van de ene zijn het inkomen van de ander, en daarom moeten ?we? in een recessie meer uitgeven. Die ?we? is voor Krugman de overheid.

Krugman is, net als Keynes, gefixeerd op groei op de korte termijn. Hij wil de economie in gang trekken door ?ongebruikte? kapitaalgoederen productief te maken door stijgende overheidsuitgaven en een los monetair beleid ? lage interesten en uitbreiding van de geldvoorraad.

Vraagexpansie is volgens de ?Oostenrijkse? theorie echter niet de oplossing, maar net de oorzaak van het probleem. Artificieel verlaagde rentes en inflationair beleid creëerden een ?boom? in Europa die zich manifesteerde in de bubbel van overheidsuitgaven en de huizenmarkt. Toen die bubbels uiteenspatten kregen we werkloosheid en recessie.

Vanuit dat vertrekpunt is de ?oplossing? van Krugman om nog meer inflatie en nog lagere rentevoeten te creëren net het tegenovergestelde van wat nodig is. Dit stelt de ?bust? wel uit, maar maakt de onvermijdelijke verwerking van verkeerdelijk gealloceerde maatschappelijke uitgaven des te erger.

Wat Schwartz beschouwt als ?goede? economische theorie gaat niet uit van artificiële stimuli. Hij erkent dat sparen de enige manier is om echte, blijvende economische groei te creëren. Groei is het resultaat van meer grondstoffen, meer kapitaalgoederen, goede instituties en betere kennis. Hiervoor moet er gespaard worden, waarna entrepreneurs de gespaarde middelen investeren.

Overheden trachten de stap van het sparen over te slaan ? en voor keynesianen als Krugman is sparen zelfs contraproductief, voor hen tellen enkel uitgaven en consumptie ? door de interestvoeten artificieel te verlagen mits inflationair beleid van centrale banken.

Expansief monetair en budgettair beleid staat zo niet enkel in de weg van economisch herstel, maar is zelfs de fundamentele oorzaak van het probleem. Het recept van Schwartz om de Europese economie te redden is dan ook: realistische financiën, ethische politiek en conservatief beleid.

Krugmans reactie was opmerkelijk defensief en enigszins absurd: hoewel professor Schwartz talloze malen herhaalt dat Krugmans boek uitstekend is, beweert Krugman het ?ontgoochelend? te vinden dat zijn tegenstander zijn intellectuele capaciteiten kleineert. Krugman doet dit dan nochtans zelf een paar minuten later, en op zijn eigen blog met de regelmaat van de klok.

www.express.be