Waarom de supermarkten in het rijke Venezuela leeg zijn

Venezuela is één van ’s werelds grootste olieproducenten in een tijdperk dat gekenmerkt wordt door stijgende benzineprijzen. Het land heeft een klimaat dat perfect is voor de landbouw en heeft ook enorme hoeveelheden goud en andere mineralen. Maar tegelijkertijd is er een tekort aan allerlei consumptiegoederen, waaronder melk, vlees en toiletpapier. In de hoofdstad Caracas zijn inwoners verplicht om hun hele week te organiseren rond de wekelijkse leveringen aan de staatswinkels.

Singapore en Hong Kong zijn arm aan grondstoffen, maar de lokale supermarkten kennen een overaanbod aan consumptiegoederen. Hoe komt het dan dat basisgoederen in een land als Venezuela, dat natuurlijke rijkdommen in overvloed heeft, zo schaars zijn?

De oorzaak van de tekorten en de wachtrijen zijn de prijsinterventies van Hugo Chávez. Deze prijscontroles zijn volgens de president nodig om de inflatie te bestrijden. De inflatie bedroeg vorig jaar officieel 27,6% en is een gevolg van het bovenmatig gebruik van de geldpers. (Volgens Chávez is het wel degelijk de fout van het kapitalisme).

De maximumprijzen die door de staat worden opgelegd worden niet nageleefd op de zwarte markt, wat Chávez de uitspraak ontlokt dat “bedrijven de tekorten opzettelijk veroorzaken om de prijzen te laten stijgen.”

Leveranciers kunnen geen producten maken wanneer ze geen winst maken. Als de prijzen die door de regering Chàvez worden bepaald te laag zijn voor producenten, hebben ze geen andere keuze dan hun productie te verlagen of stop te zetten.

Later dit jaar zijn er verkiezingen in Venezuela en Chávez heeft al verklaard dat hij bedrijven die hun productie stopzetten zal nationaliseren. Het feit dat veel van de nationale tekorten zich voordoen in industrieën als zuivel en koffie, die nu al in grote mate genationaliseerd zijn, wordt niet aangekaart.

Drie jaar geleden exporteerde het land koffie. Vandaag is het product vrijwel nergens te vinden. De staat heeft de prijs te laag gezet, waardoor koffietelers en –producenten hun productie in grote mate hebben stopgezet.

Een land dat de economische wetten van vraag en aanbod op een dergelijke manier negeert, confronteert zijn volk onvermijdelijk met miserie en armoede. Maar zelfs in deze uitzichtloze situatie bewaren sommigen hun gevoel voor humor. Toen een journalist van de New York Times zich bij een bezoek aan een supermarkt afvroeg waar in Venezuela er nog melk te vinden is, antwoordde een klant: “Bij Chávez thuis.”