Er is niets veranderd in Israël sinds 1948

De houding van Israël en zijn instellingen in de zaak van de diefstal in Samaria stuurt een enkele, duidelijke boodschap aan de Israëli's en de wereld: We zullen nooit stoppen met deze vernietigende ultranationalistische melodie - zowel toen als nu, in 1948 en in 2012.

Nadat we klaar zijn met adequaat en begrijpelijk geschokt te zijn door de Ulpana wijk affaire, door het schandalige gedrag van het kabinet, de absolute onmacht van zijn procureur-generaal en de ondenkbare houding van het bureau van de procureur, die vrijwillig haar diensten aanbood ter ondersteuning om de wet te breken, na we zijn bijgekomen van de voorstelling van de landjepikkers als 'mensen met normbesef’ en van de ondermijning van de Hooggerechtshof, moeten we ons afvragen: Is dit eigenlijk niet anders dan 'business as usual' in de staat Israël?

De generatie van 1948 is aan het verdwijnen, maar hun idealen zijn nooit afgenomen. In 1948 werden nieuwe immigranten direct meegenomen uit de schepen naar in de steek gelaten Palestijnse huizen met de potten met eten nog steeds sudderend in de keuken, en niemand stelde te veel vragen. In 2012 probeert de Israëlische regering de diefstal van Palestijns land te vergoelijken, de hele tijd de wet minachtend. Een enkele rechte lijn - één enkele in de voortdurende wijze van gedrag - loopt van 1948 tot 2012: Palestijns bezit is zonder eigenaar, altijd verlaten bezit, zelfs als dit aantoonbaar niet het geval is, en de Israëlische Joden zijn vrij om te doen wat ze willen. Het was pakken, wat je pakken kan met betrekking tot Palestijns onroerend goed in 1948, en het is pakken wat je pakken kan in 2012, in een nooit eindigend spel. Net als toen is de arrogantie geautoriseerd en gesanctioneerd. Maar net als toen, een misdaad is een misdaad.

Toch is er een verschil tussen 1948 en 2012. De verdrijving en de vlucht van de Palestijnen, het confisceren van eigendom en het voorkomen van de terugkeer van vluchtelingen in 1948 waren het gevolg van de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog. Maar 64 jaar later is de staat bijna een supermacht, het bezit soevereiniteit, maar toch blijft het de controle hanteren met behulp van dezelfde corrupte middelen, alsof het nog steeds vecht voor haar onafhankelijkheid. Wat misschien wel beargumenteerbaar onvermijdelijk was in 1948 is niets meer dan de bevrediging van de lust naar land van een groep van machtige Israëli's, van wie de hebzucht de steun van de staat heeft. Wat toen misschien wel beargumenteerbaar een oorlogsmisdaad was, is nu een overtreding en misvorming van de wetten van de staat. Wat destijds aanvaardbaar was voor de meeste landen van de wereld, wordt vandaag de dag door niemand geaccepteerd.

In die tijd verzon de staat verschillende en diverse juridische rechtvaardigingen zoals "afwezigheidseigendom," en zelfs de groteske woord "aanwezige afwezigen" (nokhehim nifkadim), nu is er sprake van "state land" en "survey land" – belachelijk, wanneer het onderwerp bezet land is. Hier kunnen we aan toevoegen het stelen van particulier eigendom en de overdracht ervan aan kolonisten, alleen omdat ze erin zijn geslaagd om er slim de controle over te nemen. In het Israëlische Wilde Oosten, zoals in het Amerikaanse Wilde Westen.

In de tussentijd heeft de staat door de jaren heen ook duizenden dunams aan Arabisch land, altijd Arabisch land, onteigend, met behulp van diverse voorwendsels. Als in Israël in 2012 er Joden gaan wonen in de Negev, dan is dat "pionieren" en "de woestijn tot bloei brengen". Nederzettingen van bedoeïenen , zelfs op hun eigen land, worden beschouwd als "toe-eigening," "een nationale bedreiging." Wat is er veranderd?

Niets is er veranderd sinds 1948. De uitzettingen en etnische zuiveringen van 1948 zouden zijn vergeven en vergeten als het daarmee was geëindigd toen, in 1948. Maar het is nu 1948 hier, tussen de gebouwen van Ulpana in Beit El en de Jordaanvallei, die Israël wil zuiveren, langzaam en geleidelijk. Zodoende is het onmogelijk om de zonden van 1948 te vergeven en te vergeten. Als Israël vandaag eens zou verklaren: Er is onrecht geschied, dat het resultaat was van de oorlog door de Arabieren, maar sindsdien heeft de staat al het mogelijke gedaan om het onrecht te beëindigen en is nu bereidt er misschien ook boete om doen, omdat toen slechts een paar mensen eraan dachten om haar legitimiteit in twijfel te trekken. Maar als de constante toe-eigening van dunam na dunam (aan prive-bezit) nooit ophoudt en wanneer het messiaanse geloof voorschrijft dat de joden het exclusieve recht hebben op dit land, dan is de internationale delegitimatie campagne tegen Israël begrijpelijk.

De huizen van Ulpana zelf, meer dan alle vijandige krantenartikelen, flotillas en "flytillas," zijn de basis voor de delegitimatie van Israël. De houding van de staat en zijn instellingen bij deze daad van diefstal in Samaria stuurt een enkele, duidelijke boodschap aan de Israëli's en de wereld: We zullen nooit stoppen met deze vernietigende ultranationalistische melodie - zowel toen als nu, in 1948 en in 2012.

Door: Gideon Levy

www.haaretz.com