Hoe de CIA een van zijn agenten hoofd van de Franse Republiek maakte

door Thierry Meyssan

Voltaire Net | Almaty (Kazachstan) | 26 juli 2008

De zeer lange presidentschappen van François Mitterrand en Jacques Chirac meer dan moe kozen de Fransen Nicolas Sarkozy, waarbij ze veel verwachtten van zijn energie om het land nieuw leven in te blazen. Ze hoopten op een breuk met jaren van stilstand en met ideologieën uit het verleden. Wat zij evenwel in plaats daarvan kregen was een breuk met de beginselen waarop de Franse natie was gegrondvest en een 'hyper-président? die hen om de haverklap overrompelde met een nieuw thema dat hem in de gunst bracht bij ?rechts? of bij ?links?, maar aan wiens politieke beleid over het geheel genomen zoveel samenhang ontbrak dat een totale verwarring dreigde.

Als kinderen die net nog hun tong uitstaken hebben Fransen het nu dusdanig druk met het bedenken van uitvluchten voor hun naïviteit dat ze er niet toe komen in te zien wie of wat Nicolas Sarkozy werkelijk is, terwijl ze dat toch allang hadden moeten weten.
Waar het in dit artikel om gaat moet niet verkeerd worden begrepen. Het is geen aanklacht tegen de heer Sarkozy persoonlijk of zijn familieleden, of tegen de relaties die hij met vrienden heeft of vanwege zijn werk. De kritiek richt zich op het feit dat deze relaties verborgen werden gehouden voor de Fransen, die ten onrechte geloofden een vrij man te hebben gekozen.

Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog vertrouwden de Amerikaanse geheime diensten de van Italiaanse komaf 'peetvader' Lucky Luciano het beheer toe over Amerikaanse havens en de voorbereidingen voor de invasie van Sicilië. De belangrijkste contacten van deze diensten met Luciano, die op dat moment in een luxueuze New Yorkse gevangenis verbleef, liepen via Frank Wisner, Sr. Toen de 'peetvader' later op vrije voeten kwam en in Italië in ballingschap verbleef, werkten zij met hem samen via zijn Corsicaanse ambassadeur Étienne Léandri.

In 1958 besloten de Verenigde Staten, die bezorgd waren dat na een mogelijke overwinning van het Algerijnse FLN [Front de libération nationale] de weg openlag voor de Russen in Noord-Afrika, een militaire staatsgreep in Frankrijk te forceren. De operatie werd gezamenlijk op poten gezet door de CIA, in naam geleid door Frank Wisner Sr., en de NAVO. Vanuit Algerije organiseerden Franse generaals een 'reddingscomité?, wat de Parijse burgerlijke autoriteiten ertoe dwong alle macht in handen te leggen van generaal De Gaulle zodat ze zelf geen geweld hoefden te gebruiken.

Charles de Gaulle bleek echter niet het schaakstuk te zijn waarvan de Britten en Amerikanen dachten dat ze er naar believen mee konden schuiven. Aanvankelijk trachtte hij het koloniale probleem op te lossen door de overzeese gebiedsdelen een grote mate van onafhankelijkheid binnen Frans verband toe te kennen. Maar het was al te laat om het Franse koloniale rijk te redden. Na de onafhankelijkheidsstrevingen korte tijd te hebben bestreden besloot De Gaulle de feitelijke situatie te erkennen en gaf hij met zelden vertoonde politieke wijsheid aan iedere kolonie zelfstandigheid.

Deze draai werd door de meesten van hen die hem aan de macht hadden gebracht als verraad beschouwd. De CIA en de NAVO gaven daarop steun aan allerlei pogingen hem uit de weg te ruimen, waaronder een mislukte staatsgreep en zo'n 40 aanslagen op zijn leven. Echter, niet al zijn volgelingen waren het met zijn politieke beleid oneens. Rondom Charles Pasqua richtten zij de SAC [Service d?Action Civique] op, een militiegroep speciaal om hem te beschermen.

Pasqua was een voormalige Corsicaanse bandiet en verzetsman. Hij trouwde de dochter van een Canadese dranksmokkelaar die fortuin had gemaakt tijdens de drooglegging en nu het bedrijf Ricard leidde. Pasqua schakelde Étienne Léandri (Luciano?s ambassadeur) in om mensen te werven voor de gaullistische militie. Nog een derde man was bij de vorming van de SAC betrokken, Achille Peretti, een ex-lijfwacht van De Gaulle en eveneens Corsicaan.

Zich goed beschermd wetend kon De Gaulle overgaan tot een alles en iedereen trotserend beleid van nationale onafhankelijkheid. Terwijl hij keer op keer benadrukte deel uit maken van de Atlantische gemeenschap, plaatste hij voortdurend vraagtekens bij het Brits-Amerikaanse leiderschap ervan. Hij betoonde zich fel tegenstander van Britse toetreding tot de Europese economische gemeenschap. Gelijktijdig legde hij de grondslag voor een krachtig Frankrijk, door het een militair-industrieel complex en een nucleaire afschrikking te geven en de energievoorziening veilig te stellen. De bezwaarlijk geworden Corsicanen in zijn naaste omgeving promoveerde hij weg: Étienne Léandri werd leider van de ELF groep (nu Total), Charles Pasqua werd de betrouwbare man voor staatshoofden in Franssprekend Afrika.

Er zich van bewust dat hij zelf de Britten en Amerikanen niet op alle terreinen tegelijk kon dwarszitten, ging De Gaulle een band aan met de Rothschildfamilie en benoemde Georges Pompidou, de gevolmachtigde van de bank, tot zijn premier. De twee mannen vormden een efficiënt koppel, de politieke gedurfdheid van de één ging samen met het nimmer uit het oog verliezen van de economische realiteit door de ander.

Toen De Gaulle in 1969 als president aftrad volgde Georges Pompidou hem op. De gaullisten van het eerste uur erkenden zijn leiderschap echter nooit en wantrouwden zijn Engelsgezindheid. Kreten van ?verraad? klonken toen Pompidou, gesteund door de Algemeen Secretaris van het Élysée, Édouard Balladur, het 'perfide Albion' tot de Europese gemeenschappelijke markt liet toetreden.

The making of a ?Président?

Nicolas Sarkozy werd in 1955 geboren als zoon van een Hongaarse katholieke edelman, Pal Sarkösy van Nagy-Bosca, die naar Frankrijk was gevlucht voor het Rode Leger, en Andree Mallah, een joodse vrouw van gewone afkomst uit Thessaloniki. Het paar kreeg drie kinderen (Guillaume, Nicolas and François), maar scheidde later. Pal Sarkösy hertrouwde met een aristocrate, Christine de Ganay, bij wie hij twee kinderen kreeg (Pierre Olivier and Caroline). Nicolas wordt nu eens door de ene, dan weer door de andere familie opgevoed.

Zijn moeder werd secretaresse van De Gaulle's lijfwacht, Achille Peretti. Na het oprichten van de SAC had die een briljante politieke carrière. Hij werd tot afgevaardigde en tot burgemeester van Neuilly-sur-Seine, de rijkste voorstad van Parijs, gekozen en bracht het vervolgens tot voorzitter van de Assemblée nationale. In 1972 noemt het Amerikaanse blad 'Time' de naam van een maffiabaas, Jean Venturi, die enkele jaren daarvoor in Canada was gearresteerd en Charles Pasqua's commerciële contact was bij het likeurbedrijf Ricard. Daarbij valt ook de naam van Peretti. Deze moet ondanks ontkenning er iets mee te maken te hebben zijn voorzitterschap eraan geven, bovendien ontkomt hij ternauwernood aan een 'zelfmoord'.

In 1977 scheidt Pal Sarkösy van zijn tweede vrouw Christine de Ganay, die het dan aanlegt met de N°2 van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ze trouwt met hem en vestigt zich in de VS. Zoals iedereen weet is de wereld erg klein, haar echtgenoot is niemand anders dan Frank Wisner Jr., zoon van Wisner Sr. De verantwoordelijkheden van Jr. bij de CIA zijn niet bekend, maar het is duidelijk dat hij er belangrijk is. Nicolas, die zijn stiefmoeder, halfbroer en halfzus toegedaan blijft, begint zich op de Verenigde Staten te richten en volgt er opleidingen die door het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken worden verzorgd. Terzelfder tijd gaat hij de gaullistische partij steunen, waar hij veel in contact komt met Charles Pasqua.

In 1982 trouwt Nicolas Sarkozy als hij zijn rechtenstudie heeft afgerond met een nicht van Achille Peretti. Zijn getuige is Charles Pasqua. Als advocaat verdedigt Sarkozy de belangen van zijn Corsicaanse leidsmannen. Hij denkt erover zijn naam meer Corsicaans te doen lijken: Sarkozi.
Het jaar daarop wordt hij gekozen tot burgemeester van Neuilly-sur-Seine, ter vervanging van zijn aangetrouwde oom Achille Peretti die door een hartaanval is geveld. Niet lang daarna wordt Nicolas Sarkozy zijn vrouw ontrouw en in 1984 heeft hij een geheime relatie met Cecilia, de vrouw van de grootste televisie-entertainer van die tijd, Jacques Martin, die hij had ontmoet toen hij hun huwelijk bevestigde (een bevoegdheid die hij als burgemeester van Neuilly had). Het dubbele leven duurde vijf jaar alvorens de minnaars besloten de eigen partner op te geven en met elkaar een nieuw bestaan te beginnen.
In 1992 was Nicolas getuige bij het huwelijk van Jacques Chiracs dochter Claude met een redactielid van Le Figaro. Hij kon niet nalaten Claude te verleiden en een kortstondige relatie met haar aan te gaan terwijl hij officieel bij Cecilia bleef. De bedrogen echtgenoot pleegde door het innemen van pillen zelfmoord. De breuk die tussen de Chiracs en Nicolas Sarkozy volgde was abrupt en zonder enige vergeving.

In 1993 verloor 'links' de parlementsverkiezingen. President François Mitterrand weigerde af te treden en koos voor een ongebruikelijk samenlevingsverband met een 'rechtse' premier. Jacques Chirac, die president wilde worden en van plan was samen met Édouard Balladur een koppel te vormen, wees het premierschap af. Ondanks zijn kruitdampverleden werd Charles Pasqua minister van Binnenlandse Zaken. Nicolas Sarkozy werd minister van Begroting en regeringswoordvoerder.

In Washington volgde Frank Wisner Jr. Paul Wolfowitz op als Hoofd afdeling politieke planning van het ministerie van Defensie. Niemand merkte de band op met de regeringswoordvoerder. Terzelfder tijd treden dezelfde spanningen op tussen de gaullisten van het eerste uur en de ?financiële? rechtervleugel van de partij rondom Balladur als zo?n 25 jaar geleden. Het nieuwe element is dat Pasqua en Sarkozy Chirac afvallen en zich bij de Rothschildstroming aansluiten. .

Jacques Chirac houdt gedurende zijn hele eerste presidentschapsperiode (1995-2002) Nicolas Sarkozy ver van zich vandaan. Deze stelt zich bescheiden op en knoopt intussen steeds meer banden aan met financiële kringen.
In 1996 huwt Nicolas Sarkozy na een ellenlange echtscheidingsprocedure dan eindelijk met Cecilia. Twee miljardairs zijn er getuige bij, onder wie de rijkste man van het land.

Enige tijd voor de Iraakse crisis stellen Frank Wisner Jr. en zijn CIA-collega's een plan op om de gaullistische [niet pro-Amerikaanse] stroming binnen de partij te elimineren en Nicolas Sarkozy aan de macht te brengen. Zij zullen drie fasen moeten doorlopen: [1] uitschakeling van de gaullistische leiding en overnemen van het partijapparaat, [2] uitschakeling van zijn voornaamste rivaal ter rechterzijde en ?gaullistisch? presidentskandidaat worden, [3] uitschakeling van de serieuze uitdager ter linkerzijde zodat Nicolas de presidentsverkiezingen kan winnen.

Jarenlang bleven de media gespitst op wat van een overleden vastgoedhandelaar verder nog naar buiten kwam. Voordat deze aan een dodelijke ziekte overleed, besloot hij om onbekende redenen een bekentenis op videoband vast te leggen, die om al even duistere redenen in handen van de socialistische partijleider Dominique Strauss kwam. Hoewel deze bekentenis niet tot juridische stappen leidde, opende zij wel een doos van Pandora. Het belangrijkste slachtoffer van de serie schandalen werd premier Alain Juppé. Om Chirac te beschermen maakte hij zichzelf tot zondebok. De daaropvolgende verwijdering van Juppé uit de voorste gelederen stelde Sarkozy in staat zijn slag te slaan en leider van de gaullistische partij te worden. Vervolgens gebruikte hij zijn positie om Jacques Chirac te dwingen om hem, ondanks hun wederzijdse haat, weer in de regering op te nemen. Uiteindelijk werd hij minister van Binnenlandse Zaken.

Een nieuw schandaal: schijnbaar echte computerlijsten gingen rond met namen van mensen die ervan werden beschuldigd geheime bankrekeningen te hebben in Luxemburg. Onder de beschuldigden is ook Nicolas Sarkozy, die een rechtszaak aanspant waarin hij insinueert dat zijn rivaal ter rechterzijde, Dominique de Villepin, erachter zit. Sarkozy verbergt zijn bedoeling niet hem te laten opsluiten. In werkelijkheid waren de lijsten in omloop gebracht door de Franse American Foundation, waarvan Frank Wisner Jr. de bestuurder is. Villepin ontkende alle aantijgingen, maar werd toch in staat van beschuldiging gesteld en raakte politiek tijdelijk uitgerangeerd. Ter rechterzijde was de weg dus vrij voor Sarkozy. Nu de oppositiekandidaten nog. De socialisten hielden verkiezingen om hun presidentskandidaat aan te wijzen. Twee gingen de strijd met elkaar aan: Laurent Fabius en Ségolène Royal. Alleen de eerste vormde een gevaar voor Sarkozy. Dominique Strauss Kahn werd in de race gezet met de bedoeling Fabius op het laatste moment uit te schakelen - wat hem lukte. Sarkozy zal later samen met Condoleeza Rice met succes Strauss Kahns kandidatuur voor het IMF-leiderschap steunen.

Nadat de verkiezingsbureaus zijn waarschijnlijke uitverkiezing hadden bekendgemaakt, gaf Nicolas Sarkozy een korte reactie vanuit zijn campagnehoofdkwartier. Zijn overwinning vierde hij niet zoals gebruikelijk is met zijn campagnemedewerkers, maar hij begaf zich meteen naar Fouquet?s. Dit bekende eethuis op de Champs-Élysées, ooit plaats van samenkomst van de Corsicaanse unie, was door de eigenaar en gokhuismagnaat Dominique Desseigne de gekozen president ter beschikking gesteld om er zijn vrienden en geldschieters te ontvangen. Onder de gasten bevonden zich de rijkste mensen van het land die vrolijk met gokhuisbazen klonken.
Het eerste decreet dat Nicolas Sarkozy als president ondertekende betrof niet een amnestie, maar één om zijn vrienden Desseigne en Partouche toe te staan het aantal geldmachines in hun casino?s uit te breiden. In de regeringsploeg die hij samenstelde nam hij een gokhuiseigenaar (minister voor Jeugd- en Sportzaken) en de lobbyist voor de casino's van vriend Desseigne op.

Na enige tijd raakt de populariteit van de president in de peilingen in een vrije val. Een van zijn communicatieadviseurs, Jacques Seguela (ook consultant voor politieke communicatie bij NED [National Endowment for Democracy] waar hij belast is met diverse CIA-operaties in West-Europa en Latijns-Amerika), stelt voor de publieke aandacht af te leiden met nieuwe verhalen in de bladen. Op een dag van een algehele staking pakt Libération, de krant van zijn vriend Édouard de Rothschild, breed uit over de aankondiging van de scheiding van Cecilia. Dan arrangeert de communicatieman een ontmoeting tussen de president en het vroegere topmodel Carla Bruni. Enkele weken later is haar relatie met de president ?officieel?. Opnieuw overstemt het medialawaai elke politieke kritiek. Kort daarop huwt Nicolas voor de derde keer. Eén van de twee getuigen is Nicolas Bazire, assistent-manager bij Rothschild.

Wanneer houden de Fransen op zich een rad voor de ogen te laten draaien?

Ingekorte bew. & vert. Leo de Does