De roof van onze pensioenfondsen

Ze zeggen wel dat je de linkerhand niet moet laten weten wat de rechterhand doet. In de politiek heet dat ook kijken naar wat ze doen, niet naar wat ze zeggen. Net als bij een goede goocheltruc wordt de aandacht afgeleid van wat er werkelijk gebeurt.

De rekening voor het bankiersgedrag van de afgelopen decennia laat zich flink aanzien. Een onhoudbare bankenschuldenberg van rond de € 38 biljoen houdt menig bankdirecteur bezig. Het staat vast dat onze politici, die stevig aan de lijn liggen van bankiers, deze rekening even op de samenleving moeten afwentelen. Immers, zelf verlies nemen zou kapitalisme betekenen, en dat is niet de afspraak binnen politieke elite. De Noord-Europese banken en banen moeten gered worden zonder dat de burger doorheeft dat hij dat betaalt.

Zo maar de bankverliezen op rekening van de Staat gooien loopt echter in de gaten. Dat snappen politici ook wel. Dat moet dus slinkser zodat burgers er geen erg in hebben. Stel je voor dat ze wakker worden. Dan moet er straks weer een Fortuyn aan de kant worden geschoven. Het probleem is simpel: de schuld moet ten laste van anderen (de belastingbetaler) worden gebracht. Dit zonder dat ze het door hebben om onlusten te voorkomen.

De zichtbare hand is bezig met noodfondsen. Het EFSF en het ESM, waarvan de prettige details eerder zijn besproken. De politiek krakeelt en kakelt over de voorwaarden. Eerst € 500 miljard, nu weer € 800 miljard, terwijl er geen rooie cent in het ESM zit. Als het ESM echt moet dokken, moeten eerst alle landen hun inbreng nog storten. Een slap fonds dus, waarvan een paar grote geldschieters (Spanje, Italië) straks zelf steuntrekker worden. Een noodfonds dat, goed bekeken, de nodige weerstand op gaat roepen bij kiezers. Ja, ook in Nederland als de burger eindelijk eens wakker gaat worden. Met de komende bezuinigingen in aantocht zowaar een mogelijkheid. Via het noodfonds worden aldus een paar honderd miljoen euro van de af te schuiven schuld op de schouders van een morrend publiek afgewenteld.

De onzichtbare hand is echter ook bezig. En die is heel wat forser aan het meppen. De bedragen die de ECB stilletjes naar banken schuift, zijn veel forser dan de noodfondsen, en ook daadwerkelijk al verstrekt. In oktober en december 2011 schoof de ECB maar liefst 489 respectievelijk 580 miljard euro aan LTRO schuldgelden naar banken toe. Dat is bijna 2x zoveel als de bedragen van de noodfondsen En dat door een ongekozen clubje ex-Goldman Sachs mensen en andere dienaars van God's werk. Geen enkel debat, geen oppositie mogelijk. De ECB beslist in haar heilige zaligheid om even 10% van de totale hoeveelheid geld in de EU bij te printen en te ‘lenen’ aan banken in nood. Uiteraard als ‘lening’ want iedereen snapt dat deze lening terug gaat worden betaald. Tuurlijk, en de financiële crisis is ook over volgens de ECB.

De werkelijkheid is dat de ECB geld bijprint ‘uit het niets’ en vervolgens uitdeelt aan banken tegen een belachelijk lage rente. Banken die zelf in de knoei zijn gekomen door domme beslissingen. Daarnaast koopt de ECB al enige tijd via-via schrotpapieren van EU-lidstaten in nood op. Inmiddels is de balans van de ECB flink opgezwollen. De noodfondsen steken daarbij bleek af.

Ofwel, de zichtbare hand kakelt over stuivers terwijl het echte werk bij de ECB plaatsvindt. Door meer en meer euro’s bij te printen en in het systeem te pompen, worden de bestaande euro’s op ten duur minder en minder waard. Dat betekent dat iedereen die op dit moment euro's vasthoudt, mee gaat betalen. De welvaart van huidige houders van euro’s neemt af en wordt overgeheveld naar degenen die de verse, door de ECB ‘uit het niets’ bijgemaakte euro’s in de schoot geworpen krijgt. Je reinste diefstal, met de ECB hebben we een eigen financiële terrorist in huis. Weg welvaart, alleen omdat iemand in een ivoren toren dat beslist. Er zijn revoluties gestart om minder.

De houders van euro’s en allerlei schrotpapieren die daarmee zijn verbonden, gaan de rekening betalen. Pensioenfondsen, spaarders; iedereen die iets met de euro te maken heeft, ze zitten allemaal stevig in het vizier. De overheid schrijft met dikke pakke regelgeving precies voor waarin pensioenfondsen in moeten beleggen. Door het geld van de gewone arbeider verplicht in pensioenfondsen onder te brengen die verplicht in het schrotpapierensysteem moeten investeren, kan de elite de welvaart van burgers overhevelen naar hun kapotte banken. Gewoon de opbrengsten van pensioenfondsen heel laag houden met kunstmatig lage rente, terwijl ondertussen de waarde eruit giert door kunstmatige inflatie van de geldhoeveelheid. In financiële kringen word dat financiële repressie genoemd. Terwijl de aandacht wordt gericht op het gekakel van een noodfondsje, is de ECB hard op weg om het tienvoudige daarvan te bereiken met uitdelen van euro’s ‘uit het niets’ aan crony-bankster vriendjes. De gemiddelde burger heeft dat niet door, want 100 euro op zijn bankrekening blijft 100 euro. Dat die 100 euro steeds minder spullen koopt, wordt gewoon afgedaan met valse argumenten. Geen krant die de link legt met het massaal bijprinten van euro’s (inflatie). Logisch, want kranten dienen bij uitstek om de burger in slaap te houden.

Zo wordt de burger onzichtbaar gepakt voor de schuld die de overheid heeft laten ontstaan met het criminele geldsysteem. Bij de invoering van de euro werd al gewaarschuwd voor het leegroven van de Nederlandse pensioenfondsen. Ze gaan gelijk krijgen.