Onze kortstondige obsessie met ontwikkelingshulp

In de 19e eeuw deden we nog niet aan ontwikkelingshulp. We hadden nog koloniën en onder het mom van ontwikkelingshulp haalden we grondstoffen uit de tropische landen waar de mensen 'achtergebleven waren in hun ontwikkeling'.

Na de Tweede Wereldoorlog veranderde dat. De koloniën werden zelfstandig en moesten geholpen worden zich te ontwikkelen. De Westerse mogendheden bleven grondstoffen en voedsel importeren uit de tropische landen, maar ze deden er nu iets voor terug.
In Nederland groeide het budget voor ontwikkelingssamenwerking en daardoor groeide de ontwikkelingssamenwerking-bedrijfstak. Het was de Eeuw van Geert Mak.

In de 21e eeuw zal een einde komen aan de ontwikkelingssamenwerking. De economische groei van het Westen komt tot stilstand. Alleen door financiële truukjes (inflatie, oplopende schulden) kan nog de indruk gewekt worden dat we het steeds beter krijgen.
Met tegenzin helpen we andere Westerse landen aan geld om voedsel en brandstof te kopen. Hulp aan landen op andere continenten kan op steeds minder steun rekenen.

De Westerse landen blijven onverminderd grondstoffen en voedsel (van bananen tot soja) importeren uit de tropische landen, die nog altijd achterblijven in ontwikkeling. We claimen steeds meer landbouwgrond in de tropen om biobrandstof en voedsel voor de ontwikkelde landen te kunnen oogsten. Eigenlijk willen we de landen in de tropen niet tot ontwikkeling brengen. De mensen daar kunnen beter arm, hongerig en dom blijven, zodat wij gemakkelijk onze grondstoffen en energiehonger kunnen stillen.

Het lijkt alsof wij ons steeds verder ontwikkelen en steeds beschaafder worden. In de 21e eeuw zijn we democratischer, beschaafder en humaner dan ooit... toch?
Maar ik heb het idee dat we al 10 jaar teruggaan in de tijd. En dat het korte tijdperk van ontwikkelingssamenwerking snel voorbij zal zijn.

wp.me