<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Petrodollarkoning Amerika en de stoute landen

Petrodollarkoning Amerika en de stoute landen

Door Michael T. Winter

Terwijl de spanningen tussen de Verenigde Staten en Iran hand over hand toenemen, denkt Michael T. Winter de hoofdreden te kunnen aanwijzen voor de harde opstelling van de VS: Teheran zoekt een alternatief voor de Amerikaanse dollar als betaalmiddel voor olie.

Russia Today | 1 februari 2012

De politiek van economische sancties onder aanvoering van de Verenigde Staten met in hun kielzog de Europese Unie kan zeer nadelige gevolgen hebben voor hun beide economieën. Als Iran zijn olie niet aan Europa kan verkopen staan in de coulissen meer dan genoeg andere afnemers klaar, en als die geen petrodollars meebrengen maar goud of hun eigen valuta, dan is dat wat Iran betreft zelfs beter. De sancties zullen indien ze worden uitgevoerd de macht van de petrodollar een aanzienlijke deuk toebrengen.
De prietpraat over het nucleaire programma van Iran en de ‘noodzaak’ dat te beëindigen is niets anders dan een poging van Amerikaanse zijde om, als dit een gewillig oor vindt, opnieuw regime change te forceren, om zo de hegemonie van de petrodollar in stand te houden.
De wereld kent de waarheid over de VS en hoe zij hun zaken plegen te regelen nu langzamerhand. De vijandige opstelling van de VS jegens Iran heeft niets te maken met kernwapens. Als dat het geval zou zijn zouden Noord-Korea en Pakistan met soortgelijke sancties en dreigementen te maken hebben, maar dat gebeurt niet. Het verschil zit ’m in wat in de grond zit - olie. Iran heeft dat, de andere twee hebben het niet.
Waar het werkelijk om draait is niet het mogelijk produceren door Iran van kernwapens, of zelfs maar om olie, maar om hoe voor die olie wordt betaald. In 1973 deed Richard Nixon koning Feisal van Saoedi-Arabië de belofte dat de Verenigde Staten ervoor zouden zorgen dat geen enkele belangstellende partij de olievelden van het Saoedische koningshuis kon afpakken. Van belang is verder te weten dat in 1973 Saoedi-Arabië nog niet een fractie van het militaire potentieel bezat dat het nu heeft (vrijwel geheel bestaand uit in de VS geproduceerd wapentuig) en dat de Sovjet-Unie een ernstige bedreiging vormde.
Als tegenprestatie gingen Saoedi-Arabië en in het verlengde daarvan ook de OPEC-staten ermee akkoord dat voor hun olie uitsluitend met Amerikaanse dollars werd betaald. Alsof dat nog niet mooi genoeg was werd hen als deel van de overeenkomst ook nog gevraagd hun winsten in Amerikaanse obligaties en rekeningen te beleggen. Waar ‘m de kneep in zat was dat àlle landen die olie van OPEC betrokken deze met Amerikaanse dollars (zgn. petrodollars) moesten gaan betalen.
Dit alles had een versterkend effect op de Amerikaanse dollar en door heel de jaren ’80 en ’90 heen kende de Amerikaanse economie een gestaag doorgaande groei. Landen die olie van OPEC kochten begonnen Amerikaanse T-rekeningen, obligaties en effecten te kopen om zich er zo van te verzekeren dat ze olie van OPEC konden blijven kopen. Tot 2001 pakte dit bijzonder voordelig uit voor de VS. Er bestaat evenwel geen regeling, hoe mooi ook bedacht, die het eeuwige leven heeft.

Het jaar 2001 dus. Saddam Hoessein kwam toen met een plan om olie te verkopen voor Europese valuta in plaats van petrodollars. Even later was Irak ‘plotseling’ bezig met het verwerven en opslaan van massavernietigingswapens - beschuldigingen die vooral door de Verenigde Staten werden geuit. Wat er daarna gebeurde is welbekend, we merken hier slechts op dat Saddam dood is en dat Irak weer ‘in het gareel loopt‘, dat wil zeggen, het verkoopt weer olie voor petrodollars.
Muammar Gaddafi bood de Lockerbie-bommenplaatsers onderdak en stond verscheidene terreurorganisaties toe opleidingskampen te vestigen in Libië. In 1972 wilde hij een kernbom van China kopen, in 1977 wendde hij zich tot Pakistan en India. Van Thailand wou hij zenuwgas hebben. Hoewel meer dan vijftig moordpogingen door Israël, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk op Gaddafi werden gedaan, kon Libië in die jaren toch grotendeels zijn eigen gang gaan.
Het willen bezitten van kernwapens en het onderdak verschaffen aan terroristen is één ding, de positie van de petrodollar bedreigen is wel even iets anders. Gaddafi maakte een fatale vergissing toen hij besloot van de petrodollar weg te bewegen ten gunste van andere valuta. Dit konden de Verenigde Staten eenvoudig niet over hun kant laten gaan. De massavernietigingswapenstruc was al een keer gebruikt, maar er zat nog meer in de regime change-grabbelton. Binnen een jaar kwam de ‘eigen’ bevolking tegen Gaddafi in opstand en nu is hij dood. Lang leve de petrodollar.
Dominique Strauss-Kahn, ex-hoofd van het Internationaal Monetair Fonds, kwam vorig jaar met het idee dat de Euro een betere reservevaluta voor olie zou zijn dan de Amerikaanse dollar. Binnen drie maanden dat hij deze uitspraak had gedaan maakten beschuldigingen van aanranding een eind aan zijn loopbaan en ook aan zijn kansen kandidaat te worden voor het Franse presidentschap. Spoedig daarna werden de beschuldigingen ingetrokken, maar de schade was aangericht. Christine Lagarde, die haar hele niet-politieke carrière in de VS opbouwde en Strauss-Kahn als hoofd van het IMF verving, ziet ‘uiteraard’ geen reden de bestaande situatie te veranderen.

De situatie met betrekking tot Iran heeft zo haar eigen haken en ogen. De Verenigde Staten hebben al problemen met Teheran sinds de Iraanse revolutie in 1979, maar deze ronde van vijandigheden is, ofschoon ze niks nieuws zijn, bepaald heftiger van toon. Waarom werd na dertig jaar van geprikkelde relaties er door de VS plotseling een tandje bijgezet? President Obama verklaarde in zijn laatste State of the Union dat wat Iran en de ontmanteling van zijn nucleaire programma aangaat ‘geen enkele optie van tafel’ is. De wereld, en bovenal Iran, heeft dus ook met de mogelijke inzet van het kernwapen rekening te houden.
Het antwoord van Iran op dit alles is, niet onbegrijpelijk, dat het zich los wil maken van het petrodollarsysteem. In 2005 probeerde het land al een eigen oliebeurs op te zetten waardoor het buiten de door de Amerikanen gecontroleerde petrodollar om kon handelen. Vrees dat westerse landen zijn Europese bankrekeningen zouden bevriezen leidde tot opschorting van dit plan.
Het betekende niet het einde van de pogingen en Iran zocht naar andere manieren om buiten de strik van de petrodollar te geraken. Volgens geruchten is India, dat 12% van zijn olie uit Iran importeert, een overeenkomst aangegaan om hiervoor met goud te betalen. De energiehandel met China, dat 15% van zijn olie en gas uit Iran importeert, kan in goud, yuans en rials worden gedaan. Zuid-Korea is voornemens dit jaar 10% van zijn olie uit Iran te betrekken, en tenzij Seoul met de Amerikaanse en Europese sancties mee gaat doen, zal het waarschijnlijk goud en de eigen munt gaan gebruiken om ervoor te betalen. Ook in de handel met Rusland laat Iran de dollar los, ten gunste van rials en roebels.

Iran is bezig de rug van de petrodollar te breken. Anderen probeerden het, maar Iran slaagt erin. Om te kunnen begrijpen hoe rampzalig dit is voor de Verenigde Staten moet men enig begrip hebben van het belang van de petrodollar voor de economische gezondheid van de VS.
Dankzij koning Feisal kon president Nixon de Verenigde Staten tot ’opperheer’ van de wereldeconomie maken, ongeveer vergelijkbaar met wat Damocles voor zichzelf wenste. De economische troon van de wereld bestijgen is mooi, maar Nixon zag óf het zwaard dat boven het economische systeem van de VS hangt niet, óf hij zag het wel maar negeerde het om toch vooral de vruchten van het moment te kunnen plukken.
Door het creëren van het petrodollarmodel kon de Amerikaanse economie een ongekende hoogte bereiken, aangezien alle landen genoodzaakt waren dollars op te potten die nodig waren voor het kopen van olie van OPEC. Ook de verkoop van T-rekeningen, effecten en Amerikaanse obligaties nam sterk toe. Geldkisten werden voller en voller. Met de Amerikaanse dollar als ‘s werelds olietransactievaluta leek het economisch geluk de Verenigde Staten voor altijd toe te lachen. Maar aan grote voordelen zijn ook risico’s verbonden. Terwijl andere landen hun geld voor dollars moesten inruilen (waarbij ze er ook nog op inschoten) drukten de Verenigde Staten simpelweg meer dollars bij wanneer ze daar behoefte aan hadden en om hun olie ermee te betalen - in wezen dus gratis. Het beste voorbeeld is dat als in de VS benzine drie dollar per gallon (3,8 ltr.) kostte, in Europa voor dezelfde gallon zes dollar of meer moest worden neergelegd.
Hierin schuilt ook het gevaar. Als Iran erin slaagt een eigen oliebeurs te beginnen, waar zou dan de behoefte aan al die Amerikaanse dollars blijven? Het antwoord is: nergens. De goud- en andere valuta-afspraken die Iran heeft met India, China, Zuid-Korea en Rusland zullen het einde betekenen van de hegemonie van de petrodollar. Het van de hand doen van Amerikaanse dollars, T-rekeningen, effecten, obligaties enz. zal een reeds overbelaste wereldeconomie met nog meer waardeloze dollars opzadelen, met het risico dat deze munt zover devalueert dat hyperinflatie volgt.
Door hun idiote gedram dat er embargo‘s en sancties tegen Iran nodig zijn versnellen de Verenigde Staten in feite het einde van de petrodollar en brengen zij zichzelf dichterbij een tijdperk van hyperinflatie. Slechts één voorbeeld: als in een gezonde economie een brood $1,00 kost, en in een inflatoire economie $1,75, dan is in een hyperinflatoire economie $500 niet uitgesloten.
Terwijl het wapengekletter en het gedrens dat Iran een bedreiging vormt voor de regio voortduren, wordt de vernislaag aan leugens die door de media was aangebracht om de ware bedoelingen van de hen controlerende kliek te bedekken steeds dunner.
Bullebakken kunnen groot en gevaarlijk lijken, intelligent zijn ze zelden.

Damocles verliet wijselijk de troon van Dionysius voordat het zwaard viel, maar de Verenigde Staten weigeren in hun domheid de verhevenheid van hun troon te verlaten, ondanks dat hun huidige politieke beleid rampzalige gevolgen kan hebben voor de Amerikaanse burger en de wereldeconomie.

Michael T. Winter / vert. Leo de Does

Bron: http://rt.com/news/iran-attack-us-allegations-243/

rt.com