Gemeenten + tuinders pikken groeischade GSM-straling op (de uitslag!)

Het vorige, door de Universiteit van Wageningen gepubliceerde rapport dat zij zomer 2011 hielden naar aanleiding van het eerder door de Gemeente Alphen a/d Rijn gepleegde onderzoek naar WiFi-schade aan hun bomen: gaat nu een veel langduriger en ook veel grootschaliger vervolg krijgen.
In het vorige kleine na-onderzoek in de nazomer van 2011, naar de beweringen van ambtenaar Niek v/h Woud van de Gemeente Alphen a/d Rijn werden opnieuw vreemde, gezwelachtige bastknobbels geconstateerd en gepaard gaande met scheuren en bloedingen aangetroffen.
De Gemeente Alphen a/d Rijn bleek het dus wel degelijk bij het rechte eind te hebben. Vooral essen blijken in stadsgebieden steeds meer last te hebben van dergelijke groeiverstoringen die gewoonlijk aan lekkende aardgasbuizen en/of beschadigde stroomkabels worden toegeschreven - maar de Gemeente Alphen a/d Rijn ging al bij hun eerste persbericht bepaald niet over 1 nacht ijs en nog gevolgd door een 2-tal bizarre symposiums waar in 2011 nog een toegangsprijs van e.245,- werd geheven.

Wegens geldgebrek kon na de symposiums niet meer dan 6000 euro bijeengesprokkeld worden en daarmee kon de Universiteit van Wageningen vorige nazomer in Alphen zèlf aan de slag. De uitkomst hiervan werd recent gepubliceerd in het computerblad Chip 90, pag.14.
En deze keer moest ook Wageningen toegeven dat de Gemeente Alphen a/d Rijn het wel degelijk bij het rechte eind had: essen werden 3 maanden lang aan 6 stralingsbronnen variërend van 2412-2472 MHz blootgesteld met een vermogen van slechts 100 milliWatt EIRP op 50 cm afstand.
De Alphense proef werd gehouden in een kweekcel en leverde al meteen verkleuring en afsterving van de bladeren op - hoe we dit onderzoek moeten vertalen naar kinderen die met hun 2-Watts telefoon onder hun kussen slapen: dát stond er uiteraard niet bij.
Het nieuwe en aanzienlijk veel grootschaliger onderzoek dat nu in de Wageningse Universiteit zelf zal worden gehouden is vooral bedoeld om data te verzamelen over gebruikte pulsbronnen want het effekt van WiFi accespoints staat nu immers wel goed vast - maar niet hoe het kan.

Hoe het allemaal nog begon: een raar boekie
In 1962 publiceerde de Sovjetrussische radiodeskundige luitenant-majoor Bernard B Kazjinski een boek met de wel zéér uitdagende titel: 'BIOLOGISCHE RADIO COMMUNICATIE'. (..!) Het werd onmiddellijk vertaald door de amerikaanse luchtmacht en bevindt zich anno 2012 nog steeds als Staatsgeheim in de archieven van onze AIVD.

Het "vrijgegeven?" boek is vooral gewijd aan telepatie: dat is toch hét communicatiemiddel bij uitstek voor hun eigen Sovjet-atoomonderzeeers?
In de Engelse vertaling dat ikzelf in 1963 las in kamer 4 van het Hoofdbureau van Gemeentepolitie Utrecht, in het bijzijn van een kaalgeschoren BVD-agent - gaat Kazjinski tamelijk uitvoerig in op het feit dat bepaalde zenuwgroeperingen en -lussen verdacht veel lijken op heel typische industrieradio-onderdelen als: thyristors, bipolaire transistors, ringmodulators, helix-antennes, trilholten in het Gigahertzgebied, condensatoren en kristallen.
Kortom, bekende kost voor een beetje radiotechneut als je denkt een chipplakje van een thyristor te zien: blijkt het de tekening van een stukje hersenweefsel te zijn met de bijbehorende offset stuurspanningen erbij... en die kloppen met het gedrag van een vierlagen schakelaar!
Dit boek is vuurwerk, dat snapte iedere veiligheidsdiender ook wel - maar waarom dan?- gooiden de Sovjets zulke militaire innovatie zo openlijk op de boekenmarkt???

Veel liefs uit Moskou
Wat we in het Westen toen nog niet wisten: was dat Sovjetrussische geleerden zich over onze onbenul grote zorgen maakten! Zij snapten absoluut niet dat men in het Westen helemaal niets wìlden weten van de wisselwerking tussen radiogolven en cellen, althans "hun boek" deed niet wat het doen moest? In hun arbeidersparadijs mocht niemand dichter wonen dan 800 mtr van een TV-mast.
In arren moede besloot men daarop die Westerse betweters dan maar zelf te bestoken met radiogolven: mogenlijk dat ze het misschien nu wél snapten?

In 1964 werd op 150 mtr van de grote USA-ambassade een telegrafiezender geplaatst die de hele dag met 50 Baud (=7 letters/seconde) op A1 (=aan/uitmodulatie) via een simpele dipool een datasignaal uitzond op de frequentie van 164 Mhz en met een zendervermogen van 8 Watt ERP.
Hun tekstboodschap luidde als volgt:
THE QUICK BROWN FOX JUMPS OVER THE LAZY DOG 1234567890.,/?!#$%&*()+
THE QUICK BROWN FOX JUMPS OVER THE LAZY DOG 1234567890.,/?!#$%&*()+
THE QUICK BROWN FOX JUMPS OVER THE LAZY DOG 1234567890.,/?!#$%&*()+
en dat duurde 15 jaar, 24 uur/dag.

Na 14 jaar bestraald te zijn met datte: THE QUICK BROWN FOX JUMPS OVER THE LAZY DOG 1234567890.,/?!#$%&*()+ bleek maar liefst de helft van alle ambassadepersoneel te zijn gestorven aan leukemie, een soort bloedkanker. Maar opeens viel de gemeentelijke lijkschouwer in New-York iets op: kerngezonde mensen gingen ernaartoe en kwamen in een kist weer terug.
Bij daaropvolgende bloedtesten van het overgebleven personeel bleken zij allen een 50% verhoging van het aantal witte bloedlichaampjes te bezitten en dat is, als bekend een zeer slecht en angstig voorteken van jouw naderende dood.

Pijlsnel werden allerlei voorzorgsmaatregelen genomen zoals kippengaas in de ramen, wanden en deuren, werden stalen rolluiken neergelaten en werd de ambassade tot 'ongezonde post' verklaard: voor niet meer dan een radiosignaal dat een marifoonfrequentie uittestte met het 1/500e deel van toenmalige veiligheidsnormen die golden voor technici - burgers mocht je tot 1998 nog wel onbeperkte vermogens op loslaten.
Hoe het ook zij, het liefdessignaal van Moskou hield in 1979 plotseling op en werd in 1982 door Het Beste gepubliceerd: dat is, op de kop af precies 30 jaar geleden.
Voor het vorige artikel: zie de annotatie.