1. #adhd-fraude
  2. #diagnose-adhd
  3. #farmaceutische
  4. #ritalin
  5. Artikelen

<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

'Wie niet in de maat loopt, krijgt Ritalin'

De ideale jongen is tegenwoordig een meisje en de echte jongen een adhd'er. Dat beweert columniste Aleid Truijens.

Toeval of niet, de afgelopen weken ontmoette ik drie mannen die, sprekend over hun kinderen, de term adhd lieten vallen. Telkens ging het om een zoon. 'Tsja, de jongste gaat niet zo goed op school, hij is een adhd'er.' 'De middelste was thuis niet te harden. Adhd'ertje hè?' 'Die van dertig zit al jaren thuis. Hij wordt, als adhd'er, overal ontslagen.' Telkens werden de zonen niet omschreven als mensen die last hadden van een ongemak, maar simpelweg als 'adhd'er'. De ziekte is een identiteit geworden.

Ziekte? Adhd is geen ziekte, maar een beschrijving van gedrag. Er is geen aanwijsbare medische oorzaak. Wie in een test scoort op symptomen als ongeconcentreerd, druk en beweeglijk, heeft 'het'. Ongelooflijk veel kinderen hebben het. In sommige schoolklassen de helft, vooral jongens.

Hoewel van ziekte geen sprake is, is er een effectief geneesmiddel: Ritalin. Het bestrijdt niet de oorzaken van het gedrag - welke dat ook zijn - maar onderdrukt de symptomen. 'Drukke' kinderen worden op slag rustiger. Het wondermiddel is zo verbluffend dat de verleiding voor ouders en leerkrachten wel erg groot is om aan te dringen op medicatie. De farmaceutische industrie is blij met die miljoenen slikkers. Onbekend is welke effecten dat jarenlange pillen slikken op den duur heeft.

Wanhoop
Er is de laatste tijd veel kritiek op de epidemische toename van adhd. Toch twijfelt niemand aan het bestaan van de symptomen. We kennen allemaal kinderen die geen seconde op hun stoel kunnen blijven, niet lijken te kunnen luisteren en niet langer dan twee seconden zijn geboeid door speelgoed. Jongens, vooral, die zich rollebollend, schreeuwend en vechtend een weg banen over het schoolplein. We kennen ook hun ouders, machteloos vermanend in de supermarkt, en hun zuchtende juf, die de stoorzenders op de gang zet. Begrijpelijke wanhoop.

Vorig jaar was er Laura Bat-stra, een psychologe die haar baan in de kinder- en jeugdpsychiatrie opzegde, omdat zij zich stoorde aan het gemak waarmee kinderen de diagnose adhd krijgen opgeplakt. 'adhd zegt iets over de draagkracht en tolerantie van de sociale omgeving van het kind', zei ze in Trouw. Nog verder ging kinderpsychiater Sjef Teuns - oprichter van de medische kinderdagverblijven, dus niet iemand die gedragsproblemen onderschat. Hij noemde adhd 'een waandiagnose, die de werkelijkheid verdoezelt'. 'Als je niet netjes in de maat loopt', zei Teuns, 'krijg je Ritalin.'

Kwajongensgedrag
En nu is er historica Angela Crott, die een boude bewering over adhd de wereld in slingert. 'Het diagnosticeren van drukke jongens als adhd'er is een uitwas van het burgerlijk beschavingsoffensief dat in de 19de eeuw is begonnen' - zo luidt een stelling bij haar dissertatie. Op 21 december hoopt ze te promoveren op haar onderzoek Van hoop des vaderlands naar adhd'ers. Ik ben benieuwd naar het boek, waarvan ik nu alleen de samenvatting ken. Crott keek in opvoedingsboeken, verschenen tussen 1882- 2005, naar het beeld van jongens. Aan de jongens zélf veranderde in ruim een eeuw niets, concludeert ze. Die bleven altijd hun lawaaiige, bonkige, ravottende, slonzige, impulsieve, opschepperige en hartveroverende zelf. Maar wat een eeuw geleden nog als kwajongensgedrag werd beschouwd, heet nu hinderlijk.

Dat ging sluipenderwijs. Voor 1945 was de jongen nog een 'erfprins des hemels' die nadat hij was uitgeravot een degelijke kostwinner moest worden. Na de oorlog, toen de bevolking in de steden toenam en het ouderlijk gezag taande, werd baldadigheid van jongens (nozems!) vaker als overlast ervaren. De feministen in de jaren '70 bestempelden jongensgedrag als 'agressief'. Vanaf de jaren '80 werd gedrag steeds vaker in psychologische termen beschreven, waardoor er vanzelf meer 'afwijkingen' ontstonden. Bovendien kwamen er meer eenoudergezinnen en stonden er minder mannen voor de klas, waardoor veel jongens een mannelijk rolmodel misten. De nadruk, op school, op zelfstandig werken en zelf-reflectie deed de rest: jongens gingen slechter presteren. De ideale jongen is tegenwoordig een meisje; de echte jongen een adhd'er.

Mooie historische analyse, die goed aansluit bij wat opvoedingsdeskundigen als Louis Tavecchio, Martine Delfos en Micha de Winter erover hebben geschreven. Het wordt nu tijd voor oplossingen en maatregelen. Red de jongen, hij is het waard.

www.volkskrant.nl

No Rights Apply
6
  1. Vermoedelijk raken de kinderen na jarenlang misbruik van ritalin verslaafd aan chemische stimulantia.
  2. crimson-mud-7161@crimson-mud-7161
    #117798
    Of ze hangen 'onverwacht' in het trapgat.
  3. Of ze beginnen te schieten.
  4. damp-wood-5280@damp-wood-5280
    #117823
    Zo zie je maar .. de farmaceuten weten precies hoe ze de massa moeten lesgeven
  5. steep-unit-1976@steep-unit-1976
    #117828
    Nu ik erover terugdenk, dus toen ik vroeger op school zat en adhd nog niet bestond -denk ik wel dat er zoiets als adhd toendertijd toch wel bestond?
    Ik herinner me een knul die bij de geboorte 14 pond woog en op z'n 10e al zijn naam kon tekenen: in 3 cm hoog.
    Het jaar later had hij inderdaad gevochten met 3 onderwijzers tegelijk en ze verloren, sindsdien liep de bovenmeester enigzins mank en sleepte met zijn been en had opeens een hartkwaal.

    Later kwam ik op de lts. Ik was 12 en in het 1e brugpieperjaar was een knul van 19 die ook al nergens zijn aandacht bij kon houden en greep elke jongen in zijn kruis. Daarop ging hij naar kantoor en hier had hij het pas reúze naar zijn zin want hij vertelde me dat het veel handiger was om voortaan geen onderbroek meer te dragen. Ik geloofde hem.
    Het jaar erop , inmiddels 13 kregen we een surinamer, nu van 18 jaar in de klas tussen allemaal kinderen nog. Werken deed hij niet maar stennis schoppen des te meer, vooral omdat hij het niet eens was over zijn zwarte huidskleur en dáár kregen we de hele dag de schuld van en dan sloeg en hakte hij erop in. Ook die nummer 3 was gruwelijk sterk, als een beer en met 7 jongens tegelijk konden we hem nog niet aan.
    Weer het jaar later kregen we inderdaad wel 5 boefies uit de schoffiesbuurt van Uterech en we gingen steeds vaker schoolspullen missen uit onze tassen. En inderdaad, studeren deden ze nooit en vooral de 2 jaren voor ons examen waren heel zwaar, zo zonder gestolen leerboeken.
    Als ik dit zo lees denk ik dat adhd inderdaad geen ziekte is maar een manie, plús: er bestaat nu eindelijk een goed medicijn om uit de jeugdgevangenis te blijven?
  6. 102x geklikt? zijn dat doorverwijzingen dan ofzo?