Joden in de VS geschokt, nadat de essentie van het zionisme is blootgelegd

Er was niet iets in het bijzonder nieuw aan de advertenties, die de Amerikaanse joden zo heeft geshockeerd. Ze legden gewoon het gezicht van het Zionisme bloot, dat de meeste Amerikaanse Joden liever niet zien. In de laatste paar dagen is er een enorme ophef over een aantal advertenties, die werden gemaakt door het ministerie van Aliyah Absorptie (niet, zoals het vaak genoemd, "Immigratie Absorptie", meer hierover hieronder). Veel ervan was het resultaat van Jeffrey Goldberg‘s ergernis en bewering dat "de regering van Netanyahu suggereert dat Israeli’s beter niet zouden kunnen trouwen met Amerikaanse joden.”
Netanyahu, zijnde Netanyahu, deed wat hij het beste kan: Hij beval onmiddellijk aan het verantwoordelijke ministerie om de advertentiecampagne stop te zetten en hij zocht meteen toenadering tot Amerikaanse prominenten om hen ervan te overtuigen, dat hij nog steeds hun vriend is. Uiteraard zou een dergelijk laf gedrag niet goed vallen bij het Israëlische publiek, zodat Netanyahu het vermeed om over de toestand iets te zeggen tegen de Israëlische pers,- die het natuurlijk niet leuk vond om erover geïnformeerd te worden door de Amerikaanse pers. Toegegeven, dit is een beetje oneerlijk tegenover Netanyahu. Om te beginnen, de advertenties hebben niets met hem te maken. Ze werden geproduceerd door het ministerie van ‘Aliyah Absorptie’ onder leiding van Sopha Landver van Liberman’s ‘Israël Beitenu’. Netanyahu zelf trouwde ooit met een Amerikaanse vrouw (zijn tweede huwelijk), zodat ze zeker niet tegen hem waren gericht. Ten tweede, en belangrijker nog, die advertenties tonen de essentie van het zionisme. Het belangrijkste concept van het zionisme is dat het Joodse leven, buiten het nationale thuisland, het leven van een onwaardige is. Joden kunnen alleen volledig Joods leven als ze in Israel leven, omdat ze anders het nationale element van het jodendom missen. Joden kunnen alleen volledig jood zijn als ze in Israël wonen. Een vroege zionistische schrijver, Yehuda Pinsker, vergeleek het leven van de diaspora joden aan dat van de ondoden, en ging verder met te zeggen, dat anti-semitisme een natuurlijke reactie is op het onnatuurlijke bestaan van ontwortelde diaspora joden. Dienovereenkomstig bekijkt het zionisme het joodse leven in het buitenland met minachting. Dit komt tot uiting in de taal: Een jood, die immigreert naar Israël wordt een "Oleh" genoemd, letterlijk iemand die opstijgt; Iemand, die emigreert uit Israël, wordt een "yored" genoemd, letterlijk iemand naar beneden gaat. Vandaar de behoefte aan een een ministerie, dat tegemoet komt aan de behoeften van de Joden, die "aliya doen" - Het ministerie van Aliyah absorptie. Toevallig is het uiterst moeilijk voor een niet-Jood om naar Israël te immigreren.

Israëlische joden, met name de hardcore Zionisten, bekijken diaspora Joden met nauwelijks verholen minachting, die van tijd tot tijd naar de oppervlakte komt - zoals toen de voormalige president Weizman een beroep deed op Amerikaanse joden om de VS te verlaten en naar Israël te komen om hun lot te vervullen, of toen de auteur A.B. Yohoshua de Amerikaanse Joden in 2006 voorhield, dat "buiten Israël, het jodendom niet kan bestaan. Jullie hebben te maken met een jodendom van plug and play ... Jullie ruilen je identiteiten net zo makkelijk om als jullie jassen ... Als China machtiger wordt dan de VS, dan zouden jullie allemaal naar China verhuizen." Dit is niet specifiek nieuw: De Palestina / Israël-tak van de historische zionistische beweging, beschouwde altijd al zionisten, die in Israël wonen, superieur aan Joden in de diaspora en zij zagen de diaspora Joden niet als onafhankelijke mensen, maar eerder als zionistische bouwstenen. Nergens komt dit meer duidelijk naar voren, dan in de beroemde uitspraak van Ben Gurion, dat als hij moest kiezen tussen een miljoen Joodse kinderen, die zouden worden gered door hen naar Groot-Brittannië te sturen of slechts de helft van hen gered, maar dan naar Palestina, hij voor dat laatste zou kiezen. Voor de hardcore Zionisten zijn de diaspora Joden mislukkingen; Ze kunnen zichzelf alleen verlossen door deelname aan ons gewapende getto.

Daarom is het idee alleen al van een Israëlische Jood, die het land verlaat en toetreedt tot de diaspora, walgelijk voor Israëlische zionisten, met name voor de oudere. Voormalig premier Rabin noemde ze "een residu van lafaards." Voor de meeste Zionisten is het idee van een Israëlische Jood, die zichzelf en zijn hard bevochten identiteit verliest in de diaspora, in principe spugend op alles waar het zionisme voor heeft gestreden, weerzinwekkend. Vandaar de advertenties: Ze proberen de Israëlische joden te redden van het afzinken tot het niveau van "gewone joden", of, God verhoede, dat ze "assimileren" met de niet-Joden.

Natuurlijk hebben de meeste zionisten dat niet zo gezegd tegen de Amerikaanse joden - Weizman en Yohoshua waren uitzonderlijk in hun botheid. Veel Amerikaanse Joden zouden verbaasd zijn, hoe veel Israëli’s hen minachten - tenzij, zoals Goldberg deed, ze zionistisch doen, verhuizen naar Israël en ons initiatie ritueel, dienst doen in het IDF, ondergaan. Degenen, die dat doen, worden als helden beschouwd - mensen die de softe Diaspora achter zich hebben gelaten en zich hebben aangesoten bij de Israëli's in hun steeds meer bittere zoektocht naar wraak op de geschiedenis. Als gevolg hiervan zou Goldberg misschien nooit geconfronteerd zijn met deze sentimenten.
Maar ze bestaan, ze overheersen (hoewel, onder jongere Israëli's, zijn ze snel tanende), en er is niets nieuws aan. Ze waren dominant zelfs voordat Israël bestond, toen "degenen die de Kanaän bestormden" de diaspora joden, de overlevenden van de Holocaust, met een wreedheid, die hen tientallen jaren zou kosten om volledig te kunnen verteren, 'soapies' noemden.

Yossi Gurvitz

972mag.com