<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

UC-Davis Pepper-Spray Incident onthult zwakte bij de top

Ik was echt gefascineerd toen ik gisteravond zat te kijken naar de viral video van het UC-Davis pepper-sprayen. Het was totaal overweldigend; tegelijkertijd een van de meest deprimerende en inspirerende dingen die ik sinds jaren gezien heb.

Om het samen te vatten voor diegenen die het niet gezien hebben: de politie stelt zich in volledig paramilitaire uitrusting, in linie op voor een groep van vreedzame Occupy demonstranten die een sit-in hielden dwars over de campus weg. Volledig ongeprovoceerd, besluit de politie om de hele groep van demonstranten met pepperspray te bespuiten. Er is gehuil, chaos en paniek, maar de demonstranten blijven resoluut, met piepende ademhaling op hun plaats zitten en weigeren zich te verplaatsen, ondanks de aanval.

Tot slot, in wat voor mij het meest verbazingwekkende deel was, verzamelen de demonstranten zich bij elkaar en schreeuwen "Shame On You! Shame On You!”, telkens opnieuw, richting de aanvallers. U kunt letterlijk de pijnlijke waarheid van deze woorden dwars door de vastberadenheid van de agenten heen zien snijden en afdwingen zich terug te trekken..

Glenn Greenwald's post bij Salon zegt dit veel beter dan ik kan, maar er zijn onmiskenbare conclusies te trekken uit dit incident. Het belangrijkste is dat de waanzinnige ontbinding van de eerlijk procesgang en individuele rechten die vond plaats vond onder George Bush, en ongecorrigeerd bleef, zelfs toen vermeend liberale constitutionele advocaat Barack Obama aantrad, zich nu ten volle heeft openbaart en een belangrijk element toe voegt aan de nieuwere politieke controverse met betrekking tot de nationale/financieel corruptie en economische onrechtvaardigheid.

Glenn wijst erop, dat toen we onze samenleving verregaande militariseerde als reactie op de wereldwijde terroristische dreiging, we een nieuwe psychologische sfeer gecreëerd hebben waarin het gebruik van geweld en militaire technologie de favoriete methode werd voor het omgaan met elke afwijkende meningen. Glenn schrijft:

De Amerikaanse regering heeft - in de naam van terrorisme – op een agressieve manier de politie van de natie gemilitariseerd door hen met talloze militaire wapens en ander oorlogsmateriaal en technologieën uit te rusten, te trainen in militaire oorlogstactieken en hen zo een oorlogsmentaliteit aangemeten. Inzetten van de binnenlandse politie met para-militaire wapens zal ook zorgen voor een systematisch gebruik daarvan, zelfs bij het ontbreken van een terroristische aanslag op Amerikaanse bodem ... Het is een heel kleine stap geworden om over te gaan van mishandeling van weerloze gevangenen (waaronder mede burgers) naar het toestaan van pepper-sprayen en tasering van niet-gewelddadige politieke demonstranten.

Waarom blijkt die stap zo klein te zijn? Vanwege de talloze beslissingen die we gemaakt hebben in de afgelopen jaren die onze eigen houding heeft ondermijnd ten aanzien van de rechtsstaat en de rechten van het individu in het algemeen. Elke keer als we de andere kant op keken toen de president toestemming vroeg om mensen vast te houden zonder enige vorm van proces, deel te nemen aan huiszoekingen zonder juridisch bevel, of om burgers af te luisteren zonder dat ook maar een rechter daar weet van heeft, hebben we het steeds moeilijker gekregen om de vraag te beantwoorden: Welke rechten verdedigen we nu eigenlijk nog?

In een andere tijd, misschien, zouden we hebben kunnen stellen dat we onze kracht gebruikten om de principes van de moderne westerse beschaving uit te dragen, dat we "het verspreiden van democratie" verdedigden. In plaats daarvan hebben we nu volledig schijt aan elk beginsel waar we ooit voor stonden, en hebben we toegegeven aan marteling, moord en buitengerechtelijke detentie.

Vanaf het allereerste begin dat we die despotische praktijken op buitenlanders loslieten, ware grote gedeelten van de bevolking het er mee eens dat deze geen enkele rechten hadden. Maar toen de tijd verstreek begonnen we geruchten te horen over uitleveringen en illegale detenties, zaken waarbij ook Amerikaanse burgers betrokken waren, maar veel van die Amerikanen bleken moslims of moslim-sympathisanten te zijn, mensen met grappige namen.

En de mensen haalde meestal hun schouders daarover op, natuurlijk, net zoals ze dat al jaren deden bij de krankzinnige erosie van de eerlijke procesvoering in de wereld van de drugsbestrijding. Mensen gaapte bij de no-knock huiszoekingsbevelen en de verwoestende parade van nieuwe maatregelen voor mensen met een drugs strafblad (ter beschikking van de staat stellen, verliezen van het stemrecht, het recht op pedagogische hulp, om te leven in woningen van de volkshuisvesting, om voedselbonnen te gebruiken, en zo meer).

Ze hebben zich niet eens veel zorgen gemaakt over de nieuwe praktijk van de "civil asset forfeiture," waarin de staat legaal het eigendom van wie dan ook kan confisqueren, schuldig of onschuldig, die betrokken is bij een onderzoek naar drugs vergrijpen - een wet die de staat eenzijdig in staat stelt te beoordelen of “bezit” tegelijkertijd ook schuldig zijn aan een misdaad inhoud.

De bevolking maakte zich meestal weinig zorgen over deze ontwikkelingen, denkend dat deze problemen alleen de schuldigen, terroristen, drugsdealers, etc. betroffen. En ze leek zich zelfs niet erg veel zorgen te maken toen het uitlekte dat de staat een verrassend verregaande serie nieuwe samenwerkingsverbanden was aangegaan met de diverse prive-telecommunicatie-industrieën. Niemand knipperde met zijn ogen toen duidelijk werd dat de overheid nu vrolijk met bedrijven als AT & T, Verizon en BellSouth onze telefoon en internet communicatie begon te af te luisteren.

Wie kon het schelen? Als je niets te verbergen had, zo was de gedachte, zou het u niet tot last zijn dat de overheid uw telefoon records kon opvragen, of kon zien welke sites je hebt bezocht, of rustig gepantserde auto's en machinepistolen aan de politie in de voor- en binnensteden in Amerika ging distribueren.

We hadden al deze discussies reeds in de Bush-jaren en het is niets nieuws om te constateren dat onze bevolking een grote fout beging bij het opgeven van zoveel van onze fundamentele rechten als wel het recht op een eerlijk procesgang. Wat er nieuw is, dat we nu de politieke gevolgen van die beslissingen zijn komen te zien.

Wat er is gebeurd bij UC Davis was het onvermijdelijke gevolg van ons falen om ervoor te zorgen dat onze regering voor de verdediging van onze principes bleef staan. Toen we stopten aan te dringen op die relatie met onze regering, werden ze iets dat van ons losstaat.

En we zitten nu opgescheept met dit fundamentele conflict, waarbij de meeste van ons aan dringen dat de wet voor iedereen zou moeten gelden, terwijl de mensen die dit land besturen nu al jaren werken volgens het volledig tegenovergestelde principe: dat verschillende mensen verschillende rechten hebben, en wie welke bescherming krijgt een volledig subjectieve zaak is geworden, bepaald door de machthebbers, op een case-by-case basis.

Niet om het punt er in te rammen, maar een persoon gaat wel voor het plegen van fraude met het verkrijgen van voedselbonnen naar de gevangenis, terwijl de bankier, die fraude pleegt voor een miljoen dollar bonus dat niet gaat. Of, als u besluit om hulp te aanvaarden in de vorm van Section-8 huisvesting, kan de overheid aandringen op het recht tot het uitvoeren van onaangekondigde huiszoekingen, op elk gewenst moment - maar als je miljarden accepteert aan bail-out hulp, je niet eens je boeken voor de belastingdienst hoeft te openen, die dan wel al de facto eigenaar is van uw bedrijf.

De staat wil de macht om deze subjectieve beslissingen te nemen behouden, omdat het selectief mogen handhaven van de wet in feite betekent dat ze despotische macht heeft. En wie wil dat verliezen?

Bij het UC-Davis incident kristalliseert dit alles uit in een gruwelijke beeld: Iedereen die geweld pleegt tegen een weerloze persoon is de weg kwijt. En de machthebbers in dit land zijn de weg kwijt. Ze gaan deze weg al jaren, en ze staan al langer nergens meer voor.

Met al die hyped-up militaire uitrusting, met dat brutale, intimiderende, over-the-top Spaceballs Stormtrooper uiterlijk van de politie, lijkt dit meer en meer symbool te staan voor het toenemende totale gebrek aan idee achter al dat geweld .

Het was al erg genoeg toen we de politie het gebruik van marteling en buitengerechtelijke detentie zagen verdedigen. Nu worden ze gevraagd om ook de massa diefstal te verdedigen zoals Lloyd Blankfein's bailout bonus, of het principe dat Angelo Mozilo geen gevangenis tijd hoeft uit te zitten, en de 28% credit card rente.

Hoe sterk kan iemand zijn die dergelijke praktijken verdedigt? Deze mensen zijn zwak en zielig, en ze worden met de dag slapper. En man, wat laten ze zich van hun slechtste kant zien. Wat een afgang om in volle wapenrusting, helmen en in vol harnas jonge jongetjes en meisjes keihard aan te pakken die op een campus in zithouding protesteren.

Bravo voor die kinderen die het moesten doorstaan en volhielden daar te blijven zitten . En bravo voor het protest en voor het aan iedereen laten zien wat echte kracht is. Er is geen kracht zonder principe. Jullie hebben dat, en zij verloren. Zo simpel is dat.....

www.rollingstone.com