<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

De Achilleshiel van het euro akkoord

“De Italiaanse premier Berlusconi en de Spaanse premier Zapatero beloofden – onder zware druk van hun collega’s – een serie aanvullende bezuinigingen. Die moeten voorkomen dat Italië en Spanje op dezelfde doodlopende weg belanden als Griekenland, met als eindbestemming een megalening uit het noodfonds.”

Bovenstaande ‘oplossing’ lijkt mij de achilleshiel uit het gisteren gesloten akkoord. Het is opvallend dat beide landen geregeerd worden door een staatshoofd dat speelt in blessuretijd. Zapatero moet 20 november het veld ruimen, Berlusconi vertrekt waarschijnlijk ook dit jaar. Wat hebben ze te verliezen? Zij zullen het onverkoopbare beleid niet hoeven uit te leggen aan hun achterban. Dat mag een volgende regering van een nieuwe politieke kleur doen. Ik beperk me even tot Spanje. In het geval van Spanje is de nieuwe regeringspartij hoogstwaarschijnlijk de rechtse Partido Popular van Mariano Rajoy. De eerste belangrijke vraag is: gaat de nieuwe regering de aanvullende bezuinigingen werkelijk doorvoeren? De 1000 miljard eurovraag: gaan die bezuinigingen de vastgelopen economie weer vlottrekken?

Het is maar de vraag of de bevolking nieuwe bezuinigingen zal accepteren. De sociaaldemocratische PSOE van zittend minister-president Zapatero heeft al veel gevraagd van de hardwerkende én thuiszittende Spanjaard. Het resultaat? Een woedende, wanhopige en gefrustreerde bevolking. Een deel van hen uit de frustratie in de 15M-beweging, maar een groter deel houdt zich vooralsnog koest. Maar laten we ‘positief’ blijven en veronderstellen dat de PP de bezuinigingen kan doorvoeren. Wat dan? Daalt dan wel de werkloosheid? Of krijgen we dan dezelfde situatie als in Griekenland? Ook dat land werd verplicht snoeihard te bezuinigen met als gevolg dat het land zijn schulden niet meer kon terugbetalen.

In het akkoord staat geen letter over hoe Spanje de bevolking weer aan het werk moet krijgen. Wel is duidelijk dat de Spaanse banken 26.000 miljoen euro moeten herkapitaliseren. In gewone mensentaal: de banken moeten fors meer geld in kas houden. Dat betekent dat ze minder scheutig zullen zijn met leningen, bedrijven kunnen daardoor moeilijker investeren, waardoor de economie nog verder vastloopt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zowel de linkse presidentskandidaat Rubalcaba als zijn rechtse tegenstrever Rajoy het Europese akkoord allerminst verwelkomen. Daarbij komt: Spanje is vele malen groter dan Griekenland. Zo groot, dat 1.000 miljard volgens vele economen niet genoeg is deze landen te redden als het fout gaat. Ik wil niet doemdenken, maar volgens mij is het verhogen van het noodfonds geen duurzame oplossing voor het Spaanse probleem.

Ik zie slechts twee opties. Of we kiezen voor één solidair Europa. Dat betekent dat we naast bezuinigingen ook gaan investeren in de ‘arme’ perifere gebieden. Zoiets als in Amerika, waar de Texaanse oliedollars geïnvesteerd worden voor projecten in armere regio’s. Maar die oplossing lijkt me politiek gezien niet haalbaar, daarvoor ontbreekt het simpelweg aan draagvlak in de noordelijke landen. De andere optie is dat de zwakke landen een andere munt krijgen, gaan devalueren en weer concurrerend worden. Zie het Argentijnse wonder. Hopelijk heb ik het mis en krijgen Italië en Spanje, ondanks de extra bezuinigingen, hun economieën op wonderbaarlijke wijze weer aan de praat. Zo niet, dan is het aftellen tot de volgende crisis.

sargasso.nl