Na Libië lijkt de rol van Israël uitgespeeld. De bakens zijn verzet

22 oktober 2011
Door Arjan Plantinga

Khadaffi is dood. De verwarring is totaal. Nog geen acht uur nadat alternatieve nieuwskanalen wisten te melden dat de strijd om Tripoli opnieuw was opgelaaid kwam gisteren het nieuws dat de langstzittende dictator eerst gevangen en daarna vermoord was. Wie de beelden ziet, ziet de gruwel van zo'n eindafrekening. Alle menselijkheid wordt aan de kant geschoven wanneer je als voormalig leider van een land in handen valt van een groep gewapend straattuig. Maar daarover wil ik het nu niet zozeer hebben, al is het belangrijk genoeg dat de wereld de gruwelen van een dergelijke strijd eens onder ogen krijgt. De meeste mensen kijken weg.

De idioot Luk Alloo meende vrijdagavond in zijn dagboek op Radio 1 overigens anders. Hij beklaagde zich erover dat het TV-nieuws de beelden had getoond. Geen woord over de moord an sich. Geen woord over de onmenselijkheid van een strijd tussen ideologieën en wereldmachten.

Waarom die verwarring? Omdat we in de 8 maanden durende strijd om Libië (volgens Obomba zou het enkele weken duren) grenzen hebben verlegd, maar ook doorbroken, mythes werden gevormd en ontkracht, betrouwbaar geachte nieuwsbronnen als propaganda werden ontmaskerd, tegenstanders medestanders bleken te zijn en omgekeerd.

Zoals in elk moorddadig conflict waar veel bloedvergieten en bedrog aan te pas komt dienen we de rol van Rothschildlandia (Israël) te bekijken. De privéstaat van de rijkste mens ter wereld (Jacob de Rothschild en zijn uitgebreide familie van onmeetbaar welgestelden) heeft overal zijn vinger in de pap, beslist over het begin en einde van oorlogen en revoluties, beslist over leven en dood en kan economieën maken en breken.

Vooral met het oog op de Rothschilds is het conflict in Libië en enkele andere ontwikkelingen met betrekking tot Israël en de Khazaarse maffia van groot belang; van veel groter belang dan ik aanvankelijk dacht toen de VN de NAVO een mandaat gaven om de burgerbevoking in Libië te beschermen door hen massaal bommen en verarmd uranium op hun hoofd te gooien, (terwijl het natuurlijk allemaal onderdeel was van het Amerikaanse plan om de wereldhegemonie in handen te krijgen. Ze zijn goed op weg).

Het begint er steeds sterker op te lijken dat een aantal vijanden van de Rothschilds elkaar gevonden hebben en zeer voorzichtig zijn begonnen aan hun massief gouden stoelpoten te zagen. Hun rol is van minder groot bel

Waarom denken we dat?

Het begon met het feit dat de Turken (stevig onder de kloet van de NAVO, vergeet dat niet) toestemming lijken te hebben gekregen vanuit Washington om Israël uit te dagen en onder hun duiven te schieten. De Turkse premier gebruikt stoere taal in zijn analyses van de Israëlische politiek en nam al enkele keren het woord 'oorlog' in de mond wanneer hij sprak over de gevolgen van bijvoorbeeld de moordaanslag van het IDF op de Mavi Marmara in mei 2010. De laatste VN-rapporten over Operation Cast Lead, de Israëlische massamoord op de burgers van Gaza in 2008/2009, kenmerkten zich door straffere taal dan we eerder van de mondiale protoregering gewend waren, en het aantal boeken dat mocht worden uitgegeven en waarin harde kritiek op Israël en de Joodse lobby in de VS en Brittannië te lezen was (enkele werden zelfs best sellers) nam de laatste jaren explosief toe. De Britse geheime dienst MI6 sprak in een aan de Guardian gelekt rapport over het 'Iraans complot' om de ambassadeur van Saoedi-Arabië te vermoorden in bedekte termen over Israël als mogelijke bedenker van het complot, en een paar dagen later liet Judge Napolitano op Fox News een voormalige CIA-agent aan het woord, die onverbloemd stelde dat Israël (en Saoedi Arabië) de grootste vijand van de VS zijn. Niet Iran. Zelfs in de uiterst pro-Israëlische Nederlandse en Vlaamse media mochten recent zeer kritische artikelen en zelfs een TV-docu verschijnen, die de geniepige spelletjes van de Zionisten en wat zich nog zo aan straattuig in Tel Aviv en de KKKnesset heeft verzameld uit de doeken mochten doen. Ook het bericht over de inval van EU-ambtenaren bij een aantal Rothschildbanken, afgelopen dinsdag deed enkele wenkbrauwen fronsen.

Maar nu dus Libië.

Khadaffi is vermoord. Wij vinden dat onacceptabel. Wij geloven in een eerlijk proces voor iedereen, dus ook voor hem. Maar zo werkt het niet op mondiaal niveau, als het om de wereldheerschappij gaat. Khadaffi was een dictator, en een slimmerik bovendien. Leefde meer dan 40 jaar in puissante rijkdom door het zich toe-eigenen van grote brokken van de rijke olieproductie van zijn stuk woestijn. Maar hij liet zijn volk meedelen en was geliefd bij het grootste deel van zijn onderdanen. Opstand was ondenkbaar. De meerderheid van zijn volk had weinig tot geen reden hem aan de kant te willen schuiven, en daar zullen ze de komende jaren nog achter komen. ("Wat is nou die vrijheid zonder huis, zonder baan?") Meer kunnen we op dit moment niet zeggen. Hij moest weg. De Amerikanen deden zelfs geen moeite een false flag op te zetten. Ze vielen hem gewoon aan, en schoven hem aan de kant. Het is onmogelijk het te beoordelen hoe de situatie ter plaats is. Geen enkele bron is nog geloofwaardig. Khadaffi zelf is dood. Vrijwel zijn hele clan is dood, zijn ministers en zijn adviseurs zijn dood. Zijn advocaten zijn dood, en de geschiedenis, zoals die de komende maanden en jaren verteld zal worden, zal gekleurd zijn door het bloed dat de overwinnaars over het land hebben vergoten. Zoals altijd wanneer de overwinnaar het verhaal van een oorlog vertelt blijft de waarheid vertwijfeld achter, een roepende in de woestijn, monddood gemaakt en uitgelachen.

Als je het toch wilt beoordelen heb je bronnen nodig. Bronnen waarvan je weet dat ze betrouwbaar zijn. Alle gevestigde media in het Westen vallen wat dat betreft meteen af. Zij zien alles door de ogen van Israël en haar supporters. Hoewel we ze zoveel mogelijk lezen en zo nu en dan zelfs een eerlijk woord van een door de mazen van de staatscensuur geglipte columnist tegenkomen, verspreiden ze voornamelijk leugens en halve waarheden. Maar dat doen de alternatieve media ook. Nog meer zelfs. Die alternatieve media kun je echter niet als eenheid beschouwen. Ze worden bestierd door mensen en organisaties van alle slag, een groot deel zelfs door overheden. Dat geldt niet voor de staatsmedia. Ze zijn in handen van een handvol enorme conglomeraten en op elke redactie hangen een of meerdere 'directieleden' rond, die elke onwelgevallig bericht tegenhouden, die propaganda erdoor duwen en eigenwijze journalisten ontslaan. Daarnaast ontvangen ze al hun nieuws van de officiële persbureaus, die volledig in handen zijn van grote bedrijven en compleet handelen in het belang van hun bazen.

Een van de nieuwsbronnen die wij wel geloven is Gordon Duff van Veterans Today. Vrijwel alles wat hij schrijft past in het beeld dat we zelf ook van de wereld hebben, wordt keer op keer bevestigd door de ontwikkelingen op het geopolitieke speelveld en hij neemt bovendien geen blad voor de mond in het uiten van wat hij weet. Duff raakt aan de bron van het kwaad in deze wereld. Hij doet dat steeds vanuit een militair standpunt (Duff is een Vietnamveteraan, die nu werkt als particulier adviseur op het vlak van terrorismebestrijding in de VS en voor een aantal regeringen in onder andere het Midden-Oosten) en heeft daarbij soms wel eens te weinig aandacht voor de psychologische aspecten van de megalomane psychopaten die het speelveld beheersen en steunt in stilte het Amerikaans imperialisme. Maar zijn conclusies snijden hout. Wat ons betreft zit hij juist als het gaat om de werkelijke toedracht van de aanslagen van 11 september. De gedachten over die gebeurtenis is wat ons betreft een lakmoestest voor iedereen met een mening. Mensen die het hebben over 19 kapers met stanleymessen, over de onkunde van Bush of de 'no planers' staan bij ons wat geloofwaardigheid aangaat meteen op nul punten. Duff zit wat ons betreft ook op het juiste spoor als hij de werkelijke reden achter de inval in Afghanistan beschrijft, kent de verhoudingen binnen het machtskader in de VS en elders goed, en weet in welke spagaat de politieke leiding in de VS gedwongen wordt. Hij weet dat 9/11 een staatsgreep was en dat zijn eigen VS van binnenuit worden opgevreten door de organisatie die wij de Khazaarse maffia noemen, in samenwerking met Christelijk Zionistische elementen binnen de luchtmacht, de CIA en de FBI. Duff weet zich in de rug gedekt door hoge omes binnen de Amerikaanse landmacht en het is daarom dat hij kan schrijven wat hij schrijft en nog steeds in leven is. Er is meer, maar dit artikel is niet bedoeld als lofzang voor Duff.

Waarom dan wel?

Vannacht zette Duff ons op het verkeerde been, of beter: hij deed dat aangaande Libië al een paar keer, maar toen waren er nog redenen om te denken dat hij verkeerd geïnformeerd was. De ontwikkelingen van de laatste dagen bewijzen echter dat Duff toch gelijk had en wij, en een zeer groot deel van de het alternatieve mediacircuit, ongelijk. We houden nog een klein slagje om de arm, maar de beelden gezien hebbende lijkt Khadaffi naar de eeuwige jachtvelden gestuurd. en is de strijd gestreden. Lizzy Phelan kan inpakken. De cheques komen niet meer.

Mooi, maar wat beweert Duff? Volgens de Amerikaanse journalist is er maar één reden dat Khadaffi moest sterven: hij wist te veel. Hij wist te veel over Midden-Oostenintrigantafgezant Tony Blair, over Bush, over Cheney, de Clintons, 'Netanyahu' en Sarkozy. Hij wist van geheime en clandestiene wapenleveranties, over het gebruik van atoomwapens op tal van manieren waar de media nooit over schrijven, hij wist van de drugsdeals van de CIA, hij kende de werkelijke daders achter de aanslagen van Lockerbie en New York, Londen en Madrid, op Anwar Saddat en Dr. Kelly. Khadaffi wist - net als Saddam Hoessein - van dingen waarvan wij niet eens weten dat ze te weten zijn. De 'unknown unknowns'.

Khadafi had volgens Duff nog enkele vrienden onder de daders van 11 september; vrienden die zelfs geprobeerd hebben hem uit de brand te helpen. Neocon David Welch zou in augustus naar Tripoli gereisd zijn om hem over te halen vrijwillig te vertrekken en een vrijgeleide te krijgen om zijn laatste dagen in een veilige haven in relatieve rijkdom te slijten - als hij maar zou zwijgen. Khadaffi zou hebben geweigerd. Maar wat ons het meest verbaasde aan de artikelen van Duff over Khadaffi is dat hij een vriend was van Israël, dat Israël geprobeerd heeft hem in het zadel te houden, dat Israël niet akkoord was met de aanval van de NAVO. Met andere woorden: dat de VS en de NAVO eens een keertje niet de hete kolen uit het vuur haalden voor Israël, maar zelfs actie ondernamen die indruiste tegen de belangen van de Khazaren.

Hoewel wij acht maanden hebben geloofd dat ook de vernietiging in het belang was van Israël, past hetgeen Duff beweert in het hierboven geschetste plaatje van een groeiend verzet tegen en toenemende isolatie van Israël. Het verklaart de nu al anderhalf jaar durende afwezigheid van mensen als Kissinger op het mondiale schaakbord. Of is het daardoor? .

Maar er is meer. Met de inname van Libië hebben de VS zich een militair bruggenhoofd in Afrika geschonken, een tweede Afghanistan. Hoewel er in de Amerikaanse media wordt gesproken over een onmiddellijk einde van de Amerikaanse inzet, hoeft niemand daar op te rekenen. De Amerikanen gaan nooit meer weg uit Libië. Ook niet uit Afghanistan. Misschien wel uit Irak, omdat daar de doelstelling anders was. Hoessein moest hangen vanwege zijn oliehandel in euro's, en Israël voelde zich bedreigd door de losgeslagen dictator die de banden met het Westen had doorgesneden. Afghanistan en Libië zijn buitenposten in de verdere strijd voor Amerikaanse wereldheerschappij. De Chinezen worden te sterk in het 'donkere continent', en in dat licht moet ook de Amerikaanse aanwezigheid in Oeganda gezien worden.

De rol van Israël lijkt daarmee volledig uitgespeeld. Saoedi-Arabië ook. Rothschildlandia lijkt van weinig belang meer voor de Amerikaanse plannen. Iran is veilig, zeker ook gezien het nucleaire arsenaal dat de Iraniërs al enige tijd bezitten. De Amerikanen weten ervan. Het interesseert ze niet. Het geschreeuw in de media komt dan ook alleen maar uit Israël, het geschreeuw van Zionistische Amerikaanse politici komt uit Israël. Amerika is niet geïnteresseerd in Iran. Toch niet in deze fase. Daarom ook het groteske complot omtrent de geplande moord op een onbeduidende ambassadeur. Israël kan roepen wat het wil, of het zelf doen. Maar dat kost ze hun kop. We kennen het Turkse leger. Als de Turken zich richting Israël begeven staan ze binnen enkele dagen in Tel Aviv en niemand zal ze kunnen tegenhouden. We kennen de kracht van Iran, hoewel enorm gericht op defensie, hebben ze een flinke 'second strike capability' met mobiele lanceerinstallaties. Pakistan kan Israël bereiken met zijn Ghauri-III raketten. Een Israëlische aanval op Iran is dus zelfmoord, maar daardoor nog niet uitgesloten.

Wat biedt de toekomst?

Israël zal gedwongen worden zich als een normale staat te gaan gedragen, en als ze dat niet doen verder geïsoleerd en volledig in verval raken, en verschrompelen tot een mislukt experiment uit de 20e eeuw. Daarmee krijgen de Palestijnen hun land niet terug, maar zolang ze niet al te naarstig op zoek gaan naar wraak kunnen hun kleinkinderen na de grote oorlog die komen gaat misschien een normaal leven leiden.

En Amerika? De machthebbers in Washington (en daarmee bedoelen we niet Obama, Clinton en de hele soepzooi) weten dat er geen weg terug meer is. Ze zijn krankzinnig, maar lijken echt door te gaan met hun strijd voor wereldheerschappij. Afrika is het volgende doel. De oorlogen van de 21e eeuw zullen steeds meer worden gestreden in Afrika.

Wie?

Amerikaanse belangen tegen Chinese belangen. Half Afrika is opgekocht door de Chinezen. Zonder veel bloedvergieten. Afrika is rijk aan grondstoffen, het rijkste continent op de planeet. De lokale bevolking ziet er niets van terug, al zijn Amerikanen geen beroerde heersers. Zie Europa. Maar sinds 11 september is een nieuwe kliek de baas in Washington. Het kan anders worden. Ook voor Europa. De Khazaren hebben nog steeds verschrikkelijk veel geld, en hebben dat grotendeels in Europa gestoken. Ze wonen hier. Maar een Derde Wereldoorlog in Azië, in Afrika en misschien zelfs in Noord-Amerika zal ook hier niet ongemerkt passeren. Schaarste. Inflatie. Armoede.

Het wordt een lange oorlog. Het wordt een nucleaire oorlog. En daar is helemaal niets leuk aan. Khadaffi zal misschien wel blij zijn dat hij het niet meer hoeft mee te maken.

zonnewind.be