<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Hypocrisie in optima forma

Het veto dat Rusland en China hebben gebruikt om de resolutie te blokkeren van de VN-Veiligheidsraad, die Syrië veroordeeld voor zijn brutale optreden tegen anti-regerings demonstranten en een zwakke verwijzing bevatte naar de mogelijkheid van sancties tegen Damascus, bewees (weer) één ding - dat ondanks de sterk stijgende retoriek van het tegendeel door onze leiders, de internationale politiek er niet over gaat wat te doen en wat juist is en in het beste belang is van alle naties en volkeren, het gaat alleen over het korte termijn, kortzichtige, politieke eigenbelang van de leiders en hun regeringen. En de verklaring van de Amerikaanse ambassadeur Susan Rice, beschreven door de New York Times als "een van haar meest oorlogszuchtige toespraken in de raad", was zuivere, onvervalste hypocrisie in zijn meest naakte vorm.

Maar laten we het eerst eens zijn over de betekenis van hypocrisie (hypocriet komt van hypokrite, de oude Grieks voor acteur). De definities van hypocrisie zijn "een veinzen te zijn wat men niet is of te geloven wat men niet doet ... de valse veronderstelling van een schijn van deugd of religie." De synoniemen voor hypocrisie zijn " ... veinzen ... onoprechtheid ... vroomheid." The antoniemen zijn “echtheid ... oprechtheid."

Als ik zou werken aan de actualisering van woordenboeken, dan zou ik een nieuwe definitie van hypocrisie toevoegen - Amerikaans buitenlands beleid.

In haar verklaring na het veto van Rusland en China, zei Susan Rice: "De Verenigde Staten zijn woedend dat deze raad niet heeft voldaan aan een dringende morele uitdaging en een toenemende bedreiging voor de regionale vrede en veiligheid."

Dat is natuurlijk dezelfde Susan Rice, die het VS veto zal uitspreken over het verzoek van de Palestijnen aan de Veiligheidsraad voor de erkenning van hun soevereiniteit. Het is blijkbaar niet van belang voor haar en heer en meester, dat de Veiligheidsraad, keer op keer, volkomen heeft gefaald, in het aanpakken van de criminele politiek van de zionistische (niet joodse) staat Israël, een beleid dat veel meer een urgentere morele uitdaging is en een toenemende bedreiging voor de regionale vrede en veiligheid dan wat Bashar al-Assad doet in Syrië.

Rice zei ook: "Vandaag zien de moedige mensen van Syrië, wie in deze Raad hun verlangen steunen naar vrijheid en universele rechten van de mens en wie niet. '

Inderdaad, mevrouw de ambassadeur, maar is het niet van belang voor u dat bijna de hele wereld er zich van bewust is wie in de Veiligheidsraad Raad het Palestijnse verlangen naar vrijheid en universele rechten van de mens steunt en wie niet?

Als er een Nobelprijs voor hypocrisie zou zijn, zou Susan Rice moeten worden toegevoegd aan de lijst van genomineerden samen met president Obama en de Israëlische premier Netanyahu. (Vraag: Wat hebben deze twee heren met elkaar gemeen? Antwoord: In de context van gerichte moordaanslagen, kan worden gezegd dat ze beide koelbloedige moordenaars zijn).

Over een andere zaak ... De jury in mijn hoofd is er nog steeds niet uit of professor Shlomo Avineri, de in Polen geboren Israëlische politieke wetenschapper, een hypocriet is of niet. Dit vanwege zijn meest recente artikel in Ha'aretz met de kop ‘geen realistische kans op permanente vrede in het Midden-Oosten’. Het volgende is de openings paragraaf.

"In zijn toespraak tot de Algemene Vergadering, maakte de Palestijnse president Mahmoud Abbas wederom een gebruikelijke Palestijnse fout: een Palestijnse leider hoeft niet de naties van de wereld te overtuigen, maar de Israëli's. Een Palestijnse staat zal alleen ontstaan als de Palestijnen de Israëli's ervan overtuigen dat ze inderdaad klaar zijn om in vrede en wederzijdse erkenning te leven. "

In theorie lijkt dat een zinvolle uitspraak, maar zij gaat voorbij aan het feit dat de meeste Israëlische Joden zijn gehersenspoeld door de zionistische propaganda en als gevolg daarvan, zich bedreigd moeten voelen, moeten geloven dat ze het slachtoffer zijn en niet de onderdrukkers. Anders gezegd, de meeste Israëlische joden willen niet geloven dat de Palestijnen (de overgrote meerderheid van hen) al lange tijd klaar zijn voor de vrede op voorwaarden die elke rationele regering en het volk in Israël zonder enig probleem zouden hebben aanvaard.

Dat zo zijnde, is er geen kans op vrede, tenzij en totdat een Amerikaanse president de vrijheid en de moed heeft om zijn invloed aan te wenden en Israël te dwingen om de bezetting van al het Arabische land, dat werd ingenomen 1967, te beëindigen.

www.alanhart.net