<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Bewijs Israëlische etnische zuivering achter slot en grendel

Een wat ouder artikel, augustus 2010, dat interessant is n.a.v. de reden van Mahmoud Abbas (zie hier) en Benjamin Netanyahu (zie hier) voor de VN op vrijdag 23 september 2011.

Geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars, zoals Winston Churchill opmerkte, naar wordt gezegd. Maar het openen van archieven kan dezelfde bedreiging vormen voor een staat als het blootleggen van een massagraf.

Dat gevaar verklaart de beslissing, die de Israëlische premier Benjamin Netanyahu vorige maand stilletjes nam, om de wet tegen het openbaar maken van gevoelige documenten binnen vijftig jaar met een extra 20 jaar te verlengen.

De nieuwe 70-jaars wet is het antwoord van de regering aan Israëlische journalisten, die via rechtszaken proberen om inzage krijgen in documenten, die al lang vrijgegeven hadden moeten worden, met name degene betreffende de oorlog van 1948, die de staat Israël stichtte, en de 1956 Suez-crisis.

Het hoofd van het staatsarchief zegt, dat veel van de documenten "niet geschikt zijn voor het grote publiek" en dat ze twijfels oproepen over het "navolgen van het internationaal recht" door Israël, terwijl de regering waarschuwt, dat een grotere transparantie "de buitenlandse betrekkingen schade kan berokkenen.?

Wat dergelijke zinnen precies betekenen wordt geïllustreerd aan de hand van de bevindingen van een recent onderzoek door de Israëlische krant Haaretz. Deze krant herschreef de Zesdaagse Oorlog van 1967, waarin Israël niet alleen de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook veroverde, maar ook een belangrijke hoek van Syrië, dat bekend staat als de Golan-hoogvlakte en dat Israël nog steeds weigert om af te staan.

De algemen consensus in Israël is, dat het land nog meer recht heeft op de Golan, dan het recht heeft op de Westelijke Jordaanoever. Volgens opiniepeilingen weigert een overweldigende meerderheid van de Israëli's hun stukje Syrië op te geven, zelfs als dit een vrede met Damascus zou betekenen.

Deze onverzettelijkheid is niet verwonderlijk. Al decennia lang is de Israëli's een groots verhaal voorgehouden, waarin, nadat een aanval van het Syrische leger was afgeslagen, Israël grootmoedig toestond, dat de burgerbevolking van de Golan onder hun gezag verder leefde. Dat is volgens Israëli's de reden, waarom de inwoners van de vier Druzen dorpen er nu nog wonen. De rest koos om te vertrekken in opdracht van Damascus.

Een invloedrijke publicatie van destijds insinueerde zelfs anti-semitisme aan de kant van de burgers, die vertrokken. "Iedereen vluchtte, tot de laatste man, voordat de IDF (Israëlische leger) arriveerde, uit angst voor de zogenaamde 'wilde veroveraar' ... dwazen, waarom moesten ze vluchten?"

De interviews van Haaretz met de betrokkenen van destijd schetsen echter een heel ander beeld. Deze insiders zeggen dat de 130.000 burgers van de Golan, op 6000 na, werden geterroriseerd en fysiek werden verdreven, sommigen van hen zelfs lang nadat de gevechten waren beeindigd. Een leger document onthult het plan om het gebied te ontdoen van de Syrische bevolking met als enige uitzondering de Golan Druzen. Dit om de goede betrekkingen met de loyale Druzen gemeenschap in Israël niet te verstoren.

Een van de taken van het leger na de oorlog omvatte het over de nieuwe grens drijven van duizenden boeren, die zich in grotten en bossen verborgen. Woningen werden geplunderd, voordat het leger alle sporen van de 200 dorpen vernietigde, zodat er voor de vroegere bewoners niets meer was om naar terug te keren. De eerste joodse kolonisten, die eropuit gestuurd werden op het land te bewerken, herinnerden zich, dat ze de onteigende eigenaars vanaf een afstand zagen toekijken.

Het Haaretz onderzoek is een verslag van grootschalige systematische etnische zuiveringen en past niet goed in het traditionele Israelische verhaal van 1967, maar strookt ook niet met de Israëlische publieke opinie, dat hun leger het "meest morele in de wereld" is. Dat kan misschien verklaren, waarom verschillende prominente, anoniem gebleven Israëlische historici tegenover Haaretz toegaven, dat ze wetenschap hadden van dit "alternatieve verhaal", maar dat ze niets deden om het te onderzoeken of het te publiceren.

Wat is er zo intrigerend is aan de versie van de inname van de Golan door de krant, zijn de overeenkomsten met de hernieuwde inzichten over de oorlog van 1948, die zijn geschreven door een latere generatie van de Israëlische historici. Drie decennia geleden - in een meer zelfgenoegzaam tijdperk ? stelde Israël minder gevoelige documenten uit die periode beschikbaar.

Het nieuwe materiaal was explosief genoeg. Het ondermijnt de traditionele Israëlische versie van het verhaal van 1948, waarin de Palestijnen vrijwillig en naar verluidt op bevel van de Arabische leiders vertrokken. Dit in verwachting van de gecombineerde Arabische legers, die de ontluikende Joodse staat zouden uitdoven d.m.v. een bloedbad.

In plaats daarvan kan uit documenten worden opgemaakt, dat zwaar bewapende joodse strijdkrachten honderdduizenden Palestijnen onteigenden en verdreven, ver voor de Joodse staat ook maar was uitgeroepen en ook maar een enkele Arabische soldaat Palestina binnenkwam.

Een document in het bijzonder, Plan Dalet, toont het voornemen van het leger aan om de Palestijnen te verdrijven uit hun vaderland. Het bestaan ervan verklaart de etnische zuivering van meer dan 80 procent van de Palestijnen in de oorlog, gevolgd door een militaire campagne om honderden dorpen te vernietigen om er zeker van te zijn, dat de vluchtelingen nooit meer terug zouden keren.

Etnische zuivering is het gemeenschappelijke thema in beide Israëlische veroveringen. Een grondiger onderzoek van de archieven zal vrijwel zeker in detail onthullen hoe en waarom deze ethnische zuiveringscampagnes werden uitgevoerd. Dat is precies, waarom de heer Netanyahu en anderen willen, dat de archieven vergrendeld blijven.

Maar volledige openheid van zulke mythe-verpletterende documenten kunnen de voorwaarde voor vrede betekenen. Meer van deze openbaringen bieden de beste kans om de Israëlische publieke opinie zo te shockeren, dat ze hun zelfingenomen standpunt tegen zinvolle concessies aan zowel de Palestijnen of Syrië loslaten.

Het is ook een noodzakelijke eerste stap tegen de permanente pogingen van Israël om Palestijnen etnisch te zuiveren, zoals dat de afgelopen week weer is gebeurd met bedoeïenen in de Jordaanvallei en de Negev, waar dorpen werden verwoest en gezinnen werden gedwongen om weer te vertrekken.

Echte vredestichters zouden moeten eisen, dat de deuren naar de archieven onmiddelijk werden geopend. De motieven van degenen, die ze gesloten willen houden, zouden voor iedereen duidelijk moeten zijn.

by Jonathan Cook

globalresearch.ca