De gezondheidseffecten verarmd uranium (DU-munitie)

Het element uranium is de basis van en oorsprong van bijna alle vrijgave van radioactiviteit in het milieu, maar vreemd genoeg, totdat het gebruikt begon te worden als een wapen werd het nogal verwaarloosd als een gevaarlijk onderdeel van radioactieve uitstoot in het milieu.

Het is niet routinematig gemeten in de buurt van kerncentrales of opwerkingplaatsen. Het wordt behandeld als ware het natuurlijk, wat het natuurlijk is, maar de concentratie ervan op deze plaatsen en de vorm waarin het is vrijgegeven is dat niet.

De intense en toenemende belangstelling voor de gezondheid van de manschappen die aan de eerste Perzische Golfoorlog in Irak hebben deelgenomen, en later diegene die dienst deden in de Balkan, waar ook radioactieve wapens werden gebruikt en natuurlijk de burgerbevolking in die gebieden heeft geresulteerd in bewijs dat de genotoxiciteit van uranium veel groter is dan de legers die het gebruikten en de staten die het sanctioneerde geloofde.

Ondanks het toenemende bewijs van zijn abnormale neiging tot schade, van epidemiologie, van laboratoria en theorie, het ICRP risicomodel dat hier als overal elders gebruikt word voor stralingsbescherming, wordt gebruikt om het bewijs te ontkennen en het niet-aflatende gebruik als een wapen in de oorlog te sanctioneren. Net als bij de gevolgen van bomproeven, Tsjernobyl en kinderleukemie in de buurt van kerncentrales, wordt duidelijk bewijs van de schade aan blootstelling aan uranium ontkend op basis van deductieve logica, dat de geabsorbeerde dosis te laag is om enig meetbaar effect te veroorzaken.

In 2006, toen omvangrijk op bevolking gebaseerd bewijs vrijkwam dat de blootstelling aan zogenaamd Verarmd Uranium, DU, schade veroorzaakt en het bewijs uit laboratoriumonderzoek en theoretisch onderzoek ook was opgedoken, plaatste UNSCEAR in hun verslag in 2006 11 regels op één pagina in hun 400 pagina's tellende rapport over de bedenkingen van DU effecten.

Volgens dit nieuwe onderzoek van het European Committee on Radiation Risk, door Chris Busby, is er nu voldoende bewijs is om uranium aërosolen te behandelen alsof ze oneindige biologische effectiviteit hebben, omdat een nanodeeltje, als het gevangen is in een biologisch replicerend systeem, door de tijd kan leiden tot genomische versterking van de schade. Als een ziekte of aandoening of genetisch erfelijke invloed van welke aard dan ook is verhoogd na blootstelling aan uranium, of in die zijn blootgesteld aan uranium gerelateerd aan niet-blootgestelde controles, moet causaliteit niet worden uitgesloten, ongeacht de differentiële dosis.

Lees hier het volledige onderzoek.