Noorwegen: Moslims en metaforen, door Hamid Dabashi

Ondanks de automatische reactie van een aantal toonaangevende Europese en Amerikaanse nieuwsorganisaties, waaronder de BBC, The Financial Times, The New York Times, The Wall Street Journal, the Washington Post en een scala aan televisie- en radiostations, websites, blogs, etc., die, nog voordat ook maar één feit over de verdachte of verdachten was bekendgemaakt, onmiddellijk aannamen dat deze gruwelijke misdaad was begaan door moslimterroristen en die aanname zelfs wereldwijd publiceerden, brengt de verschrikkelijke massamoord in Noorwegen op 22 juli 2011 de aanslag in Oklahoma in 1995, waaraan de herinnering die sindsdien grotendeels was weggedrukt, opnieuw onder de aandacht. Ook daar was het een blanke, blonde terrorist die uitzinnig tekeer ging en honderden mensen vermoordde, er nog meer verwondde en de hele natie beangstigde, en ook toen was er sprake van een racistische instelling die moslims op uitzinnige wijze beschuldigde voordat duidelijk werd dat de terrorist een edele, blonde, christelijk-fundamentalistische Amerikaan bleek te zijn, Timothy James McVeigh. Het staat mij nog helder voor de geest hoe mijn “collega” (een blanke, Angelsaksische man) van de Universiteit van Columbia mij op die afgrijselijke woensdagmiddag 19 april 1995 op de campus aansprak toen ik van mijn lokaal terugliep naar mijn kantoor. Hij vertelde mij dat in Oklahoma een enorme terroristische aanslag was gepleegd en dat “drie Iraanse verdachten” in verband daarmee op het vliegveld waren aangehouden. Vervolgens keek hij me alleen maar aan, wachtend tot mijn met stomheid geslagen blik zou veranderen in een van gêne en schaamte. Dat gebeurde niet.

Deze twee identieke reacties in een periode van zestien jaar met 9/11 daar tussenin, brengen onmiskenbaar het politiek gemotiveerde racisme aan het licht, niet alleen de massamedia zelf, maar ook in het hart van de samenleving die deze media vertegenwoordigen. Na de eerste commotie rond het Noorse bloedbad is het stof neergedaald en de verdachte gearresteerd. Hij is een blonde Noor met blauwe ogen en heet Anders Behring Breivik. Hij heeft officieel bekend de misdaad te hebben begaan en we weten inmiddels at hij een man is met een lange geschiedenis van haat tegen Links en moslims: Links, omdat het, volgens hem, moslims toelaat naar Europa en Amerika te komen en zo zijn ras te vervuilen, en moslims – gewoon omdat het moslims zijn. Nu we dit allemaal weten, moeten we de hardnekkige ziekte aanpakken die aan de basis ligt van die automatische reactie, en ons afvragen waarom iedere keer als een afgrijselijke misdaad van deze omvang in West-Europa of Noord-Amerika wordt gepleegd, de eerste en automatische reactie van deze samenlevingen in hun massamedia is om een moslim te verdenken.

De vraag is geen gemakkelijke, maar het antwoord wel. Dit keer zijn we gelukkig niet afhankelijk van die afschuwelijke nieuwsorganisaties met hun snelle onverdraagzaamheid, die onze gemeenschappen de stuipen op het lijf jagen en dan, als ze eenmaal op heterdaad worden betrapt op hun vreselijke racisme, denken het af te kunnen doen met een oppervlakkige rectificatie. Dit keer hebben de wonderen van de Nieuwe Media – van Al Jazeera en Jadaliyya tot talloze blogs, Facebookpagina’s, YouTube-clips, tweetr, etc. – het mogelijk gemaakt deze blanke racisten bij de keel van hun arrogante onwaarheden te grijpen en hen te dwingen naar hun eigen lelijke gezichten in de ogen te zien. Het tijdperk van Europese koloniale aanmatiging en Amerikaanse imperialistische arrogantie is voorbij. Dit is het seizoen van de Arabische Lente. Wij laten ons horen. Deze bende van slecht opgeleide, monolinguïstische, provinciale idioten die zich voordoen als verantwoordelijke journalisten, die zich een houding aanmeet van een respectabel instituut en die zichzelf zelfs feliciteert de bewaarder van de geschiedenis te zijn, die zichzelf steeds de Pulitzer Prize toekent, die generatieslang onze ouders en kinderen heeft geïntimideerd, zal er dit keer, mág er dit keer niet mee wegkomen. Zij hebben de generatie van onze ouders door middel van angst tot zwijgen gebracht. Wij zullen niet toestaan dat die bende opnieuw onze kinderen naar school stuurt, angstig om de namen en het geloof van hun ouders en om wie of wat ze zijn. Die journalisten hebben ons lang genoeg geterroriseerd. Het is tijd ons gelijk te halen en hén te terroriseren.

Moslims en Links
Laat de volgende titels eens door je gedachten gaan: Unholy Alliance: Radical Islam And The American Left (2004) door David Horowitz, The Enemy At Home: The Cultural Left and Its Responsibility for 9/11 (2007) door Dinesh D’Souza, The Grand Jihad: How Islam and the Left Sabotage America (2010) door Andrew C. McCarthy. Het is een lange lijst, welhaast oneindig, die misselijk maakt als je met dichtgeknepen neus zoekt internet, op Amazon, op websites die als stinkende zwammen uit de grond schieten, of gewoon in de plaatselijke boekhandel, waar dan ook in West-Europa of Noord-Amerika. Meestal liggen ze op de bestsellertafel. “Modern Links en islamitisch fascisme”, fulmineren ze, “het goddeloze verbond van islam en Links”, “liberale leugens onthuld: het ongelijke huwelijk tussen islam en Links”. Het is een hele industrie: boeken, artikelen, websites, blogs, tweets, denktanks; blanke racisten, autochtone informanten, comprador-intellectuelen, terrorisme-experts, ingegraven Zionisten, neoconservatieven te huur per uur. De boodschap is eenvoudig: Links en de islam spannen samen om de Westerse beschaving te vernietigen, te beginnen met de eerste en laatste verdedigingslinie, de prachtige staat Israël. Een van de grootste charlatans publiceerde een boek getiteld: The Professors: The 101 Most Dangerous Academics in America (De Hoogleraren: De 101 Meest Gevaarlijke Academici in Amerika) (2006) – ik ben daar een van – waarin hij een lijst opsomt van toonaangevende Amerikaanse academici die of als Links worden neergezet, of als moslim.

Het begrip “Links” is een generiek begrip, een sponswoord, dat zowel feministen en homoseksuele activisten en wetenschappers omvat als activisten en wetenschappers in Afrikaans-Amerikaanse studies, Rassen- en Etnische studies – alles wat in de blanke, masculiene fantasie met “multiculturalisme” wordt bedoeld: om kort te gaan, alle ongewenste elementen die de nachtmerries bevolken van de auteurs die deze boeken schrijven, van de uitgevers die ze uitgeven, van de mensen die goed geld neertellen om ze te kopen en ze ook nog lezen. Als je Zach Snyders film 300 (2007) bekijkt, en je ziet de wezens die Xerxes’ leger vormen – het is de visuele weergave van “moslims” en “Links”.

Laten we een van deze bestellerauteurs nader bekijken: Dinesh D’Souza. Zie de titels eens van een paar van zijn boeken: What’s So Great About Christianity ; What’s So Great About America ; Ronald Reagan: How An Ordinary Man Became an Extraordinary Leader; Life After Death: The Evidence. Deze man heeft één simpel idee: Amerika en het christendom zijn het beste wat de mensheid ooit is overkomen en al het andere – Links en de islam in het bijzonder – is het grootste kwaad dat er ooit heeft bestaan, wie het aanhangt gaat categorisch naar de hel, tenzij hij het licht ziet zoals hij, zich bij zijn kerk aansluit en verlossing vinden. Deze man zat vroeger met gelijkgestemden bij het Hoover Instituut in Californië, dat blijkbaar een hele collectie van dit soort fratsen herbergt. Hij is nu de voorzitter van een hele universiteit, verantwoordelijk voor de opleiding van een hele generatie studenten.

Kijk naar deze titels en stel jezelf eens de vraag: is deze Dinesh D’Souza oprecht? Is hij een tweedehandsautoverkoper of gelooft hij werkelijk wat hij schrijft? Is hij misleid, is er een steekje aan hem los, of gaat het hier mogelijk om carrièreopportunisme? Heeft deze man door dat de onzin die hij verkondigt, goed verkoopt? Hij is een christelijk-fundamentalistische aanstichter tot oorlog die homoseksuelen haat, moslims haat, feministen haat, Links haat – alles, maar dan ook alles haat wat niet-christelijk is zoals hij het christendom opvat, maar hij houdt van de abstractie die hij “Amerika” noemt, dat in zijn ogen een blank Amerika moet zijn. Maar daar wringt de schoen, hij is zelf niet blank. Hoe verknipt kun je zijn? Dit is een Indiase man met een donkere huid, maar hij ziet zichzelf als een blanke strijder uit de Griekse mythologie in de film van Zach Snyder. Moslims en Links, homo’s en zwarten, feministen en multiculturalisten – dit zijn de wezens die hij voor zich ziet, zijn nachtmerries. Maar hij staat niet alleen. Hij is een New York Times bestsellerauteur, zoals dat heet. Mensen geloven wat hij schrijft, dus zoeken vooraanstaande uitgevers hem op, bieden hem lucratieve contracten aan, geven met veel bombarie zijn werk uit, waarop talloze van zijn boeken worden verkocht, gelezen, besproken, gerecenseerd in de gedrukte pers en elektronische media, op basis waarvan hij vervolgens weer uitnodigingen ontvangt om lezingen te geven, interviews, etc. Het is een oneindige, vicieuze cirkel; dit gaat niet om een man wiens excentrieke ideeën van waarde zijn voor hen die ze geloven, dit is een complete industrie.

D’Souza op zijn best: “Cultureel links in dit land [de Verenigde Staten – vert. ] is verantwoordelijk voor 11 september […] cultureel links en haar bondgenoten in het Congres, de media, Hollywood, de non-profitsector en de universiteiten zijn de voornaamste oorzaak van de vulkaan van agressie tegenover Amerika die vanuit de islamitische wereld aan het uitbarsten is.” “Cultureel links en de islam: breng ze bij elkaar, samen met hun bondgenoten in de regering, de media [… zijn ze] verantwoordelijk voor een terroristische daad.” Doet dat een Noors belletje rinkelen? Voordat de ontoerekeningsvatbaarheid van Anders Behring Breivik wordt bepleit en vastgesteld, zoals zijn advocaat Mr. Geir Lippestad lijkt te willen, is het misschien aan te bevelen dat de Noorse openbare aanklager dit soort boeken, hun auteurs, uitgevers en leespubliek eens nader bestudeert. Er is inderdaad een complete industrie die voorziet in de behoefte van precies het soort gekte waaraan deze Noorse massamoordenaar lijdt; een industrie die erop rekent dat mensen Links en moslims gaan zien als één pot nat en het mengsel gaan beschouwen als de ultieme metafoor voor de bedreiging van de beschaving en hun levenswijze.

Het grotere geheel
De geschiedenis van de Amerikaanse slang staat bol van racistische laster, die een weerspiegeling is van de verachting voor degenen die aan de ontvangende kant stonden van Noord-Amerikaanse militaire invasies en/of overwinningen: Rooie Rakker, Bruine Aap, Kamelenrijder, Poepchinees, Spleetoog, Koelie, Geitenneuker, Zoeloe, Pinda, etc., en kort na de door Amerika geleide invasie van Irak, “Haji”, waarmee verwezen werd naar iedere Irakees of Arabier binnen of buiten het gezichtveld van de Amerikaanse soldaten. Zulke minachtende benamingen worden gebruikt om afstand te nemen van de persoon die ze bestrijden, onderwerpen of overwinnen te distantiëren en hem te belasteren. Het zijn ontmenselijkende begrippen, waarmee de vijand tot een “ding” wordt gemaakt, waarna hij, met een zuiver geweten, wordt vernietigd.

Sinds de jaren vijftig en de McCarthy-heksenjacht heeft “Rechts” “Links” tot de nachtmerrie van Amerika gemaakt. “Links” is de vijfde colonne, de vijand van binnenuit. Als de Sovjet-Unie de vijand van buitenaf was, dan was Links de vijand van binnenuit, de entiteit die het systeem wilde saboteren om de doelstellingen van de vijand van binnenuit te helpen bewerkstelligen. Op dezelfde manier werden de vroege katholieken ervan beschuldigd trouwer te zijn aan de Paus in Rome dan aan de Amerikaanse grondwet, en eveneens op dezelfde manier worden moslims nu beschouwd als de vijand van binnenuit, de vijand die is doorgedrongen tot in het hart van het imperium, die het van binnenuit bedreigt namens alle moslims ter wereld. Er is hier sprake van een belegeringsmentaliteit. “Het Westen”, zeggen mensen van Bernard Lewis tot Niall Ferguson tegen hun lucratieve markt, wordt door deze moslims, die het hart van hun imperium binnendringen, bedreigd. De zoektocht naar die vijand van binnenuit is een verschijnsel dat intrinsiek is verbonden aan heksenjacht. Arthur Miller in The Crucible (1953) keek terug naar de heksenjacht in Salem in Massachusetts in 1692 om de pathologische angst te diagnosticeren waardoor de Amerikanen in de jaren twintig en vijftig tijdens de zogenaamde “Rode Angst” werden overmand: de Eerste (1919-1920) en de Tweede (1947-1957). Vandaag de dag past de identificatie van Links met de moslims, zoals we die beschreven zien bij Amerikaanse bestsellerauteurs én bij de Noorse massamoordenaar Anders Behring Breivik, regelrecht in het genre, waar ook de heksenjacht, van Salem in 1692, De bomaanslag in Oklahoma in 1995, en de lijst van neoconservatieve en zionistische bestsellers deel van uitmaken.

Dinesh D’Souza en een heel leger minder getalenteerde, maar schadelijkere oude en nieuwe conservatieven die hij vertegenwoordigt, hebben de afgelopen decennia in de Verenigde Staten de angst en minachting voor Links vermengd met de angst en minachting voor moslims. En met succes. Deze samensmelting van Links en moslims is een ontwikkeling die verder teruggaat dan de afschuwelijke gebeurtenissen van 11 september, die begon na de Gijzelaarcrisis van 1979-1980 en berust op een eenvoudige mentale vertaling van de achterdocht van het McCarthy-tijdperk en de haat jegens Links naar moslims. Een sleutelrol is hier natuurlijk weggelegd voor het Israëlische propaganda-apparaat, dat erin is geslaagd de Amerikanen ervan te overtuigen dat, ongeacht de feiten, alle Palestijnen moslim zijn, moslims terroristen zijn en Israel dus eigenlijk voor de Amerikanen in de frontlinie staat van de verdediging tegen de barbarij. Een belangrijk hoogtepunt in deze samensmelting was dat Samuel Huntington, een vooraanstaande theoreticus van het Amerikaans imperialisme, in zijn proefschrift Clash of Civilisations de islam beschouwt als vijand nummer een van “het Westen” en zijn beschaving, een visie die regelrecht is ontleend aan de Duitse nazi en politiek filosoof Karl Schmitt (1888-1985): zonder vijand is er geen visie op het politieke. Het concept van het politieke berust in zijn essentie op het bestaan (verzinsel) van een vijand.

De gecombineerde haat jegens Links en moslims (een zwarte, radicale moslim-homoseksueel is hierbij het absolute summum) wordt overigens veel breder gedeeld onder opiniemakers in de Verenigde Staten dan alleen door Dinesh D’Souza en Samuel Huntington. Deze twee neoconservatieve iconen zijn enkel symptomatisch voor een veel wijdverspreider syndroom. Er is een heel regiment aan intellectueel minder begaafd, maar desondanks vrij breedsprakige karakters die dit gedachtegoed delen.

Deel twee van Noorwegen: moslims en metaforen

Hamid Dabashi is Hagop Kevorkian Hoogleraar in Iraanse Studies en Vergelijkende Literatuurwe

www.eutopiainstitute.org