Het hiv/aids-bedrog volgens Skepter (4)

Skepter is een populair-wetenschappelijk tijdschrift waarin allerlei buitengewone claims, omstreden theorieën en onorthodoxe methoden kritisch onder de loep worden genomen," aldus de stichting Skepsis over haar uitgave. In het nummer van 16 mei 2011 staat het artikel "Het hiv/aids-bedrog" van Dirk Koppenaal dat ik in een aantal artikelen zal becommentariëren.

Ziek maar geen aids

De eerste goed beschreven aidspatiënten waren zoals gezegd jonge homoseksuelen. Homoseksualiteit was in de vs omgeven met taboes, en stond tot 1973 nog als geestesziekte in het DSM­-II. In de eerste jaren na de ontdekking van aids werd er laatdunkend over de ziekte gesproken. In 1984 meende de Amerikaanse psychoanalyticus Casper G. Schmidt dat aids niet het resultaat van een virusinfectie was, maar het gevolg van een zelfhatende ‘groepsfantasie’ van homo’s, junkies en andere minderheidsgroepen. In hetzelfde jaar noemde de toenmalige directeur van de WHO, de Deen dr. H. Mahler, aids de ‘San Francisco­hype’. Schmidt stierf zelf tien jaar later aan aids. Waren hij en al die 2500 andere aidspatiënten aan inbeelding gestorven en waarom groeide hun aantal zo snel?

De homoseksuele psychiater Casper G. Schmidt publiceerde zijn essay "De groepsfantasie-origine van aids" enkele maanden nadat Robert Gallo, zonder enig bewijs, op een persconferentie had verklaard de oorzaak van aids te hebben gevonden.

In zijn essay betoogt hij dat aids een typisch geval is van "epidemische massahysterie," vergelijkbaar met b.v. de door Skepter beschreven Belgische colacrisis. In dergelijke epidemieën staat volgens Schmidt een gefantaseerde vergiftigingsdreiging centraal.

Bij homo's en drugsverslaafden kwam die door "hiv" bevestigde groepsfantasie voort uit schaamte, aldus Schmidt. Dat dergelijke gevoelens kunnen leiden tot aids en de dood, zoals Schmidt schrijft, heb ik in deel 3 al laten zien.

De aanleiding voor de aids-epidemie was volgens Schmidt een ruk naar rechts aan het einde van de jaren 1970; de "morele meerderheid" koos plezierzoekers, zoals promiscue homo's, als zondebok voor haar frustraties, en ontketende een "heksenjacht" die rituele "offers" vereiste voor haar verlossing.

Wat de waarde is van Schmidts theorie is onduidelijk, maar ze verklaart in elk geval deels hoe de "San Franciscohype" kon uitmonden in massahysterie. Ze verklaart ook waarom aids-patienten zich als makke schapen lieten "offeren," door zich de dodelijke behandeling met AZT te laten verkopen als "levensverlengend" [1] - een bewering die steunt op de mythe van de onvermijdelijke fataliteit van aids.

Schmidt overleed naar verluidt aan een "aids-gerelateerde ziekte" die mogelijk veroorzaakt is door de schaamte die hij "tot zijn afgrijzen" ook bij hemzelf had geconstateerd. Het zou natuurlijk ook kunnen dat het gebruik van drugs en/of medicijnen, die hij in zijn psychosomatische theorie van aids niet als risicofactoren onderkende, hem fataal is geworden.

Ook de toenmalige regering ­Reagan leek zich meer zorgen te maken over de defensie en het begrotingstekort dan over een emstige bedreiging van de volksgezondheid. Pas in 1986 repte Reagan over aids en zelfs toen voorkwamen conservatieven in de regering de verstrekking van schone naalden en condooms aan junks en prostituees. Begrijpelijkerwijs wantrouwden veel Amerikaanse homoseksuelen de overheid en alle voorlichting en berichtgeving over aids. Hierbij kwam dat de tolerantie ten aanzien van homoseksualiteit in grote steden als New York, Los Angeles en San Francisco langzaam aan het toenemen was. Homoseksuelen waren bang dat die tolerantie weer zou omslaan als bleek dat aids een seksueel overdraagbare ziekte was. In deze sfeer van wantrouwen en angst ontstonden er actiegroepen, die de relatie tussen hiv en aids ontkenden.

Amerikaans onderzoeksgeld voor aids bedroeg in 1982 3,4 miljoen dollar, per patiënt meer dan het drievoudige van wat tegenwoordig aan kankeronderzoek wordt uitgegeven [2], en groeide naar 602 miljoen dollar in 1989. Alhoewel Reagan slim genoeg was om pas na zijn herverkiezing iets over de "San Franciscohype" te zeggen - overigens in 1985, niet '86 - kan dus moeilijk beweerd worden dat er onder zijn bewind geen geld voor onderzoek beschikbaar werd gemaakt.

Aangezien "hiv"-positiviteit onder prostituees vrijwel uitsluitend beperkt is tot de groep die drugs gebruikt, lijkt bij hen drugsgebruik de reden voor een positief testresultaat te zijn. Met condooms wordt dan de "verspreiding" van "hiv" niet voorkomen. Schone naalden moedigen drugsgebruik aan en dragen dus wellicht bij aan de verspreiding van "hiv"-positiviteit.

"De aids-virus-mythe is zeer welkom bij sommigen [in the homoscene] omdat het homo's volledig ontslaat van verantwoordelijkheid voor aids. Het stelt hun in staat zichzelf te zien als onschuldige slalchtoffers. Uit het niets komt opeens dit kwaadaardige virus en het doet het helemaal alleen. Het heeft niets te maken met het snuiven van 'poppers,' niets ook met het slikken van pillen of het roken of injecteren van verschillende drugs," aldus de homobevrijdingsactivist John Lauritsen die, net als Peter Duesberg, bestempeld is als homofoob alleen al voor het bekritiseren van "poppers."

Daar komt bij dat homoseksuelen niet bang waren dat "tolerantie [t.a.v. homoseksualiteit] weer zou omslaan als bleek dat aids een seksueel overdraagbare ziekte was," maar dat die om zou slaan als aids in verband gebracht kon worden met hun levensstijl. Ze wilden juist dat het "een virus was dat IEDEREEN kon treffen."

Wordt vervolgd.

1. In dit nieuwsbericht wordt de dodelijkheid van AZT eufemistisch aangeduid als "meer chronisch dan terminaal." AZT kan nog steeds onderdeel uitmaken van de combinatietherapie die tegenwoordig in rijke landen wordt gebruikt, maar de dosering is in de loop der jaren verminderd. Amsterdams onderzoek waarin ondanks 109 dosisverminderingen en 280 (!) bloedtransfusies, na twee jaar 70 van de 97 patienten waren overleden, demonstreert de giftigheid van AZT.

2. Aantal patienten in 1982 is totaal aantal gevallen tot 1983 minus totaal aantal doden = 1221 - 748 = 473. Bedrag per patient = (3,4 10^6 / 473) * inflatiecoefficient van 2,341 = 16827. Budget per patient voor kanker in 2012 = 4901. 16827 / 4901 = 3,4.