Het hiv/aids-bedrog volgens Skepter (2)

"Skepter is een populair-wetenschappelijk tijdschrift waarin allerlei buitengewone claims, omstreden theorieën en onorthodoxe methoden kritisch onder de loep worden genomen," aldus de stichting Skepsis over haar uitgave. In het nummer van 16 mei 2011 staat het artikel "Het hiv/aids-bedrog" van Dirk Koppenaal dat ik in een aantal artikelen zal becommentariëren.

Het aidsonderzoek was van meet af aan een succesverhaal. De jaren van fundamenteel onderzoek door virologen en immunologen bewezen nu hun nut: de eerste patiënten werden begin 1981 beschreven en aan het eind van het jaar had de ziekte al een naam: Acquired Immune Deficiency Syndrome, of aids. In 1983 vonden onderzoekers van het Pasteur Instituut een onbekend virus in het weefsel van aidspatiënten. Dat leverde de Franse arts Luc Montagnier in 2008 de Nobelprijs voor Geneeskunde op. De Amerikaan Robert Gallo isoleerde het virus kort na hem en waar Montagnier een slag om de arm hield, wees Gallo het virus aan als enige veroorzaker van aids. In korte tijd werd ook een aidsonderdrukkend medicijn ontwikkeld, azidothymidine of AZT.

Tenzij het binnen een half jaar bedenken van een naam als een hele prestatie beschouwd wordt, kan aidsonderzoek moeilijk een succesverhaal genoemd worden. Pas twee jaar nadat een retrovirus als mogelijke oorzaak genoemd werd "vonden onderzoekers van het Pasteur Instituut een onbekend virus in het weefsel van aidspatiënten." Deze "vondst" voldeed echter niet aan de regels voor de identificatie van een nieuw retrovirus, die Françoise Barré-Sinoussi - met wie Montagnier zijn Nobelprijs moest delen - tien jaar eerder had opgesteld. Robert Gallo wees niettemin "het virus aan als enige veroorzaker van aids," maar de enige aanwijzing die hij daar voor had was dat "hiv-geïnfecteerde" meerkernige cellen, die niet in aids-patiënten voorkomen, een "arrangement van nuclei in een karakteristieke ringformatie" vertoonden. Wat dat precies met aids te maken had, vertelde hij er helaas niet bij. AZT, dat al in 1964 was gesynthetiseerd, werd in 1987 geintroduceerd als aidsremmer en is "onverenigbaar met leven."

Vanaf 1987 werden wereldwijd aidscampagnes gestart om de mensen voor te lichten over aids en de preventie ervan; ‘sterf niet door onwetendheid’ stond in folders die in Engeland huis aan huis werden bezorgd. In ons land werd aids voor het eerst in 1982 gesignaleerd en er werd meteen met aidspreventie begonnen: 1983 voorlichting over aids, 1985 controle van donorbloed. Iedereen weet het intussen: wie hiv-positief is, krijgt uiteindelhk aids, en men heeft slechts de keus tussen zware medicijnen gebruiken of voortijdig dood gaan aan aids. Op dit moment zijn ruim 25 miljoen mensen aan aids overleden en er zijn ruim 33 miljoen hiv-besmettingen.

In tegenstelling tot aidsonderzoek, is hiv/aids-propaganda inderdaad een groot succes geweest. Sub-Sahara Afrika neemt volgens de schattingen voor 2009 72% van het aantal aids-doden voor zijn rekening. Een Afrikaan kan, in tegenstelling tot een westerling, echter zonder hiv-test al als aids-geval bestempeld worden als hij b.v. meer dan een maand diarree, koorts en een volhardende hoest heeft; dit zijn echter veelvoorkomende symptomen van allerlei ziektes in Afrika. Naast het aantal geregistreerde overleden aids-gevallen worden voor het schatten van het aantal aids-doden in Afrika ook "schattingen van het aantal volwassenen en kinderen die hiv-geïnfecteerd zijn, en schattingen van overlevingstijden van infectie met hiv naar de dood voor volwassenen en kinderen geïnfecteerd met hiv" gebruikt. Er wordt dus aangenomen dat "hiv" aids veroorzaakt en dat men kan inschatten hoe lang het ongeveer duurt voor een "hiv-geïnfecteerde" persoon aids krijgt en overlijdt. Deze inschatting is natuurlijk weer gebaseerd op schattingen uit ander jaren enz.

Schattingen van het aantal "hiv-geïnfecteerde" personen zijn "voornamelijk gebaseerd op onderzoek onder zwangere vrouwen die kraamklinieken bezoeken." Het is echter een bekend gegeven dat zwangerschap de in Afrika gebruikte test positief kan laten uitvallen. Zo liet in 2004 onderzoek onder vrouwelijke adolescenten in Swaziland zien dat 6% "hiv"-positief was; één vijfde van de 32,5% die geschat was op basis van kraamkliniekonderzoek. Dus zelfs als "hiv"-positiviteit besmetting met een gevaarlijk virus zou betekenen - wat het niet doet - en zelfs wanneer een zinvolle definitie voor aids gehanteerd zou worden - wat niet gebeurt - dan nog zouden de cijfers betekenisloos zijn.

In het begintijdperk van het aidsonderzoek waren er zeker nog kennishiaten, maar nu, ruim 25 jaar na de ontdekking van aids, zijn er ruim 175.000 wetenschappelijke publicaties over aids en hiv verschenen, en is er nog maar weinig dat we niet van hiv en aids weten.

"Vijfentwintig jaar na de identificatie van hiv als veroorzaker van de ziekte aids hebben virologen en immunologen nog niet duidelijk kunnen maken op welke manier dit virus het immuunsysteem te gronde richt," aldus Matthieu klein Tank in SOA AIDS Magazine. "We begrijpen er nog niks van," licht Rob de Boer, theoretisch immunoloog aan de Universiteit van Utrecht toe, "en er is nog steeds behoefte aan onderzoek naar de werking van het immuunsysteem." Dat betekent ook dat op de vraag wat er nou precies mis moet zijn met het immuunsysteem zodat aids ontstaat, een antwoord nog niet in zicht is. Maar "met een paar ton extra" was de Boer wel wat dichterbij gekomen dan hij nu is - volgens hemzelf dan. Het doet je wel afvragen wat voor kennis er nu precies in die "175.000 wetenschappelijke publicaties over aids en hiv" te vinden is.

Wordt vervolgd