<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)
Facebook en Twitter generatie is kinderachtig, banaal en zelf-obsessief
Dit weekend stond er een interessant artikel op de Engelstalige Daily Mail. De gerenommeerde wetenschapper Susan Greenfield, gespecialiseerd in onderzoek op het gebied van het brein, liet vrij ongenuanceerd haar mening weten over de huidige Twitter en Facebook generatie.
Het is een generatie die met name in zichzelf is geïnteresseerd. Ze zijn voortdurend op zoek naar bevestiging, bijna op het kinderlijke af. De mensen die zich voortdurend op sociale netwerken begeven, bevinden zich in een soort van identiteitscrisis, die net als vroeger, een schouderklopje van hun mama nodig hebben: “Kijk eens naar mij mama, naar wat ik online bericht heb.” Greenfield vindt ook de inhoud van de berichten van bedenkelijk niveau. Banaal noemt ze het. Waarom zou er ook maar iemand geïnteresseerd zijn in het feit dat je een kop koffie aan het drinken bent?
Vroeger lieten we een schilderij van onszelf maken. Nu bieden online tools deze mogelijkheid. Iedereen kan nu een mini-beroemdheid worden door online een grote groep aan vrienden te verzamelen. Sue Palmer, auteur van het boek “Toxic Childhood: how modern life is damaging our children… and what we can do about it” zegt hier het volgende over: “People used to have a portrait painted but now we can more or less design our own picture online. It’s like being the star of your own reality TV show that you create and put out to the world.” Hierdoor zetten mensen alleen maar berichten online die “Facebook-waardig” zijn. Om maar online kuddos te winnen. Jezelf voortdurend belangrijker maken dan je daadwerkelijk bent.
Uiteindelijk kunnen volgens Greenfield sociale netwerken er toe leiden dat de structuur van ons brein wordt aangepast. De neurale verbindingen passen zich aan. Hetgeen er uiteindelijk voor zorgt dat we ons minder goed kunnen concentreren, ons minder goed verbaal kunnen uitdrukken en dat we elkaar niet meer in de ogen durven aan te kijken tijdens een gesprek.
Het is een debat dat steeds vaker te horen is. Nicholas Carr is met zijn boek “The Shallows” de grote aanstichter van deze discussie. Ook hij vraagt zich af of we dankzij het Internet nu juist slimmer of dommer worden (zie het artikel Van internet word je dommer). Sherry Turkle stond in haar boek “Alone Together” stil bij het feit dat mensen dankzij sociale media eigenlijk steeds asocialer worden (Zie het artikel: Van sociale media word je asociaal). De hele dag zijn we bezig om ons met jan-en-alleman digitaal te verbinden, en zodra we elkaar in levende lijve ontmoeten grijpen we bij een dood moment in een gesprek al weer naar onze smartphone. Auteur Eli Pariser verhaalt in zijn boek “The Filter Bubble” dat we dankzij zoekmachines en sociale netwerken een trechtervisie ontwikkelen. Door personalisatie en mensen met dezelfde interesses te volgen krijgen we alleen nog maar het nieuws te zien dat we zelf willen horen. Weg serendipiteit. (Zie ook het artikel: Bestaat serendipiteit nog wel?) En tot slot kun je je afvragen of al dit internet geweld ons geheugen niet verpest (zie het artikel: Te veel informatie tast ons geheugen aan).
Het lijkt wel alsof de negatieve verhalen steeds vaker de boventoon voeren. Hebben sociale netwerken eigenlijk wel zo’n positieve invoed op ons leven?
Ik heb geen facebook of twitter account, ook geen iPad of iPod, ik heb zelfs geen mobieltje. Wel krijg ik regelmatig visite of ga uit eten met bekenden (vrienden is een groot woord daar heb je er maar 1 of 2 van).
Ik zou internet niet willen missen maar krijg beslist geen trauma als het er niet meer zou zijn, ik lees nog steeds veel en was / ben dol op studeren ;)
authenticiteit.... lacht om namaak...
ziekelijk toch...
Goed artikel met prima links... thx chef...
Yeah right. Zwets er maar op los zoals Kurzweil.
Ik vind dit soort ongefundeerde bangmakerij misschien nog wel erger dan het geneuzel op Facebook en Twitter.
Elkaar in de ogen kijken (echt in de ogen kijken) tijdens een gesprek is een van mijn favoriete bezigheden.
De oude media staan ook al jaren vol met onzin. Natuurlijk gaat het daar om een echte beroemdheid, maar zijn koffie is natuurlijk net zo interessant als die van me buurman. Koppel dit aan de idolisatie van beroemdheid, en je bent al een eind op weg.
Huidige sociale media zijn natuurlijk wel een perfect medium om uiting te geven aan deze onzin. Maar zeiden we dat ook al niet van de SMS-jes?
Als zelf verklaard expert denk ik dat de oorzaak meer in de identiteit crisis, en de constante hunkering naar bevestiging ligt. Die zelf zijn oorsprong weer vind in onzekerheid, en angst.
ADHD iemand? ;)
Het internet heeft dit fenomeen onder de aandacht gebracht door het zichtbaar te maken en dat, dat heeft mij de ogen geopend (ik mij niet alleen volgens mij) hoezeer ego-centrisme - en de daarbij behorende extrinsieke reflectie van het ego - als een mentaal ziektebeeld (adhd / autisme) van het brein, onder de mensen aanwezig is !
Het is een aandachts-ziekte die in onze omgeving nadrukkelijk zichtbaar maakt wat er loos is met mens, brein, informatie, gezondzijn, orientatie, etc etc
Ikzelf ben me helemaal een hoedje geschrokken - als ik eerlijk ben - over de omvang van dit issue en de enorme kansen die - mede door de zichtbaarheid ervan - ons onder de neus wordt gewreven;
Elk nadeel heb z'n voordeel; tis enkel een kwestie van in het centrum van de focus zetten (aandacht geven), er van leren en er maximaal voordeel uit halen !
Are you eyeballing me? boy?
I;am to you.LOL
Well, that;s for sure,:)