<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Jack de Vries: van oetlul tot slijmbal

Columns van Max Pam

Bladerend door oude recensies viel het mij op dat de befaamde Manderijnen op Zwavelzuur van Willem Frederik Hermans regelmatig “scheldkritieken” worden genoemd. Dat verbaasde me. Hermans is scherp en gemeen, maar schelden doet hij haast nooit. Het ergste scheldwoord dat ik van hem – en dus niet van zijn romanpersonages ­ – heb kunnen vinden is: oetlul.

In een gefotokopieerd krantenstukje, afgedrukt in de Mandarijnen, heeft Hermans die kwalificatie met de hand boven de naam van Aad Nuis geschreven. Die zat hem toen dwars in de Weinreb-affaire.
Een mooi woord: oetlul. Veel mooier dan droplul, eikel of stommeling.

Paulien Cornelisse heeft eens uitgelegd dat niemand weet waar dat geheimzinnige “oet” eigenlijk voor staat, maar
dat maakt dat woord des te mooier.

Wie met enige regelmaat stukjes schrijft, wordt zo af en toe overvallen door de behoefte om te schelden. Als beschaafd mens zie je daar meestal toch van af. Schelden doet geen pijn, zei je moeder. Dat is weliswaar onzin, want een vuile scheldpartij kan behoorlijk aankomen, maar het is ook een feit dat dat gebruiker van scheldwoorden er zelden beter van wordt.

www.maxpam.nl