De bewoners van Tripoli worden moe van de oorlog

De explosie was zo dichtbij dat de schokgolf bijna de TV van de muur scheurde. De ramen trilden. De hotelmeid, die slechts enkele momenten eerder naar me had geglimlacht toen ze vroeg om binnen te komen, sprong in de lucht en viel toen op het bed. Ze keek omhoog, haar expressie veranderde van angst naar vermoeidheid.

"Ik moe", zei ze in gebroken Engels.

Ze bedoelde moe van de luchtaanvallen maar je kon ook zeggen moe van wat het leven in Tripoli is geworden. Dinsdag was de slechtste dag van bombardementen in de campagne van de NAVO maar de bommen vallen elke dag. Hoewel de doelen zelden in burgerslachtoffers resulteren is de psychologische tol duidelijk te zien.

Kol. Moammar Gaddafi's regime is onder zware druk door een militaire, economische en diplomatieke aanval. Een deel van die strategie omvat onder meer het slopen van zijn wil en de wil van zijn aanhangers door het leven in Tripoli harder en harder te maken.

“Wat willen ze?”

Het meest duidelijke probleem is een tekort aan brandstof, normaal geïmporteerd vanwege een gebrek aan raffinaderijen hier. De blokkade van de haven heeft de laatste drie maanden tankers verhinderd om de haven binnen te lopen en maakt dat een aantal straten in deze stad meer op parkeerplaatsen lijken. Chauffeurs staan in de rij, soms dagenlang, om hun tanks te vullen.

De ironie dat dit olierijke land door zijn brandstof heen raakt is niet voor iedereen een achteruitgang. Er is zware beveiliging bij de tankstations om de bijna dagelijkse gevechten de kop in te drukken als het geduld opraakt. Het geweld werd zo erg dat ambtenaren de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden hielden om vrouwelijke bestuurders te beschermen. In plaats van enkele dagen te wachten, wachten vrouwen 12 uur.

De achttienjarige Ismael, de enige vrouwelijke chauffeur in haar familie, moest haar vrije dag van school spenderen met wachten om de brandstoftank van de familie te vullen.

"We willen een goede relatie met Europa hebben", zei ze met ergernis, "maar als ze zo doorgaan zullen we ze verwerpen. Wat willen ze, kolonialisme in Libië?"

Iedereen die we spreken is boos op de NAVO en de Verenigde Staten. Als er woede is tegenover Gaddafi zijn de meeste niet bereid om dat te zeggen. Als een journalist hier wordt je zo strak geleid dat het moeilijk is om een eerlijke beoordeling te krijgen van wat mensen denken. Onze regeringsoppassers schaduwen ons waar we ook heengaan. De mensen praten alsof ze spreken van een zorgvuldig gekozen script dat ze wel of niet kunnen geloven maar ze weten dat ze dat moeten herhalen in aanwezigheid van onze begeleiders.

“God, Gaddafi, Libië

Op een recente middag op Green Square was er, niet verrassend, universele ondersteuning voor Gaddafi. Fatima is zestig jaar oud en woont haar hele leven in Tripoli. "We zijn hier met onze leider", zei ze, terwijl ze haar vuist wild schud ter benadrukking. "We zullen hier met hem sterven".

Nasser, een taxichauffeur in zijn veertiger jaren gaf ons zijn versie met hetzelfde thema. "We zullen Libië nooit aan Italië, Frankrijk en Amerika geven", zei hij. "We zullen vechten tot het einde."

En dan is er dit lied dat bijna net zo snel begint als we uit de auto stappen: "Allah, Moammar, Libië, ubas". God, Khadafi, Libië dat is het.

Maar onder de oppervlakte van de pro-overheid gezangen en verzamelingen is er onenigheid in deze stad. Het is moeilijk te zeggen hoe groot en georganiseerd het is. De NAVO hoopt dat luchtaanvallen, lange rijen bij de pompstations en een onderdrukte economie de ingehouden onvrede aan de kook zal brengen.

Tot nu toe is het niet gebeurt.

Door, Stephanie Gosk.

msnbc.msn.com