De Good , de Bad en de Victims

Het idee van "humanitaire interventie" dat achter het besluit om Libië aan te vallen is één van de centrale overtuigingen van onze tijd.
Het verdeelt mensen. Sommigen zien het als een edel, belangeloze gebruik van westerse macht. Anderen zien het als een rookgordijn voor een hedendaagse liberale imperialisme.

Ik wil het verhaal van hoe dit idee ontstaan en hoe het is uitgegroeid in de hoofden van een generatie van liberale mannen en vrouwen in Europa en Amerika, vertellen.
Het is het verhaal van een generatie die werd ontgoocheld door de traditionele machtspolitiek. Ze dachten dat ze over de oude corrupte structuren van de macht konden springen en rechtstreeks met de onschuldige slachtoffers van de oorlog over de hele wereld in contact konden staan.

Het was een groot utopisch project dat in de midden jaren '60 in Afrika begon en bloeide en verspreid werd over de hele wereld. Maar in de jaren '90 werd het gecorrumpeerd door dat wat het overstegen heette te hebben - westerse machtspolitiek.
En het hele concept lijkt gestorven te zijn in de horror van een bomaanslag op een hotel in Bagdad in 2003.

Wat we nu zien is de terugkeer van die droom in een spookachtige, halfslachtige vorm - waarbij het vertrouwen en hoop vervangen zijn door een nerveuze angst.
De moderne fase van de humanitaire interventie begint in 1968 met de Biafra oorlog. Het is een fascinerend moment, want het is waar het kader - de hedendaagse filter waardoor we nu alle humanitaire tragedies waarnemen - voor het eerst werd gebouwd.

Het oostelijk deel van Nigeria had de onafhankelijkheid uitgeroepen en noemde hun nieuwe staat Biafra .Als antwoord hierop werd door het Nigeriaanse leger de rebellenoverheid aangevallen. Het verging de Biafranen zeer slecht, maar niemand in het Westen gaf erom. Terwijl de Britse regering gelukkig veel wapens verkocht had aan de Nigerianen.

Maar toen ontdekte de Biafraanse regering een heel vreemdsoortige Public Relations- onderneming in Genève, genaamd MarkPress die een lijn uitzette om de manier waarop mensen in Europa de oorlog zagen te veranderen.
Ik heb een geweldige documentaire in het BBC-archief ontdekt , die vertelt wat er toen gebeurde. Hij is opgenomen in de kantoren van het PR-bedrijf en interviewt de mannen die de campagne uitvoeren.
Het laat zien hoe zij een oorlog die de mensen gewoon zagen als een politiek conflict in een ver land omzetten in iets hartverscheurends en dramatisch.

Het werd een morele strijd tussen duivelse politici in Nigeria - geholpen door cynische en corrupte politici in Londen die de wapens verkochten - en de onschuldige slachtoffers van de hongersnood als gevolg van de oorlog.
Hier is een passage. De Britse kranten gingen er op grootse wijze voor. En een nieuwe beweging ontstond. Het werd gedreven door morele verontwaardiging, gevoed door een afkeer van de oude Britse politieke klasse die het lijden voortzetten door middel van de verkoop van wapens. Beroemdheden traden toe.Zij hielden een vasten van 48 uur in Piccadilly Circus tijdens Kerstmis.

Hier zijn een aantal frames uit het nieuws.Wat er werkelijk gebeurt wordt duidelijk gemaakt door het bordje Battle of Britain 1940 - '69 BIAFRA. Het conflict werd op een template gezet die de hele beweging definieerde. Het was de Goede Oorlog. Een gerechtvaardigd verzet tegen het kwaad om de onschuldige, waar ook ter wereld bedreigd, te beschermen .
Net als de strijd tegen het fascisme in de Tweede Wereldoorlog.
Maar Biafra onthulde ook de verschrikkelijke gevaren van deze vereenvoudigde weergave van oorlogen - gevaren die de humanitaire beweging altijd zullen blijven achtervolgen .
Een uittreksel uit een zeer goed Timewatch programma vertelt over Biafra in de vroege jaren '90. De journalisten vertellen hoe ze overnamen wat Biafra's PR-bureau was begonnen - en hoe ze veel verder gingen. Zij creëerden de nieuwe image die de journalistieke opmaak voor de toekomst zou gaan definiëren mbt al deze humanitaire crises - het hongerende kind.
Maar de documentaire maakt ook heel duidelijk, dat de steun die het gevolg is van de golf van sympathie die deze beelden veroorzaakten, een verschrikkelijke onvoorzien gevolg had. Het verlengde een zinloze oorlog voor een periode van 18 maanden - en heeft daarmee bijgedragen aan de dood van honderdduizenden mensen.

Velen in de hulporganisaties hebben dit ontkend. Maar in de documentaire zegt de rebel- Biafra leider, kolonel Ojukwu, duidelijk dat hij de harde valuta die hij kreeg van de agentschappen , gebruikte om de wapens die hij nodig had om verder te gaan vechten , te kopen.
Door Biafra was een nieuw idee hoe de wereld te redden, ontstaan . En de man die het zou creëren was een jonge Franse arts, genaamd Bernard Kouchner. Kouchner had voor het Rode Kruis in Biafra gewerkt , maar hij walgde van de weigering van het Rode Kruis 'om de genocide die door de Nigeriaanse overheid begaan was, bekend te maken. Net als het Rode Kruis niet de verschrikkingen publiek gemaakt had, die ze in de Tweede Wereldoorlog in de nazi-concentratiekampen zag , omdat ze op stonden "neutraal" te zijn . Kouchner nam ontslag en ging terug naar Parijs, waar hij een nieuwe humanitaire organisatie stichtte, Medecins Sans Frontières. Neutraal zijn , zei Kouchner, betekent medeplichtigheid aan de gruwel. En Artsen Zonder Grenzen mogen nooit medeplichtig zijn. Ze staan aan de kant van de onschuldige slachtoffers.

Kouchner - en veel van de anderen, die Artsen zonder Grenzen oprichten - waren marxistische of maoïstische opstandelingen, maar ze waren teleurgesteld geraakt in deze utopische visies. En wat ze deden was het herschrijven van de politiek van de derde- wereld- bevrijding in een nieuwe vorm.
Het soort van bevrijding waarin ze geloofden ging boven die van de politiek van links en rechts uit en in plaats daarvan kwam het redden van personen uit de verschrikkingen van het totalitarisme, of dat nu van rechts of links kwam .Ze waren niet van plan om neutraal te zijn. Ze gingen om partij te kiezen. Maar het was de kant van de slachtoffers - omdat die neutraal zijn.
Hun eerste leus was "Er zijn geen goede en slechte slachtoffers".
In 1979 liet Kouchner dramatisch dit geloof zien. Hij huurde een schip om de Vietnamese bootvluchtelingen te gaan redden, die waren gevlucht voor het communistische regime, dat nu regeerde inVietnam.
De linksen - en veel liberalen - waren geschokt. Omdat dit "slechte slachtoffers" waren . Slachtoffers van de nobele anti-imperialisten, die Amerika verslagen hadden .
In een deel van een film die gemaakt is in de vroege jaren '80 , wordt het verhaal van zijn redding van de bootvluchtelingen verteld. Het werd gefilmd op het schip dat Kouchner ingehuurd had. Je krijgt zo een zeer goed gevoel voor de drive van Kouchner en zijn overtuigingen.(bron BBC)

Maar op hetzelfde moment dat de humanitaire beweging opstond , werden ook despoten één van de belangrijkste doelwitten voor dit nieuwe idealisme.Doordat de humanitaire beweging in het westen zo'n opmars heeft gemaakt , vindt er behalve humanitaire hulp ook veel militaire interventie plaats. De gevolgen hiervan zijn in talloze landen zichtbaar.
Vandaag de dag is het duidelijk dat de internationale realiteit, die voortgekomen is uit de contrarevolutie en de omverwerping van het socialisme in Europa, de wereld met veel vragen opzadelt over de toekomst van de mensheid. Sinds 1991 hebben we de Eerste Golfoorlog gehad en de interventie in Irak, en het uiteenvallen van het verenigde Joegoslavië met de tussenkomst van de VS en de NAVO, eerst in Bosnië-Herzegovina en vervolgens in Servië en Kosovo-Metohija. Daarna was het de beurt aan de voormalige Joegoslavische deelrepubliek Macedonië (FYROM). . Eind 2001 vond de interventie in Afghanistan plaats, als antwoord op de terroristische aanslagen op New York en het Pentagon op 11 september.
Nu in 2011 is Libië verscheurd en behalve the Good and the Bad (afhankelijk van point of view) zijn er in het hele land vooral Victims.

War on Libya Choose your enemis الحرب على ليبيا.flv