Een minderheidskabinet is hard werken

Zondagochtend. Het is kil in de kerk. Mark Rutte heeft zijn ogen gesloten. Kin op de borst en de handen gevouwen in de schoot. Voor het eerst in zijn leven, maar nood breekt nu eenmaal wet.

Sinds de SGP een sleutelrol heeft in de Nederlandse politiek, is het onverstandig een uitnodiging van Kees van der Staaij in de wind te slaan. Vooral de manier waarop: “gedoogsteun bespreek ik graag met u, direct na afloop van de kerkdienst.” Dan heb je als premier aan een half woord voldoende.

Een uur lang ten prooi aan verveling. Rutte doet voorzichtig één oog open. Hij loert opzij. Daar zit ie, direct naast hem; Kees van der Staaij, in zijn sobere donkere dracht. Hij sabbelt op een pepermuntje. Voorzichtig kijkt Mark op zijn horloge. Nog vijftig minuten, dan is de kerkdienst ten einde. Auw! Hij schrikt van een por in zijn zij. Het is Van der Staaij. De SGP-fractievoorzitter kijkt hem verbolgen aan. “In de hemel zijn geen horloges, maar enkel de gong van het Laatste Oordeel.” Oei! Rutte herpakt zich snel. Nu vooral ernstig kijken, concentreren en de wenkbrauwen fronsen.

www.koelman.com