<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

Libië brandt terwijl de wereld toejuicht

Hoe ging het in Libië onder het bewind van Gadaffi? Hoe slecht hadden de mensen het? Werden ze onderdrukt zoals nu algemeen wordt aanvaard? Laten we eens kijken naar de feiten.

Voordat de chaos uitbrak had Libië een lagere graad van opsluiting van gevangenen dan de Tsjechische republiek. Het stond op de 61ste plaats. Libië had de laagste kindersterfte van heel Afrika. Libië had de hoogste levensverwachting van heel Afrika. Minder dan 5% van de bevolking was ondervoed. In reactie op de stijgende voedselprijzen over de hele wereld, had de regering van Libië alle belastingen op voedsel afgeschaft.

Mensen in Libië waren rijk. Libië had het hoogste bruto nationaal product (BNP) en de hoogste koopkracht per hoofd van de bevolking van heel Afrika. De regering heeft ervoor gezorgd dat iedereen in het land deelde in de rijkdom. Libië had het hoogste Human Development Index van enig land op het continent. De rijkdom was gelijkelijk verdeeld. In Libië leefde een lager percentage van de bevolking onder de armoedegrens dan in Nederland.

Hoe werd Libië zo rijk? Het antwoord is olie. Het land heeft veel olie, en staat niet toe dat buitenlandse bedrijven deze middelen stelen terwijl de bevolking verhongert, in tegenstelling tot landen als Nigeria, een land dat in feite gerund wordt door Shell.

Zoals elk land lijdt Libië aan een overheid met corrupte bureaucraten die proberen om een groter deel van de taart te krijgen ten koste van iedereen. In antwoord hierop liet Kadaffi de olie-inkomsten rechtstreeks verdelen onder de mensen, omdat naar zijn mening, de overheid de mensen in de steek liet. Echter, in tegenstelling tot wat wordt beweerd, is Kadaffi niet de president van Libië. In feite heeft hij geen officiële positie in de regering. Dit is de grote fout die mensen maken. Zij beweren dat Kadaffi regeert over Libië, terwijl dat in feite niet zo is, zijn positie is min of meer een ceremoniële. Hij moet worden vergeleken met een grondlegger.

De ware leider van Libië is een indirect gekozen minister-president. De huidige premier is Baghdadi Mahmudi. Khadaffi de leider van Libië noemen is vergelijkbaar met Akihito de leider van Japan noemen. In tegenstelling tot wat uw media schetsen, variëren in Libië de meningen. Sommige mensen ondersteunen Gadaffi, maar willen Mahmudi eruit. Anderen willen beide eruit. Velen willen gewoon in vrede leven. Er is echter grote moeite genomen om een volksopstand te schetsen gericht tegen de vermeende leider van Libië, Gadaffi, terwijl hij in feite gewoon de architect is van het huidige politieke systeem van Libië, een mengsel van pan-Arabisme, socialisme, en islamitische regering.

Video's van protesten Pro-Gaddafi worden van Youtube verwijderd. "Pro Gaddafi Anti Baghdadi Mahmudi demonstrations in" youtube.com / watch? V = Ce5fLGNg0sk is verdwenen”. “Pro Gaddafi protesten voor de Libische ambassade in Londen" youtube.com / watch? V = pRwv0Ac8qbc is verdwenen.

Zijn de demonstranten in Libië vergelijkbaar met de demonstranten in Egypte en Tunesië? Helemaal niet. De reactie van de regering is gewelddadiger, en natuurlijk wordt buitensporig geweld gebruikt. Laten we echter voor een moment kijken naar de acties van de demonstranten. Het gebouw van het algemene Volkscongres, het parlement van Libië, werd in brand gestoken door woedende demonstranten. Dit is vergelijkbaar met demonstranten die het Capitool in brand steken. Denk je zelfs een moment dat de Amerikaanse regering werkeloos zou toekijken als demonstranten het Capitool in brand steken?

De rellen die nu uitbarsten komen niet van seculiere jongeren die verandering willen zoals in Egypte en Tunesië. Een groep die zichzelf "Islamitisch Emiraat van Barka" noemt, de vroegere naam van het Noord-westelijke deel van Libië, heeft tal van gijzelaars genomen en doodden twee agenten. Dit is geen recente ontwikkeling. Op vrijdag de 18e februari, stal de groep 70 militaire voertuigen na het aanvallen van een haven en het doden van vier soldaten. Helaas heeft een kolonel zich bij de groep gevoegd en hen van verdere wapens voorzien. De opstand begon in de oostelijke stad Benghazi. De Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken uitte de vrees voor een onafhankelijke Islamitisch Emiraat van Benghazi.

Dus waar komt deze plotselinge opstand vandaan? Het antwoord is dat dezelfde groepen die de VS al decennia financieren nu hun kans schoon zien om de controle over het land over te nemen. Een groep die recentelijk werd gearresteerd in Libië bestond uit tientallen vreemdelingen die betrokken waren bij talrijke daden van plundering en sabotage. De Libische regering sluit banden met Israël niet uit.

Groot-Brittannië financiert een Al Qaeda-cel in Libië, in een poging om Gadaffi te vermoorden. De belangrijkste oppositiegroep in Libië is nu het Nationaal Front voor de Redding van Libië. Deze oppositie groep wordt gefinancierd door Saoedi-Arabië, de CIA en de Franse inlichtingendienst. Deze groep verenigt zich met andere oppositiegroeperingen tot de Nationale Conferentie voor de Libische oppositie. Het was deze organisatie die opriep tot de "dag van de woede" die Libië op 17 februari van dit jaar in een chaos stortte.

Het deed dit in Benghazi, een conservatieve stad die altijd al tegen Gadaffi was. Opgemerkt moet worden dat de Nationale Front voor de Redding van Libië goed bewapend is. In 1996 probeerde de groep eerder om een revolutie te ontketenen in het oostelijke deel van Libië.

Waarom is de Verenigde Staten zo tegen Gadaffi? Hij is de belangrijkste bedreiging voor de Amerikaanse hegemonie in Afrika, omdat hij probeert het continent te verenigen tegen de Verenigde Staten. Dit concept heet de Verenigde Staten van Afrika. In feite heeft Gadaffi allerlei ideeën die in strijd zijn met de Amerikaanse belangen. De man verwijt de Amerikaanse regering het creëren van HIV. Hij beweert dat Israël achter de moord op Martin Luther King en president John. F. Kennedy zat. Hij zegt dat de 9/11 kapers werden opgeleid in de VS. Hij drong er bij Libiërs op aan om bloed te doneren voor de Amerikanen na 9/11. Khadaffi is ook de laatste van een generatie van gematigde socialistische pan-Arabische revolutionairen die nog steeds aan de macht zijn nadat Nasser en Hussein zijn geëlimineerd.

De Verenigde Staten en Israël hebben geen belang bij een sterke Arabische wereld. In feite lijkt het erop dat het elementaire plan is om Libië op de knieën te krijgen door chaos en anarchie. Niets is een betere garantie Libië te vernietigen dan een bloedige burgeroorlog. Het tribale systeem is nog steeds sterk in Libië en komt van pas om een dergelijke oorlog te genereren, aangezien Libië van oudsher verdeeld is in verschillende stammen.

Dit is ook de reden waarom de Libische regering reageert door het inbrengen van huurlingen. Tribale loyaliteiten gaan voor trouw aan de regering, met name in Benghazi, en dus heeft de centrale overheid geen controle meer over het oostelijke deel van het land. Het alternatief voor huurlingen is een conflict tussen de verschillende etnische groepen. Gadaffi heeft 41 jaar geprobeerd het land meer homogeen te maken, maar extern gefinancierde oppositiegroepen hebben weinig meer dan een paar dagen nodig om het land terug te werpen naar de 19e eeuw, toen de regio werd veroverd en verenigd door Europeanen. Het geweld is inderdaad overdreven, maar iedereen lijkt te vergeten dat de situatie niet hetzelfde is als in Tunis en Egypte. Tribale banden spelen een veel grotere rol, en dus wordt het conflict helaas bloediger.

Bedenk te allen tijde dat de gewelddadige Libische burgeroorlog niet vergelijkbaar is met de revoluties in Tunesië en Egypte. Beide revoluties betroffen vreedzame demonstranten die lijden onder armoede en in opstand kwamen tegen hun corrupte regeringen. De chaos in de Libische bestaat uit een mengsel van tribale conflicten, conflicten over olie-inkomsten (omdat de meeste olie zich in het oosten van het land bevindt), radicale islamisten in opstand tegen Gadaffi’s systeem van overheid, en destabilisatie van buiten door door het Westen gefinancierde groepen in ballingschap.

Gadaffi greep de macht in een vreedzame coup tegen een zieke koning 41 jaar geleden. Zijn ideologie is gebaseerd op vereniging en hij probeerde op vreedzame wijze zijn land samen te voegen met Egypte en Syrië. Er is een wonder nodig om het opgeroepen geweld te leiden tot een stabiele democratische regering in Libië, met volledige controle over het hele land. Het land is meer dan tweemaal de grootte van Pakistan, met maar 6 miljoen inwoners. Eindeloze woestijnen vormen een kloof tussen de steden. We moeten ons afvragen hoe veel meer naties er zullen worden verbrijzeld de komende maanden, terwijl de wereld toejuicht.

Door David Rothscum

www.informationclearinghouse.info