Currency Wars - Deel 3: openlijke strijd

dollar imperium

Het currency spel wordt al sinds mensheugenis op globaal niveau gespeeld. Tussen de grote valuta is voortdurend een wisselwerking gaande, met één leidend thema. Fiat valuta als onze munten zijn, zijn ze allemaal op weg om een waarde 0,0 te bereiken. Dat proces blijft alleen onzichtbaar omdat alle valuta tegelijk dalen. Dan gaat de euro weer wat naar beneden, dan weer de Japanse Yen, dan weer de dollar, dan weer de euro, etc. Dat wekt de suggestie bij het grote publiek dat valuta niet minder waard worden en slechts ten opzichte van elkaar bewegen. Degenen die hun postzegel van 2 (gulden)cent nog kunnen herinneren , weten echter beter....

Als het proces van inflateren van de munt (meer geld bijmaken, al dan niet via het bankwezen in de vorm van krediet uit de lucht) rustig aan gaat, zal er weinig spanning ontstaan tussen landen onderling. Dat wordt anders als landen zich gaan haasten om te devalueren. Niemand wil zijn export beperkt zien omdat zijn buurland de munt devalueert. Er ontstaat een heuse oorlog, een 'currency war'.

De VS gaat met QE2 nu zonder omhaal rechtstreeks schulden 'monetizen'. Dit beleid staat in contrast met andere landen. Verschillende landen in de EU hebben flinke bezuinigingsmaatregelen afgekondigd om het oplopen van de schulden tegen te gaan. Terwijl zij proberen de boeken op orde te krijgen, blijft de VS vrolijk dollars bijprinten onder het dollar imperium.

Dit wekt in toenemende mate wrevel tussen machtsblokken. De VS krijgt een export voordeel door een lager wordende dollar. Bovendien worden veel dollars door het buitenland gehouden. Als de dollar minder waard wordt, zijn ook de schulden van de VS minder waard. Zo wordt het spendeergedrag van de VS voor een deel gedragen door buitenlandse crediteuren. Precies zoals je het voor je ziet bij een imperium, waar de keizer belasting heft van de overwonnen gebiedsdelen. Ditmaal via het ingenieuze schuldensysteem achter het dollar imperium.

Als zijstapje kan het Plaza-akkoord uit 1985 worden genoemd. Japan stemde toe dat de Japanse Yen flink in waarde toenam ten opzichte van de dollar, waarmee de VS export destijds een welkom zetje kreeg. Japan werd daarmee aantrekkelijk voor kapitaal, en het land beleefde een boom van instromend kapitaal met een vastgoed hausse, gevolgd door een verschrikkelijke bust. Het knappen van de Nikkei- en vastgoedbel in Japan zijn ze nog steeds niet te boven. En dat terwijl Japan heer en meester is in QE: Quantitative Easing. Hét voorbeeld uit de praktijk waarom QE domweg niet werkt.

De onderlinge strijd wordt nu steeds openlijker gevoerd. In de media verschijnen wekelijks uitlatingen van officials, tekens van wrevel tussen machtsblokken. Er gaat geen G20 meeting voorbij of we zien de scheuren in het oppervlak. De VS beschuldigt China van manipulatie van de Chinese Yuan (die is gekoppeld aan de dollar), terwijl China meent zich te moeten beschermen tegen het dollar imperium om niet een soort tweede Japan uit 1985 te worden. De Chinezen liggen weer niet lekker in de rest van Azië (lees: Japan). Het recept voor een heet diner, het is slechts wachten op de kok. De VS blaast de laatste adempjes in het dollar-imperium zonder een reddingsboot op te zoeken, terwijl de rest van de wereld geen raad weet over een alternatief. De SDR (Special Drawing Rights) van het IMF of toch een Internationale markt met diverse machtsblokkenen zonder grote leider?

Het startschot voor schermutselingen lijkt te gaan komen in de vorm van handelsbeperkingen. Obama zal op een gegeven moment politiek gedwongen zijn om deze beperkingen in te stellen tegen China, waarna de Grote Depressie 2.0 echt van start kan.

Wie zal nou toch onze nieuwe Credit Anstalt worden?