<< error >> (our Markdown requires valid webpage links, not image links, see manual)

Waarom normaal kindergedrag een aandoening IS en homosexualiteit een aandoening WAS.

Zes willekeurige eigenschappen vinden van een normaal gedrag en je krijgt een zware neurobiologische aandoening.

Zes andere willekeurige eigenschappen vinden van ook nog normaal gedrag en je hebt NIET dezelfde neurobiologische aandoening.

De aandoening waarvan men zegt dat er abnormale stoffetjesstromen circuleren in de hersenen, maar die zodanig weinig abnormaal zijn, dat ze niet als een diagnosemiddel kunnen gebruikt worden.

Wat hier van groot belang is, is het woordje abnormaal.
Dit is de term die men onthoudt, zelfs al toont men het abnormaal zijn niet aan.

Maar dat ene woord wijst in de richting van de ziekte, die men er wil van maken.

Zes keer een willekeurige gedragstrek hebben, elk afzonderlijk onschuldig, is dan wel een aandoening.

1 maal is geen aandoening of 1x0 = 0
2 maal is geen aandoening of 2x0 = 0
3 maal is geen aandoening of 3x0 = 0
4 maal is geen aandoening of 4x0 = 0
5 maal is geen aandoening of 5x0 = 0
6 maal is geen aandoening of 6x0 → maar wel: Prijs !!!

De prijs wordt evenwel alleen maar toegekend aan het kind, als blijkt dat de OMGEVING 'lijdt' aan de gedragstrekken, die afzonderlijk zelfs niet eens een aandoening zijn.

Vroeger had de omgeving 'last' van homoseksualiteit.
Toen was dit een ziekte.
Nu is die last verdwenen en is de ziekte voorbij.

Stel nu eens dat de omgeving, waarin kinderen opgroeien, opnieuw overweg zal kunnen met het gedrag waarmee kinderen al duizenden jaren geboren worden, zal dat 'gedrag' dan nog een ziekte blijven?

Een ziekte die zelfs niet door artsen kan vastgesteld worden.
De omgeving (tot multidisciplinair team gebombardeerd) bepaalt of overlast een neurobiologische aandoening is.
Artsen zelf weten het niet eens, ze vermoeden het alleen maar en kunnen niets wetenschappelijk aantonen.

Als nu de abnormale stoffetjesstromen in de hersenen echt abnormaal zouden zijn, waarom wordt dan nagelaten om die te parametriseren en te bepalen bij welke graad van stoornis er een aandoening is?

Waarom wordt nagelaten om aan te tonen dat harddrugs iets verbeteren aan vermeende gestoorde stoffetjesstromen?

De grootste denkfout die het medisch bedrijf maakt, is het nalaten om de vele comorbiditeiten van de ziekte, als een diagnosemiddel te definiëren.

Men stelt vast dat normale kinderen groter zijn en zwaarder wegen (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen niet agressief zijn (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen geen wanen en geen psychotisch gedrag vertonen (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen niet spontaan doodvallen aan een aangeboren hartziekte (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen minder depressief zijn (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen vlotter slapen en minder slaapstoornissen hebben ( een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen minder met een wazige blik kijken en absoluut geen robotmatig gedrag vertonen (een comorbiditeit).
Men stelt vast dat normale kinderen niet lijden aan een hoge bloeddruk, die normaal bij ADHD zou voorkomen als een comorbiditeit.

Als daarvan nu eens een score zou opgemaakt worden, kan toch met een veel grotere zekerheid van een echte aandoening gesproken worden en zouden artsen opnieuw kunnen meespelen in het stellen van een diagnose.

Nu zijn ze alleen maar naamleners om een toxicomanie in te stellen.

Vraag is dan wel of het instellen van een toxicomanie met psychotica aangewezen is bij zieken met een comorbiditeit van wanen of psychotisch gedrag?

Of zelfs met depressies? En hoge bloeddruk?
Of met stoffen, die nog meer doen vermageren?
Of doen wakker houden 's nachts?
Of dwangmatig (robotachtig) psychotisch maken?

Al wil niemand geweten hebben dat in 2005 het CBG (College ter Beoordeling van Geneesmiddelen) een document liet verspreiden waarin gesteld werd dat lage doseringen van het superveilige methylphenidaat de symptomen van ADHD doen verergeren.

Conclusie: Methylphenidaat gebruiken, diende als een (wetenschappelijk?) diagnose-middel.
Zelfs normalen werden ziek en bij twijfel organiseerde Zitstil voor kinderen zonder gedragsstoornissen, gepaste omstandigheden om die ongemakken uit te lokken.

De comorbiditeiten staken de kop op en de ongemakken ermee bestempelde men meteen als een ziekte.
Zo succesvol zelfs, dat er nu sprake is van een epidemie.
Een epidemie die met (dure) antipsychotica moet behandeld worden.

De comorbiditeiten, weetjewel?

www.adhdfraude.net