Palestijnen wegpesten uit Jeruzalem

Mahmoud Alami, een taxichaufeur uit Jerusalem kent de stad als zijn broekzak. En hij weet ook hoe de stoplichten werken.
Er is er een die hij een beetje vreemd vindt. Die bevindt zich tussen Beit Hanina, een Palestijnse wijk en Pisgaat Zeev, een joodse wijk.
Het stoplicht blijft 5 minuten lang op groen staan voor inwoners van Pisgaat Zeev. Maar als je in en uit Beit Hanina wilt dan gaat dat met twee auto’s per keer en dat veroorzaakt enorme verkeersopstoppingen. Stoplichten naar joodse wijken en nederzettingen blijven gemiddeld anderhalve minuut op groen staan en in Palestijnse gebieden is dat 20 seconden. Een licht staat zelfs maar 10 seconden op groen.

De Palestijnen zitten vast zegt Amir Daud, een andere taxichauffeur. Het kenmerkt de benarde situatie voor die mensen.

Budgettaire discriminatie

Verkeersopstoppingen is niet de enige probleem dat de infrastructuur en de algemene voorzieningen in Palestijnse wijken in Jeruzalem teistert. De straten zijn slecht onderhouden, smal, hobbelig, vol met gaten en scheuren. Verkeersborden en trottoirs komen nauwelijks voor.

De vuilnisbakken zijn meestal voor gemeenschappelijk gebruik en er zijn er veel te weinig van, zodat voetgangers die midden op de straat moeten lopen door het vuilnis waden. Joodse wijken en nederzettingen hebben daar geen last van. Deze misstanden worden officieel ontkend, maar inofficieel weet men best wel wat er werkelijk speelt. De gemeente portefeuille voor Sport, toont nog het meest schrijnende voorbeeld: 0,5 procent gaat naar Palestijnse wijken en de rest naar Joodse.

Levens kwaliteit

Nisreen Alyan een medewerker van de ‘ACRI’ (Association for Civil Rights in Israel), is pasgeleden een handtekeningen actie gestart tegen de gebrekkige vuilophaaldienst in de Palestijnse wijk Tsur Baher, in oost Jeruzalem. Ondanks dat er 20.000 mensen wonen wordt er maar van 12 straten vuilnis opgehaald. Zwerfhonden soms met hondsdolheid besmet, worden aangetrokken door de vuilnishopen. Bewoners zijn door deze dieren aangevallen en de kinderen durven niet meer naar buiten. Er zijn geen parken voor ze, ze hebben alleen de straten vol auto’s honden en afval.
In de petitie vraagt de ACRI aan de gemeente haar wettelijke verantwoordelijkheid te nemen, niets meer en ook niets minder. Alyan heeft de gemeente al eerder op de hoogte gebracht van de problemen in Tsur Baher. Maar de gemeente zegt er niets aan te kunnen doen, dat de vuilniswagens helaas niet in de smalle steegjes kunnen.

Een van de inwoners legt uit, dat er gewoon te weinig wegen in Tsur Baher zijn.

Terwijl voor de meeste Palestijnse wijken een bouwstop van kracht is, mag in Tsur Baher wel gebouwd worden. Veel van het gebied wordt benut door Har Homa, waarvan een deel zich bevindt aan de andere kant van de Israëlische scheidingsmuur. En daar is geen aansluiting meer met de resterende infrastructuur.

De afwezigheid van voldoende wegen betekent ook dat nooddiensten niet alle delen van de wijk kunnen bereiken. Er zijn kinderen verbrand in huizen die in brand stonden. En omdat ambulances niet zonder politie escorte Palestijnse wijken in mogen zijn inwoners overleden doordat de hulp te laat kwam. Ambulances moeten vaak wel een half uur wachten op escorte.

Belasting betalen

In Tsur Baher zijn geen stoplichten. Om hun kinderen te beschermen hebben de inwoners geld bijeen geschraapt om verkeersdrempels te kunnen laten aanleggen.
In andere Palestijnse wijken hebben Palestijnen geld bijeen gelegd om ophalen van vuilnis en het vegen van de straat te kunnen bekostigen. Dit is bovenop de belasting die ze al betalen.

Omdat meer dan 90% van de Palestijnen in steden afgescheiden van Joodse Israëliërs wonen, wuiven veel Joodse Israëliërs het verschil tussen Joods en Arabische gebieden weg, met 'arme gemeenten': Ze zijn arm, hun steden zijn arm, Arabieren betalen niet veel belasting of niet genoeg belasting of helemaal geen belasting, dus in hun steden zijn er minder luxueuze algemene voorzieningen.

Maar deze redenatie gaat niet op voor Jeruzalem dat in Joodse en Palestijnse gebieden is opgedeeld. En in het geval van Nof Tzion (Zion View), een joods gebied pal in het centrum van Jabel Mukhaber, een Palestijnse wijk, zijn de verschillen overduidelijk.
Jaren lang, had Jabel Mukhaber geen hoofdstraat, maar vlak nadat de gemeente Nof Tzion had gebouwd kwam er een pico bello straat met bestrating en stoplichten. Alleen wordt de straat vlak na Nof Tzion hobbelig, gaat over in grind, en daarna is er helemaal geen soort van bestrating meer.
Het 'arme gemeente' argument gaat ook om een andere reden niet op. Voor de Palestijnse bewoners van de stad (die er wel mogen wonen maar geen officiële burgers zijn) is belasting betalen enorm belangrijk. Als je geen belasting betaalt, kun je niet meer aantonen dat oost Jeruzalem je vaste verblijfplaats is, je hebt er dan hoegenaamd niets meer te zoeken en wordt stateloos, een vluchteling. De Palestijnse inwoners van Jeruzalem zullen daarom eerst hun belasting betalen en daarna pas hun kinderen te eten geven.

Tsur Baher, betaalt samen met het aangrenzende Umm Tuba, ongeveer jaarlijks 7 miljoen dollar belasting, aan een gemeente waar ze niets te vertellen hebben. De inwoners van oost Jeruzalem willen dat de regering hun belastinggeld in hun wijken investeert.

Psychologische oorlogsvoering

Yousef Jabareen, hoofd van Dirasat, het Arabische 'Centre for Law and Policy', legt uit dat de algemene voorzieningen ook op nationaal niveau betaald worden. Dit is een ander punt van ongelijkheid. In het kader van het Economisch Stimuleringsplan kregen in 1998, 500 Joodse steden een prioriteits status en slechts 4 Arabische steden kregen er een. Dit terwijl 20% van Israëls bevolking Arabisch is en de helft daarvan tot de armen behoort.

En ook in het onderwijssysteem zijn grote ongelijkheden te vinden.

Volgens Jabareen geeft dat alles, de gebrekkige infrastructuur, het gemis aan algemene voorzieningen voor Palestijnen, een extra gevoel van verstoten zijn, van afgesloten zijn. Het frustrerende gevoel van er niet bij horen, dat de regering en de staat je uitsluiten en je niet behandelt als een gelijke.

Resulteren de ongelijkheden in Jeruzalems wijken en de verschillen in financiering in de hele staat in apartheid, discriminatie? In sommige gebieden zijn kenmerken aanwezig die aan discriminatie doen denken, hetgeen voor de toekomst een hoop zorgen baart.

Een jonge Joodse Israëliër pas uit dienst, kan daar heel kort over zijn: "Het is een soort psychologische oorlogsvoering, de bedoeling is dat de Palestijnen uit Jeruzalem vertrekken".

Auteur: Mya Guarnieri

english.aljazeera.net