<< error >> (our Markdown requires webpage links, not image links, see manual)

De EURO bondgenoot-bandieten

Griekenland staat de laatste dagen flink in de schijnwerpers. Niet alleen omdat haar staatsschuldpapieren het even wat minder doen, maar ook omdat haar werkafspraakjes met een Amerikaans Grootbank de wenkbrauwen doen fronsen.

Griekenland de boeman, en vooruitlopend op de terechte financiële maatregelen gaan de Grieken dan ook maar gelijk staken. Goed plan, zeker als die 'hulp' uit het buitenland nog niet geregeld is. Men is nog druk bezig achter de schermen. Een ding is duidelijk, deze fiat-geld party is eventjes over.

Met lede ogen kijken de rijkere EU landen - lees: de burgers - naar de gang van zaken. Niemand heeft zin om een land te redden dat zich nooit serieus heeft bezig gehouden met de gemaakte beloften nakomen. Tijd voor pijn.

Nu de ene kakkerlak onder het fornuis van de euro vandaan is gekropen, doemen al snel andere kakkerlakken op. Wat Enron kon, kunnen wij ook, dachten kennelijk verschillende andere EU-landen. Zo plopt er ineens een verhaal op rond Italië. De hele korte samenvatting (voor zover ik het begrijp).

Voor deelname aan de euro moesten EU landen destijds aan een aantal eisen voldoen. Dit was overeengekomen in het verdrag van Maastricht. Een van die eisen was het tekort; dat mocht niet meer dan 3% zijn.

Staatsschuld had Italië destijds ook al in overvloed, maar dat was geen probleem onder Maastricht. Het budgettekort was 3,2%, net iets teveel om aan de eis van 3% te doen. Italië verzon een list, kennelijk met behulp van een handige financiële adviseur.

Italië ging midden jaren '90 een transactie aan met 'partij N'. Ze spraken af dat Italië over een bepaald bedrag rente moest betalen, die gelijk zou zijn aan een bepaald LIBOR-tarief, minus 1660_zoveel basispunten (16,6%). Deze vermindering is absurd hoog; kennelijk kreeg Italië gedurende een aantal jaren een flink bedrag van partij N onder deze transactie.

Dat gebeurde precies in de jaren die heel belangrijk waren voor toetreding tot de euro (1996-1997). Door deze geldontvangsten, deed Italië net alsof het heel goed ging met terugdringen van de tekorten. Toen de referentieperiode afgelopen was, moest Italië in ruil heel veel geld terugbetalen aan partij N. Het tekort kwam dus net zo hard weer terug (waarschijnlijk veel meer), maar Italië had aan de eisen voor de euro voldaan.

In lekentaal: ieder jaar bijvoorbeeld 100 ontvangen om de boeken er mooi uit te laten zien om in jaar 4 een bedrag van 600 terug te moeten betalen. Een hele slechte deal.... tenzij je die eerste 3 jaar koste wat kost een mooi plaatje wil schetsen.

Niemand weet welke EU-landen nog meer van dit soort leugenachtige truuks hebben uitgehaald (en nog steeds uithalen) om de boeken te vervalsen. Duidelijk is dat Enronomics nog steeds springlevend zijn. Geen goed signaal voor het vertrouwen in de Euro.

Laat vertrouwen van de gewone burger in de euro nou het enige zijn waarop de euro blijft drijven....

www.zerohedge.com