Wall Street’s oorlog tegen Main Street America

Voormalig secretaris van Financiën Hank Paulson schreef een opiniestuk in de New York Times, waarin hij aangaf hoe de Amerikaanse economie op rantsoen kon worden gesteld. Niet in deze bewoordingen, vanzelfsprekend. Precies het tegenovergestelde: als de overheid de giftige leningen van Wall Straat niet had opgekocht, zou volgens hem "werkloosheid het niveau van 25 procent van de Grote Depressie hebben kunnen overstijgen." "Zonder rijkdom aan de top, zou er ook niets zijn wat omlaag kan sijpelen."

De waarheid is natuurlijk, dat het redden van gokbeluste kapitalistische speculanten aan de winnende zijde van A.I.G.'s debt swaps en CDO derivatives geen enkele baan heeft gered. Het heeft beslist niet de economische schuldenberg verminderd. Maar de zaken zullen spoedig verbeteren, als het Congres de huidige wolk van 'onzekerheid' verjaagt die zou blijven hangen als enig agentschap minder vriendelijk dan de Federal Reserve eventueel de banken zou kunnen reguleren.

Mr. Paulson legde tot in de kleinste details de werking uit van "God's werk", zoals zijn collega van Goldman Sachs Larry Blankfein schijnheilig Adam Smith's onzichtbare invloed had uitgelegd. Nu de pro-financiële vrije-markt doctrine bezig is de religieuze status te bereiken, vraag ik me af of dit voorstel de scheiding van kerk en staat aantast. Neoliberale economie mag dan een aanfluiting van een religie zijn, het is het dichtstbijzijndste van een Kerk dat Amerikanen heden ten dage nog hebben, aangevuld met haar Inquisitie die te werk gaat buiten de universiteiten van Chicago, Harvard en Columbia.

Als de Verlossing inhoudt dat Wall Straat de vrije hand wordt gegeven, dan is de voorgestelde Consumer Financial Protection Agency, bedoeld om roofdiergedrag bij hypotheekaanbieders en uitgevers van credit-cards af te schrikken, op voorhand verdoemd. Dezelfde dag waarop het opiniestuk van Mr. Paulson verscheen, publiceerde de Financial Times een artikel waarin werd uitgelegd waarom "Republikeinen zeggen dat ze er niet van overtuigd zijn dat welke regulator dan ook zelfs niet eens het systeemrisico zou kunnen omschrijven. ... het gehele concept is te vaag voor een directe introductie van schoonvegende machten. ..." Republikeinse senator Bob Corker uit Tennessee was er toe bereid om de Democraten te steunen "om te verzekeren 'dat er niet een of andere zwervende regulator rond waart ... om bedrijven zonder medeweten onder hun regime te plaatsen.'" (Tom Braithwaite, “Senators oppose ‘systemic risk’ curbs,” Financial Times, 16 februari 2010)

Mr. Paulson gebruikt hetzelfde argument: Omdat de instabiliteit verder strekt dan alleen de banken maar ook tot Fannie Mae en Freddie Mac. Lehman Brothers, A.I.G. en Wall Street verzekeraars, zou het dwaasheid zijn om uitsluitend banken te reguleren! En omdat de financiële sector zich zover uitstrekt en zo complex is, is het het beste om alles ongereguleerd te laten. Inderdaad, er is eenvoudigweg geen tijd om te bespreken welk soort regulatie geschikt is, behalve voor de bekende beschermende arm van de FED: "vertragingen veroorzaken onzekerheid, wat de mogelijkheid van financiële instituten ondermijnt om meer aan bedrijven van elk formaat te lenen die willen investeren en ons herstel van brandstof voorzien." Dus de krokodilletranen van Mr. Paulson waren uitsluitend voor het publiek. (Behalve dat de banken niet thuis uitlenen, maar geld het land uitscheppen zo snel als zij kunnen.)

Zoals Mr. Obama's stafhoofd Emanuel Rahm het stelt, is een crisis een te groot goed om te verspillen. Het is een oude oplichterstruc om het slachtoffer onder druk te zetten om een beslissing snel te nemen. Nadat het de crisis heeft gecreëerd, wil Wall Street het momentum gebruiken om iedere mogelijke inspectie op hun macht uit te schakelen. "Van geen enkele systeemrisico-regulator, ongeacht hoe machtig, kan men er op vertrouwen dat hij alles ziet en toekomstige problemen voorkomt," legde Mr. Paulson uit. "Om die reden moet ons regulatiesysteem de verantwoordelijkheid voor leners, investeerders, en alle deelnemers aan de markt om risico's te analyseren en beslissingen te nemen op basis van informatie versterken." Met andere woorden, geef de schuld aan de slachtoffers! De manier waarop slachtoffers kunnen worden beschermd tegen roofzuchtige bankleningen (en frauduleuze verkopen van waardeloze verzekeringen) zijn geen nieuwe regulaties maar precies het omgekeerde: "Om de lappendeken aan regulerende agentschappen te vereenvoudigen en transparantie te verhogen opdat consumenten en investeerders excessen af kunnen straffen via hun eigen geïnformeerde beleggingsbeslissingen." Vereenvoudiging betekent de FED, geen Consumer Financial Protection Agency.

Zich opmakend voor het fatale schot, legt Mr. Paulson uit dat de schatkist leeg is, nadat er in 2009-09 $13 biljoen was gebruikt voor de bail-out van de haute-finance. Dus waarschuwt hij de overheid voor een Keynesiaans-achtig budgettekort. Het Federale budget zou in balans moeten komen of zelfs tot een overschot, zelfs als dit de stijging van werkloosheid en daling van salarissen versnelt terwijl de economie dieper wegzakt in recessie en deflatie van schulden. "We moeten ook de veruit grootste economische uitdaging winnen - het verkleinen van budgettekorten - waarvan een groot deel betrokken zal zijn bij het hervormen van onze belangrijkste uitkeringsprogramma's: Medicare, Medicaid en sociale zekerheid." De economie moet aldus worden opgeofferd aan Wall Street in plaats van financiën te hervormen waardoor het de economie productiever van dienst zou zijn. Het is een eenvoudige rekensom om te zien dat als de regering geen belastingen kan verhogen het sociale zekerheid, andere uitgaven aan maatschappelijk welzijn en uitgaven aan infrastructuur omlaag moet brengen.

Wat opvallenderwijs buiten beschouwing wordt gelaten is dat de huidige financiële crisis die zoch rond publieke schulden afspeelt voornamelijk een fiscale crisis is. Het werd veroorzaakt door progressieve heffing te vervangen door regressieve belastingen, en boven alles de afschaffing van belasting op financieren en onroerend goed. Neem het geval van Californië, waar tranen worden geplengd over de ontmanteling van het ooit elitaire systeem van Californische universiteiten. Vanaf de Amerikaanse onafhankelijkheid werd onderwijs betaald met vermogensbelasting. Maar Proposition 13 heeft verhuurde vastgoed 'bevrijd' van belastingheffing - zodat er tegen de verhuurwaarde kan worden geleend en omgezet in rentebetalingen naar banken. De kosten van onroerend goed zijn in Californië even hoog nu de vermogensbelasting is bevroren, maar de gestegen verhuurwaarde van land werd aan de banken betaald - wat de staat ertoe dwong het fiscale budget te beperken of anders belasting op arbeid en consumenten te verhogen.

De relatie tussen financiële crisis en fiscale crisis - en zodoende de behoefte aan een symbiotische fiscaal-financiële hervorming - is in Europa net zo duidelijk. De Griekse regering heeft een voorschot genomen op haar belastinginkomsten van wegen en andere infrastructuur op Wall Street, wat minder toekomstige inkomsten overlaat om haar staatsschuld te betalen. Om het nog sterker te maken, het betalen van inkomstenbelasting is nagenoeg vrijwillig voor rijke Grieken. Belastingontwijking is nauwelijks nodig in de voormalige Sovjet-landen, waar bezit vrijwel in het geheel niet wordt belast. (De flat tax komt vrijwel geheel ten laste van arbeid.)

Overal in de wereld, heeft het terugdringen van de erfenis van de 20e eeuw van progressieve belastingheffing en het niet langer belasten van onroerend goed en financiën tot een staatsschuld geleid. Vermogensbelasting die tot nu toe aan overheden werd betaald vloeit nu naar de banken. En hoewel Wall Street alleen al vanaf oktober 2008 met bail-outs $13 biljoen heeft opgehaald, wordt de gedachte aan het verhogen van belastingen op rijkdom om slechts $1 biljoen te betalen voor sociale zekerheid of ziektekostenverzekering over een geheel decennium beschouwd als een crisis die ertoe zou leiden dat Wall Street de economie op zou moeten doeken. Het vertelt overheden om naar een regressief belastingsysteem over te gaan en om het fiscale tekort goed te maken door belasting op arbeid te verhogen en publieke uitgaven binnen de economie op grote schaal terug te dringen. Dit is hetgeen wat economieën van Californië tot Griekenland en de Baltische staten in elkaar doet zakken tot een fiscale en financiële crisis. De oplossing van Wall Street - het budget in balans houden door het sociale contract van de overheid terug te dringen en financiën nog veel verder te dereguleren - zal de economie laten krimpen en budgettekorten nog ernstiger maken.

Financiële speculanten zullen ongetwijfeld de puinhoop op willen ruimen.

Auteur: Prof. Michael Hudson, Global Research, 17 februari 2010

www.globalresearch.ca