“Mahmoud, binnen komen, eten!!”

Twee jaar geleden waren we in Tunesië. Net terug van een tocht door de Sahara, begon het te onweren. Een zeldzaamheid in de tijd van het jaar, dat we daar waren. Zo heb ik me laten vertellen. Vanaf het balkon van ons hotel hadden we uitzicht over de stad. Mijn reisgenote wilde een foto maken van de bliksem boven de stad. Na een flink aantal mislukte pogingen gaf ze het op. Mooie sfeerfoto's, hoor, van huizen in een Noordafrikaanse stad in een onweersbui, maar geen bliksemflits van enige betekenis, die de toets der kritiek kon doorstaan. Om ruimte te besparen op de geheugenkaart van de camera gingen de meeste foto's de prullenbak in.

Nou ben ik in principe voor democratie. Het volk spreekt, vrij en onverveerd, en de gekozen leiders doen recht aan die stem van het volk. Zo, mijn vrienden, zou het moeten zijn.
Verder ben ik tegen politiek gebaseerd op geloofsovertuiging. Maakt niet uit welke. De ayatollahs in Teheran, ik heb er politiek gezien niets mee, integendeel. De christendemocraten in Europa, een hypocrieter zooitje kan ik mij moeilijk voorstellen. Maar als de mensen in volle vrijheid stemmen op kwezels als Balkenende en Verhagen, wat kun je doen? Gekozen is gekozen. De propaganda wint. Als de mensen ervoor kiezen om geregeerd te worden door oorlogsmisdadigers als Bush, Nixon, Clinton en noem maar op. Dan moet dat kunnen, de meerderheid bepaalt immers. En wij met zijn allen leggen ons daar dan maar bij neer, of we het er mee eens zijn of niet.
En toch gaat het niet altijd zo. Onze westerse leiders weten namelijk beter dan het gewone volk, hoe het eigenlijk is of hoort te zijn. Hebben ze om welke reden dan ook de pest aan een democratisch gekozen leider, dan is het de niet deugende rotzak, die zo gauw mogelijk weg moet. Een voorbeeld is Mahmoud Ahmadinejad van Iran. Democratisch gekozen, democratisch herkozen - wat schoonheidfoutjes oké, maar toch met een grote meerderheid. Niemand bestrijdt dat. Maar onze opperhoofden moeten hem niet. Dus weg met die vent. En als het niet goedschiks gaat, dan maar met geweld, desnoods met een paar honderdduizend dode Iraniërs erbij. Geen zee van bloed gaat ze te hoog. Dat hebben we wel in Irak gezien.
Hebben onze leiders aan de andere kant een lievelingetje gevonden, dat braaf doet wat zij willen, dan kan zo iemand niets fout doen in hun ogen. Hij wordt omhelsd en vertroeteld en voorgesteld als held van de zegevierende democratie. Een voorbeeld van een dergelijke corrupte schurk is de niet gekozen president Karzai van Afghanistan. Geen verkiezingsfraude of omkopingsschandaal is te dol. Zolang hij zich de onderdanige slaaf van Obama, Brown, Merkel en al die anderen blijft betonen, komt zo'n gangster overal mee weg. Ieder weldenkend mens gaat er zonder meer vanuit, dat zo'n boef in de petoet belandt met zulk gedrag, maar nee hoor. Niet als je de bescherming geniet van de westerse mogendheden, dan kun je ongestraft je gang gaan. Want die hebben het tenslotte voor het zeggen. Kijk maar naar al die Nazi-boeven, die na de Tweede Wereldoorlog naar de VS en elders wisten te ontsnappen.
De keuzes van de jury van de World Press Photo hebben in het verleden wel vaker voor opgetrokken wenkbrauwen en vraagtekens boven in verwarring gebrachte hoofden gezorgd.
Dit jaar heeft die jury zichzelf ruimschoots overtroffen. Is hier sprake van een oprechte keuze of zijn er andere krachten in het spel? Ik heb geen idee, wie of wat deze organisatie aanstuurt, maar dat de keuze van dit snapschot als beste nieuwsfoto vragen oproept, lijkt me, na het beschouwen van deze prent, niet meer dan voor de hand te liggen. En dat ondanks alle pogingen om ons via Radio 1 en andere media deze keuze als een unieke prestatie op fotogebied te verkopen. Zulk een poging ons dit slordige en slecht zittende pak als des keizers nieuwe kleren aan te smeren werd zelden eerder vertoond.

Op de foto staat, in het half duister, een in het wit gehulde vrouw op een dakterras. Ze staat kennelijk iets te roepen. Zo veel is duidelijk. Blijkbaar zijn we in Teheran en blijkbaar is de vrouw in protest tegen de herverkiezing van Ahmadinejad, juni 2009. Blijkbaar, want dat is verder nergens uit af te leiden. Als we dezelfde Radio 1 commentator mogen geloven hebben we hier te maken met een soort Iranese Hannie Schaft, die in het aangezicht van een koelbloedige en nietsontziende vijand, een heldendaad staat te verrichten. Niet dat er iets in wat we zien op de foto in die richting duidt, maar laten we aannemen, dat het zo is. We kunnen niet anders. Mensen hebben het recht zich te verzetten, ook tegen democratisch gekozen leiders.
Opvallend is dat de foto een treffende gelijkenis vertoont met de kiekjes van mijn reisgenote die mooie avond in Tunesië met dat zelden voorkomende onweer. Ook hier geen bliksem te zien.
Bij mij dringt zich onweerstaanbaar de neiging op om bij die roepende vrouw een tekstballonnetje te plaatsen: "Mahmoud, binnen komen, eten!"

Amsterdam, 12 februari 2010